1 jaar in Amerika

In April 2008 vertrok ik naar Amerika om er zes maanden te gaan werken. Inmiddels zit ik er al ruim een jaar! Wat vliegt de tijd voorbij! Ik weet nog goed dat ik terug kwam uit Zuid-Afrika en eigenlijk meteen alweer naar San Francisco vertrok. Behalve mijn vliegticket was er eigenlijk niet zo veel geregeld, nog geen werkvisum, nog geen woonruimte, mijn nieuwe collega's wisten eigenlijk niet wat ik kwam doen. Ik de eerste dagen werd een hoop geregeld. We vonden al snel een mooi appartement op loopafstand van centrum en kantoor, we kochten meubels bij de Ikea, er werd een telefoon voor me geregeld. Toen de rook een beetje was opgetrokken zat ik daar in mijn eentje in Amerika. Overweldigd door alle indrukken. Rustig aan m'n draai proberen te vinden op het werk. Een auto zoeken en proberen te verzekeren. Uiteindelijk lukte het allemaal vrij vlot en probleemloos. Mijn leven in Amerika kon beginnen!

Inmiddels ben ik dus een jaar verder. Het is eigenlijk onmogelijk samen te vatten wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is. Ik heb me gesetteld in Petaluma, me op mijn werk gestort, veel tijd op de mountainbike doorgebracht, de omgeving uitgekamd. Met het werkvisum is het uiteindelijk goedgekomen. De relatie met Steph, toen ik hier aankwam eigenlijk nog maar een prille vakantieliefde, heeft standgehouden, ondanks de afstand en het tijdsverschil. Lang leve Skype en goedkope vliegtickets! Ik werd een veel geziene gast in Montreal, en heb geweldige trips gemaakt. Naar Lake Tahoe en Downieville om te mountainbiken, Yosemite met Rein en Leuni, New Orleans voor mijn werk, Death Valley met Steph. Ondertussen heb ik hier ook de economie zien instorten, de aflossing van President Bush door Barack Obama van dichtbij meegemaakt, en het homohuwelijk in Californie afgeschaft zien worden. Verder blijft de verbazing over Amerika, hoe groot alles is, de spontaniteit van de Amerikanen, de van-dik-hout-zaagt-men-planken cultuur, de primitieve Amerikaanse samenleving die technologisch in de jaren vijftig is blijven hangen en economisch aan elkaar hangt van leningen, liefdadigheid, vrijwilligers, onderbetaalde illegalen en een belachelijk fooiensysteem. Ten slotte natuurlijk gewoon het Amerikagevoel, de ruimte, de afstanden, de enorme afmetingen van het land, en ongelimiteerde mogelijkheden en de alles-is-mogelijk instelling van de Amerikanen. Het is echt waanzinnig interessant om dit allemaal mee te maken, en ik heb dan ook geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om hier heen te gaan.

Het was nooit mijn bedoeling om me hier permanent te vestigen, zes maanden leek me net mooi. Nu is het haast ongemerkt al een jaar geworden, en is de tijd aangebroken om na te gaan denken over de nabije toekomst. Een lange afstandsrelatie is een tijdje leuk, maar op den duur wil je elkaar toch wel vaker zien dan om de twee maanden. We willen dus samen gaan wonen. Maar waar?! Er zijn nogal wat opties: Montreal? San Francisco? Amsterdam? Minimaal een van ons zal een grote stap moeten zetten, zoveel is zeker. Maar als je daar allebei toe bereid bent, kun je eigenlijk overal op de wereld gaan wonen! Nog meer opties! Zuid-Frankrijk misschien, of het westen van Canada? De eerste knoop is inmiddels doorgehakt: ik zal mijn visum, dat in augustus afloopt, niet verlengen. 1 augustus komt er een eind aan mijn avontuur in Californie en pak ik het vliegtuig terug naar Nederland. En dan? Wie zal het zeggen? Zeker is dat ik eerst maar eens wat vakantie neem. In juli met Steph nog een roadtripje door Californie. En in augustus, terug in Europa, lekker mountainbiken in de Alpen. Maar waar gaan we nou wonen?? Dat is nog een verrassing. Misschien nog wel het meest voor onszelf. We dromen stiekem van Zuid-Frankrijk. Daar zitten nog wel wat haken en ogen aan. Voor mij de taal, voor Steph de afstand. Werk voor ons beide. Bovendien wil Steph haar studie eerst nog afronden in Canada. We zijn er echter zeker van dat we een mooie oplossing zullen bedenken.

Wordt vervolgd!

Bliksembezoek aan Amsterdam

De laatste week van maart was de ApacheCon Europe weer in Amsterdam. Nou heb je die ApacheCons na een paar jaar eigenlijk wel een beetje gezien, maar ik had dit jaar een praatje ingediend, en deze was zowaar geaccepteerd! Dus een nieuwe uitdaging, en een reden voor een bliksembezoek aan Nederland.

Na een paar drukke weken op het werk op vrijdags wederom de airport shuttle gepakt en naar het vliegveld van San Francisco getogen. Altijd weer grappig om al die Nederlandse koppen bij de KLM-balie te zien. Ik liep zowaar ook Erik tegen het lijf, met wie ik eerder in de maand twee keer gemountainbiked had. We zaten toevallig op dezelfde vlucht! Het was weer een lange zit, maar met wat muziek, twee films en een praatje met Erik ging de tijd toch redelijk vlot voorbij. Zo zette ik zaterdagochtend na vier maanden weer voet op Nederlandse grond. Rein en Leuni stonden zoals altijd al op me te wachten, en een klein uurtje later zaten we thuis in Noordwijkerhout aan een bakkie met appeltaart.

Mijn tripje was bijzonder goed getimed want zo kon ik zondagochtend mooi op kraambezoek bij Stijn en Mijke die een paar weken eerder ouders van een gezonde zoon geworden waren. 's Middags nog even een paar rondjes gemountainbiked in de duinen, heerlijk in de frisse lucht, even de luchtwegen doorluchten na 10 uur gerecycelde vliegtuiglucht te hebben ingeademd. Na het avondeten was de koek eigenlijk wel op en begon de jetlag zich te laten gelden, helaas moest ik nog met de trein naar Amsterdam waar ik de hele week bij Martin zou logeren. Eenmaal aangekomen na even bijpraten met Martin maar snel de slaapzak ingekropen.

Vanwege de jetlag en het korte verblijf, en omdat er ook avondlijke activiteiten op de ApacheCon waren, was ik van plan een wat aangepast dagritme aan te houden. Dus wat later opstaan en wat later beginnen met werken. Maandagochtend dus lekker 'thuis' gekneusd, wat lekkere dingen bij de Albert Heijn gehaald, en wat aan mijn praatje gewerkt. 's Middags naar kantoor en maar even bijpraten met iedereen. Met wat collega's heerlijk eten gehaald bij de afhaalitaliaan, en toen op naar de Portals Meetup. Deze duurde tot tien uur dus terug bij Martin weer te moe om erg gezellig te doen en snel gaan slapen. De volgende dag eigenlijk hetzelfde programma, echter nu was de meetup op de ApacheCon 's avonds om 10 nog lang niet afgelopen. Ik kon mijn ogen niet meer openhouden, dus maar weggeslopen en weer snel de slaapzak in. Gelukkig had Martin het ook knetterdruk, want ik voelde me toch een beetje schuldig dat ik zo ongezellig was.

Woensdag de laatste hand gelegd aan mijn praatje, en nog even op de ApacheCon wezen kijken, die nu officieel begonnen was. Met het voorbereidingswerk voor de volgende dag afgerond, had ik zowaar een 'vrije' avond. Martin was nog op zijn werk (hij zou de volgende dag ook een presentatie houden!), dus maar eens gaan kijken of de afhaaltoko om de hoek van mijn oude appartementje nog bestond. Dat was zo, dus een lekkere vegetarische roti meegenomen en nog even over het Ceramplein gefietst. Mijn appartement zag een bewoond uit, aan de poster op het raam te zien door een godsdienstfanaat. De vegetarische roti was als vanouds om te smullen, en na nog wat gerelaxed te hebben, je raad het al, vroeg naar bed gegaan.

Donderdag was het dan zo ver, ik moest mijn praatje houden over het documenteren van open source software (daar schort nog wel eens wat aan, en ik wilde vertellen hoe ik denk dat dat beter kan). Documentatie is doorgaans niet het meest populair onderwerp op zulke technisch georienteerde conferenties, maar toch was het zaaltje met ongeveer 25 man redelijk goed gevuld (er zijn steeds praatjes in vier zalen tegelijk, 25 is een redelijk gemiddeld bezoekersaantal). Na wat stoeien met laptop, projector en microfoon, stak ik mijn verhaal af. Er waren de nodige vragen, en zelfs nog wat discussie achteraf. Een goed teken! Ik kreeg echt hele goede feedback, mijn praatje was in goede aarde gevallen. Een man vroeg zelfs “zijn er nog meer van dit soort praatjes?”, wat ik als een groot compliment beschouw. Na deze opsteker was mijn opdracht voltooid, en ik merkte meteen dat ik me dan wel tot en met het praatje goed staande had gehouden, maar dat ik toch eigenlijk wel heel erg moe was. Eigenlijk had ik sinds mijn aankomst in Nederland nog geen moment rust gehad. Mijn ogen vielen echt bijna dicht, dus maar naar 'huis' gegaan en lekker een middagdutje gedaan! Heerlijk!

Nu ik aan mijn verplichtingen voldaan had, en enigszins was uitgerust, kon ik eindelijk ook wat socialer zijn. Dus Martin getrakteerd op een etentje bij Studio K, ons favoriete tentje in de buurt. Het wordt helemaal gerund door studenten, maar de menukaart zou in een sjiek restaurant niet mistaan. We hebben dus lekker ons buikje rond gegeten. De volgende morgen zijn we het Foam geweest voor een tentoonstelling van de foto's van Richard Avedon, een Amerikaanse portretfotograaf. Na een bakkie in het museumcafe hebben we gefascineerd de rauwe portretten bekeken. Echt geweldige foto's, we hebben er van genoten. 's Middags nog even op de ApacheCon naar wat praatjes geweest, en 's avonds de traditionele Hippoborrel in het Muziekgebouw bezocht. Andre kwam ook nog even aanschuiven en samen hebben we de avond afgesloten met nog een biertje in de binnenstad.

Zo was de week omgevlogen. Zaterdagochtend heeft Martin me na een bakkie koffie bij de Ponteneur naar Noordwijkerhout gebracht, waar ik de geplande fietstocht maar liet varen om nog even lekker uit te kunnen rusten. Zondagochtend was het al weer op naar Schiphol. Ik had gehoopt in het vliegtuig nog wat meer te kunnen uitrusten, maar helaas was het toestel mutjevol, en was het extraam onrustig met heen en weer lopende mensen, en tot overmaat van ramp een oproep of er een dokter aanwezig was. Toch gingen de tien uur uiteindelijk toch weer voorbij, en kon ik in San Francisco zo de teminal uit het zonnetje in lopen. Hoewel moe deed het mooie weer me meteen goed, de regen is nu wel zo'n beetje afgelopen en als het goed is wordt het vrijwel alleen nog maar mooi weer tot en met de zomer! Geen slecht vooruitzicht!

Modder en stroopwafels

Hollands glorie in de Bay Area! Door een samenloop van omstandigheden was de eerste week van maart een behoorlijk Nederlandse aangelegenheid. Maar liefst drie keer ben ik in Nederlands gezelschap op de mountainbike er op uit gegaan, in haast Nederlandse weersomstandigheden!

MTBR Dutch Ride

Via het internetforum MTBR had zich een Nederlander gemeld die in de Bay Area op vakantie zou zijn begin maart. Of er hier nog een beetje te mountainbiken valt. Nou, dat valt er, en de forumgasten zijn de beroerdste niet dus kwamen er al snel de nodige uitnodigingen om mee uit rijden te gaan. Er bleken ook de nodige Nederlanders tussen te zitten die hier in de buurt wonen, en zo ontstond het idee om dan maar meteen een Nederlandse meeting te organiseren. Een gezamelijke mountainbiketocht, en daarna Hollandse lekkernijen eten zoals stroopwafels en borrelnootjes. Als locatie werd vastgesteld Soquel Demonstration Forest, een stuk bos in het achterland van Santa Cruz, een stukje ten zuiden van San Francisco.

In de aanloop naar de rit was de weersvoorspelling niet al te best (het kan hier 's winters flink regenen), en haakten er wat mensen af. Een echte Hollander laat zich natuurlijk niet afschrikken door wat regen en modder, dus stapte ik 's morgensvroeg in de auto voor de anderhalf uur durende rit naar Cupertino, ergens in Silicon Valley, waar we afgesproken hadden bij J.L., een Nederlander die hier al jaren woont. Ik kwam precies op de afgesproken tijd aan, en even later kwamen ook Erik, de vakantieganger, en Kees, een collega van J.L. aangereden. Het was inmiddels wat opgeklaard, dus vol goede moed werden alle spullen in de minivan van J.L. geladen en gingen we op weg. Het was nog een klein uurtje rijden, een flink stuk de bossen in. “Demo” is een populaire mountainbikeplek, nu stond er echter slechts een andere auto op het parkeerterrein. Californiers houden niet zo van regen en modder!

Wij gingen echter gewoon op pad, en meteen al moesten we flink klimmen. Het was een flinke klim, hier en daar lekker glibberig door de modder, en Kees presteerde het twee keer zijn ketting te breken. Met het nodige oponthoud kwamen we boven. Nu volgden verschillende singletracks, echte rollercoasters door het bos, geweldig! De modder en nattigheid was snel vergeten. Na wat heen en weer gecross door het bos kwam de topper van de dag: een lange singletrackafdaling waar geen einde aan leek te komen. Erik kon meteen kennismaken met het technische mountainbiken in Californie. Door de modder was het af en toe nog best verradelijk, er werden dan ook de nodige schuivers gemaakt. 500 meter lager kwamen we uitgelaten het bos uitgereden. Nu volgde nog de klim terug naar het parkeerterrein over een lange fireroad. Inmiddels was het toch wel behoorlijk beginnen te regenen, en drijfnat kwamen we terug bij de auto. Het was echter een fantastische rit geweest, en op de terugweg in de auto genoten we na met de meegebrachte stroopwafels en borrelnootjes.



Annadel State Park met Erik

Donderdagavond kwam Erik zich melden in Petaluma. Hij had in de tussenliggende dagen ook een paar geweldige tochten gefietst met wat krasse knarren uit de begindagen van het mountainbiken in Marin County. De volgende morgen heb ik hem meegenomen naar Annadel State Park, een van de mountainbiketoppers in de North Bay. Het weer was inmiddels flink verbeterd. Na wat oponthoud door problemen met de leenfiets van Erik, reden we het park in. Ondanks het opgeklaarde weer was het nog flink modderig, sommige trails waren complete rivieren geworden! Erik leek het allemaal niets te kunnen schelen, hij genoot van de prachtige omgeving en maakte de ene foto na de andere. De rit was een mooie mix van technische klimmen en afdalingen, en slingerende rollercoastertrails, door bos en door meer open landschap. In de laatste afdaling ging Erik nog even flink onderuit, en kon zo de nodige schaafwonden als souvenir meenemen naar huis. Het hoort erbij!

Marin Headlands met Lars

Op zondag had ik met nieuwe collega Lars afgesproken bij de Golden Gate Bridge. Lars woont sinds kort in San Francisco en heeft zijn mountainbike uit Nederland meegenomen. Samen hebben we een flinke ronde door de altijd mooie Marin Headlands gereden. Ook erg gezellig, lekker in het Nederlands een beetje kletsen over fietsen en over gekke Amerikanen. Lars bleek in het verleden flink fanatiek gemountainbiked te hebben, hij heeft o.a. een Transalp gereden. Inmiddels was de klad er een beetje ingekomen, en op de laatste klim was het kaarsje geloof ik wel uitgegaan bij hem, maar zo'n gezamenlijk tochtje is zeker voor herhaling vatbaar dus dan komt het met die conditie vanzelf wel weer goed Lars!