Hij stond al heel lang op de planning: onze trip naar Arizona. Even lekker ontdooien in het zuiden, aan het eind van de koude en vooral lange winter in Montreal. Eind maart is het eindelijk zo ver en stappen we na een vlot verlopen reis, aan het begin van de middag in onze huurauto op het vliegveld van Phoenix. Onze roadtrip kan beginnen!
We zetten meteen koers richting Sedona, een kleine twee en een half uur ten noorden van Phoenix. Sedona ligt middenin een prachtig gebied vol grillige rode rotsformaties. Een paradijs voor wandelaars, mountainbikers en fotografen. Daarnaast komen in Sedona meerdere vermeende aardlijnen samen, wat een bonte verzameling van hippie- en new age-achtige figuren aantrekt. Dit alles resulteert in een gezellig toeristisch dorpje met een bijzonder relaxte en alternatieve sfeer. Wij doen er vandaag echter alleen onze hoognodige boodschappen, en rijden snel door naar de camping in de prachtige Oak Creek Canyon, om voor het donker wordt onze tent op te zetten.
Na een koude nacht in de tent, lopen we de volgende ochtend de West Fork trail, door een zijtak van de canyon. De trail is niet moeilijk of zwaar maar kruist vele malen het riviertje dat door de canyon loopt. Zo vroeg in het jaar barst deze bij uit zijn voegen van het koude, snelstromende smeltwater waardoor doorwadingen niet mogelijk zijn. We moeten dus via geïmproviseerde bruggen van takken en boomstammen oversteken, wat niet altijd meevalt. Het uitzicht is onderin zo'n diepe kloof eigenlijk ook beperkt, en halvewege houden wij het dan ook voor gezien en keren om. Een lekker opwarmer maar nog niet het spectaculaire Sedona waar we ons op verheugd hadden. We besluiten wat door de omgeving rond te rijden en parkeren bij een willekeurig uitzichtpunt bovenop de rand van de canyon. We lopen een stukje de daar beginnende hiking trail op, en meteen worden we op de meest prachtige uitzichten getrakteerd. Bizarre rode rotsformaties in de verte, de kloof in de diepte, en direct om ons heen cactussen en andere woestijnplanten. Dat is al een stuk beter! Tevreden keren we terug naar de camping voor een onvervalst kampeermaal. 's Avonds wapenen we ons dit keer goed tegen de kou en stoken een goed kampvuur.
De volgende dag begeven we ons naar de Bike & Bean, een gecombineerde fiets- en koffieshop, waar ik een mountainbike gereserveerd heb. Met een handgetekend kaartje van de shop vertrek ik richting Cathedral Rock voor een prachtige rit. Steph maakt tegelijkertijd een wandeling rond de klokvormige Bell Rock. Het wordt een fantastische dag waarbij we ons allebij apart vergapen aan de geweldige uitzichten over dit bizarre landschap. De mountainbiketrail voert tot aan de voet van de indrukwekkende, schoortsteenachtige rotstorens bovenop Cathedral Rock. De trail is fantastisch en bevat alles wat mountainbiken mooi maakt. Terug bij de Bike & Bean wacht ik met een bakkie koffie op Steph, die even later ook dolenthousiast terugkeert. We sluiten de dag in stijl af door met de auto nog even de Red Rock Loop te rijden, een "scenic drive" met, jawel, uitzicht op de rode rotsen rondom.
Hoewel we nog wel langer in Sedona willen blijven, roept de volgende bestemming alweer. Dus pakken we 's morgens vroeg de tent in en gaan op weg naar de Grand Canyon. We verwachtten een saaie lange rit door een platte woestijn, niet is echter minder waar want de weg voert ons over een prachtig bebost hoogplateau, omringt door de besneeuwde toppen van de San Francisco Peaks. Na deze aangename verrassing rijden we inderdaad een meer woestijdachtig landschap in, en even later rijden we het Grand Canyon National Park binnen. De camping is snel gevonden en nog voor de middag begonnen is staat onze tent, en kunnen we de gratis shuttlebus pakken naar Mather Point, voor onze eerste glimp van de bekende Grote Kloof. Deze is indrukwekkend (en vooral groot), maar lang niet zo mooi als Sedona! Het felle licht zo midden op de dag doet de canyon geen recht. Beter wordt het later in de middag, als we ons op Hopi Point installeren voor de zonsondergang. Het warme licht van de lage zon licht de grillige vormen in de canyon prachtig rood uit. Een harde wind is inmiddels komen opzetten en als de zon onder is, vluchten we snel voor de kou en duiken een restaurent in. Zo midden in Grand Canyon Village verwacht je een veel te dure toeristenfuik, maar dat valt alles mee: het eten is lekker en niet duur, en we worden bijzonder vriendelijk geholpen. Met een volle maag duiken we even later de tent in voor de koudste nacht tot nu toe: we zijn hier ruim boven de tweeduizend meter en de temperatuur daalt tot twee graden onder nul! Brrr!
Zag de Grand Canyon en vanuit vogelperspectief indrukwekkend uit, de volgende dag krijgen we een close-up als we de South Kaibab Trail lopen. Via supersteile haarspeldbochten slingert dit pad langs de wand naar beneden de kloof in. Helemaal naar beneden is in één dag praktisch niet mogelijk (je moet namelijk ook weer omhoog!), maar je kunt een heel stuk afdalen naar verschillende uitzichtpunten. De rotsformaties die van bovenaf nog heel klein leken, blijken van dichtbij gigantisch groot, en langzaam dringt de schaal van dit natuurwonder tot ons door. Nadat we op het verste punt omdraaien, moeten we dat steile pad nu omhoog ploeteren. De zon schijnt inmiddels volop, en gecombineerd met de inspanning, lopen we al snel warm en kunnen strippen we de laagjes kleding één voor één af tot we in korte mouw lopen. De knieën krijgen het zwaar te voorduren tijdens de klim maar toch nog redelijk vlot staan we weer bovenop de rand van de canyon. Dit was de zwaarste hike van deze trip en hij zit erop!
Hoewel we de camping voor drie nachten gereserveerd hadden, hebben we inmiddels eigenlijk alles gezien wat we wilden zien, en aangezien het 's nachts wel érrug koud is, vertrekken we een dag eerder. We krijgen zowaar een refund voor de derde nacht, en zetten koers richting Page in het Navajo Reservaat. Voor we Page binnenrijden nemen we een kijkje bij Horseshoe Bend, waar de Colorado Rivier een mooie slinger maakt in de vorm van een hoefijzer. Van bovenaf heb je er prachtig uitzicht op. Het is opvallend rustig en er zijn geen hekken waardoor we op het gemak over de rode rotsen kunnen struinen en op onze buik liggend over de rand van de kloof kunnen kijken. Na 5 koude nachten in de tent nemen we in Page een hotelletje om even bij te komen, en de was te doen. Onder de geimproviseerde waslijn in onze kamer vallen we als een blok beton in slaap in onze grote hotelbedden.
Naast Horseshoe Bend is Page vooral bekend om nog een ander geologisch wonder: Antelope Canyon. Dit is een supernauwe kloof met de meest prachtige vormen, achtergelaten door miljoenen jaren van erosie. Je kunt er alleen met een georganiseerde toer in, dus worden we 's ochtends met een stel andere toeristen achterin een paar pickups geladen en naar de canyon gereden. Hier wordt de groep als een kudde vee de smalle canyon doorgejaagd, waarbij de gidsen in rap tempo aangeven waar je foto's van moet maken. Wij blijven een beetje achteraan slenteren, waardoor we zo nu en dan vrij baan hebben om op het gemak onze eigen foto's te maken. De kloof is een genot voor de ogen, de meest wilde vormen worden door het schaars invallende licht in duizend verschillende tinten rood uitgelicht. We weten niet meer waar we foto's van moeten maken: waar je ook kijkt, je ziet steeds een ander kunstwerk.
Na dit zoveelste natuurwonder, zetten we koers naar het volgende: Monument Valley. Bekend als achtergronddecor van vele westernfilms, en inmiddels een National Monument beheerd door de Navajo Tribe. Vanaf de highway doemen de karakteristieke rotsformaties al op aan de horizon. Eenmaal in het park, rijden we de onverharde weg tussen de rotsen door. Ook hier weer prachtige plaatjes waar je ook kijkt, en je verwacht eigenlijk op elk moment dat John Wayne op zijn paard achter zo'n rots vandaan komt rijden. Helaas trekt de lucht dicht en is het warme avondlicht voor de mooiste foto's ons niet gegund. We besluiten daarom maar om de dag vervroegd af te sluiten en opnieuw een hotelletje te zoeken om wat uit te rusten, en de invulling van de resterende dagen van de trip te bepalen.
We hebben nog wat dagen "over" en eigenlijk weten we al wat we daarmee willen doen. In het oosten, op de grens met New Mexico, ligt Canyon de Chelly, een flink eind omrijden maar naar verluid de moeite waard. We zetten de volgende ochtend koers en sneller dan verwacht rijden we het park binnen. Na onze tent te hebben opgezet op de gratis camping, rijden we naar de trailhead voor de White House Trail. Dit pad leidt vanaf de rand omlaag de kloof in naar de White House Ruins, de overblijfselen van een eeuwenoude in de rotswand uitgehouwen nederzetting. De kloof zelf wordt tot op de dag van vandaag nog bewoond door de lokale Navajobevolking. De hike overtreft alle verwachtingen. Hoewel het pad veel korter, en minder steil is dan de South Kaibab Trail in de Grand Canyon, is de omgeving hier veel gevarieerder: van grillige rotspunten tot supergladde glooiende "slickrock", onze ogen weten opnieuw niet waar ze moeten kijken. Eenmaal beneden is de ruïne inderdaad mooi om te zien maar wij zijn toch meer onder de indruk van de overweldigende natuur. Tijdens de klim terug naar boven genieten we voor de tweede keer van al die bizarre vormen en lijnen in de rotsen. En we hebben al deze natuurpracht bijna voor onszelf want we komen slechts een handjevol andere toeristen tegen.
Na met de auto nog wat uitzichtpunten langs de South Rim te hebben bekeken, nestelen we ons op de camping. Het weer is inmiddels lekker en veel minder koud, helaas steekt er echter een woestijnstorm op. We zien de stofwolk in de verte al aankomen en al snel waaien we bijna ons hemd uit. Binnen no time dringt de stofwolk ook de tent binnen en liggen onze slaapzakken onder een dijk zand. We zitten de storm uit en gelukkig gaat de wind 's avonds weer liggen. Ondertussen verbazen we ons over wat voor volk deze gratis camping aantrekt: naast een handjevol toeristen, is het een komen en gaan van locals die het sanitair gebruiken, de camping rondrijden, ergens parkeren, en zonder de auto te verlaten, een uur later weer vertrekken. Vreemd. We slapen echter als een roos want voor het eerst is het 's nachts niet steenkoud. Ook wel eens lekker!
De vakantie loopt nu rap ten einde en we zetten koers terug richting Phoenix. Daar is inmiddels een hittegolf bezig en in korte broek zetten we de tent op in Cottonwood. Het is een prachtige camping in het Dead Horse Ranch State Park, en we kunnen voor het eerst 's avonds lekker buiten zitten met een biertje, zonder onderkoeld te raken. De vakantiestemming bereikt een hoogtepunt maar het zit er nu echt op: de volgende dag rijden we rustig naar Phoenix, waar we na nog een nachtje in een motel, 's morgens vroeg weer op het vliegtuig stappen naar Montreal, waar de winter nu hopelijk echt voorbij is.