Groen. Dat is best mogelijke omschrijving van de Amerikaanse staat Vermont. Zodra je vanuit Canada de grens oversteekt, zie je groene heuvels zo ver het oog reikt. Niet voor niets heeft Vermont de bijnaam "The Green Mountain State". Na Wyoming is Vermont de minst dicht bevolkte staat van Amerika. Er zijn meer koeien dan inwoners. Het mag duidelijk zijn, voor een culturele stedentrip moet je niet in Vermont zijn.
Wel een goede reden om naar Vermont te gaan, is de overvloedige aanwezigheid van geweldige mountainbiketrails. Liefhebbers uit Montreal en omgeving kunnen er geen genoeg van krijgen, en zitten graag een paar uur in de auto om een weekend in Vermont te biken. Zo ook afgelopen weekend, toen ik met de lokale club VéloEpic ben meegegaan op clubweekend.
Een lift was via de website van de club snel geregeld, en zo word ik vrijdag aan het begin van de middag opgehaald voor Marie-José en Yvan, en kunnen we even later met een volgepakte auto met drie fietsen op het dak vertrekken. De twee uur naar de grens vliegen voorbij, en een bezoekje aan het douanekantoor later voor een stempel in mijn paspoort, rijden we de VS in. De Green Mountain State doet meteen zijn naam eer aan met prachtige rollende groene heuvels overal om ons heen. Na nog een klein uurtje rijden verlaten we de snelweg en openbaart zich het ouderwetse "small town" Amerika dat hier in New England nog bewaard is gebleven. Pittoreske minidorpjes met 5 of 10 houten huizen, een kerkje en een "general store". Het moderne Amerika van de Wal-Marts en McDonalds is hier nog ver weg. Als we in een dorpje boodschappen doen voor het avondeten, en de weg vragen, schiet het halve dorp ons meteen te hulp met aanwijzingen.
Bewegwijzering vinden ze in Vermont trouwens maar onzin, je kent je eigen dorp en omgeving toch op je duimpje, en daarbuiten, tja daar kom je toch zelden. Zo is het toch nog even flink zoeken naar de camping, maar uiteindelijk vinden we de afgelegen boerderij, waar een oud weiland dienst doet als kampeerterrein. Daar sluiten we ons aan bij de al aanwezige clubleden. Snel tentje opzetten en wat eten maken, waarna we ons rond het knetterende kampvuur installeren.
De volgende ochtend word ik wakker van het geluid van regen op de tent. Tja, er is een reden waarom het hier zo groen is! Het ontbijt in de regen is behelpen, maar desondanks stappen we even later goedgemutst in auto. Het is een kwartiertje rijden naar East Burke, een klein plaatsje met een grote naam in de mountainbikewereld. East Burke is namelijk het startpunt van de Kingdom Trails, een netwerk van ruim 100 mijl aan singletrack, speciaal aangelegd voor mountainbikers. Vorig jaar nog riep het tijdschrijft Bike Magazine de Kingdom Trails uit tot beste trail network van Noord-Amerika. Inmiddels is het gelukkig opgehouden met regenen. Even een dagkaartje kopen voor 10 dollar, en snel op de fiets. We rijden een asfaltweggetje omhoog de heuvel op, en verzamelen voor een grote boerenschuur voor een groepsfoto. We zijn inmiddels met zo'n 40 mensen, veel te veel natuurlijk dus splitsen we in kleinere groepen.Ik ga mee met de groep voor gevorderden, en meteen duiken we een bochtige singletrack op vol wortels. De regen is gestopt maar de ondergrond is nog vochtig, en de wortels spekglad, wat de moeilijkheidsgraad nog wat omhoog krikt. De trails in Noord-Oost-Amerika staan er bekend om dat ze technisch en langzaam zijn. De gladde vlotrijdende trails en fantastische vergezichten van Californië zijn hier ver te zoeken. We rijden over moeilijke kronkelpaadjes door dichte bossen, het is vochtig, er zijn muggen. Het fenomeen "worteltapijt" krijg hier een nieuwe dimensie. Het mag duidelijk zijn dat de snelheid er niet echt in zit. Het is hard werken voor iedere meter op deze paden. Af en toe rijden we over een wat vloeiender pad. Ergens diep in het bos bereiken we de "Sidewinder" trail. Hier heb ik al veel over gehoord. De trail loopt door een kleine kloof, en gebruikt deze als een soort natuurlijke halfpipe. Je duikt stijl omlaag de canyon in, om vervolgens op volle snelheid aan de andere kant bijna loodrecht omhoog tegen de wand op te rijden. Op het hoogste punt draai je 180 graden en vlieg je weer naar beneden, en de aan de andere kant weer omhoog. Je voelt de G-krachten in je maag, zo'n trail heb ik nog nooit gereden! Na een keer of vijf heen en weer is het al weer over met de pret. Na de klim terug de canyon uit, dalen we terug af naar het dorp over een razendsnelle afdaling vol kombochten.
Terug op de parkeerplaats sta ik met Yvan vervolgens meer dan een uur te wachten op Marie-Jo, die met een andere groep was meegegaan. Dat is het nadeel van carpoolen, en een camping die niet op fietsafstand van de trails ligt. Uiteindelijk rijd ik maar met iemand anders mee terug, om vervolgens op de camping in de rij aan te sluiten voor de enige douche. Daarna weer terug naar East Burke voor een gezellig avondmaal in de lokale pub.
Op zondag worden we wakker onder een heerlijk zonnetje. Omdat het deel van de Kingdom Trails waar we nog niet gereden hebben, afgesloten is vanwege eerder opgelopen stormschade, wordt besloten alvast een stukje richting Canadese grens terug te rijden, en onderweg de Millstone Hill trails in Barre mee te pakken. Na het succes van de Kingdrom Trails, springen de trailnetwerkjes overal in Vermont als paddenstoelen uit de grond. Millstone Hill is de laatste hype; een netwerk van zeer technische singletracks door een gebied van voormalige granietafgravingen. Er was mij al verteld dat de wortelige trails in East Burke zeker niet als technisch worden beschouwd. Waarom wordt me snel duidelijk: de Millstone trails liggen nog veel meer bezaaid met wortels, met nu ook het nodige granietplaten toegevoegd. Ik vorm een klein groepje met Yvan en George, die qua snelheid en techniek op hetzelfde niveau zitten. We ploeteren de technische klim op. Veelvuldig moeten we van de fiets. Eenmaal boven volgen we een spaghetti van slingerende singletracks, over natte wortels en stenen, en af en toe grote plakken graniet. Mijn banden verliezen alle grip op een paar natte, schuin aflopende wortels, en ik maar een flinke schuiver. Ik val niet hard maar land op mijn hand, met een bekend gevoel tot gevolg: gekneusde rib. Even op mijn tanden bijten en ik kan doorgaan. Sommige stukken trail gaan tussen grote blokken graniet door. Het is donker in het dichte bos, het graniet straalt kou uit, het is bijna een beetje luguber. We werken ons een weg over de vele obstakels en komen uiteindelijk op een open veldje uit. Deze trails nemen veel tijd in beslag en de vertrektijd terug richting Canada nadert, dus we steken door naar de weg en rijden terug naar de auto's.
Op de parkeerplaats staan de overige clubleden grondig hun fietsen te schrobben. Ik vind het allemaal een beetje overdreven, maar Yvan vertelt me dat vieze bikes de grens niet over komen, dus ik moet ook aan het werk. Uiteindelijk heeft iedereen zichzelf en zijn of haar fiets enigszins toonbaar gemaakt en aanvaarden we de terugreis. Een dikke drie uur en een serie benzinepompbroodjes later word ik weer voor de deur afgezet. Het was een mooi weekend, en een fantastische kennismaking met de beruchte "East Coast singletrack". Ook ben ik een paar kennissen rijker, niet onbelangrijk in een nieuw thuisland. Nu nog even flink oefenen op de trails in Quebec, want in augustus staat een ander Mountainbikemekka op het programma: Whistler, BC!!!
