Nimby Fifty

Na de Cape Epic in 2010, was mijn conditie in de afgelopen drie jaar langzaam maar gestaag achteruit gegaan. Eenmaal verhuisd naar Vancouver eind 2012 was het dieptepunt wel zo'n beetje bereikt: ik kon geen fatsoenlijk rondje mountainbiken zonder compleet uitgewoond thuis te komen. Het was duidelijk: om van al die mooie trails in mijn nieuwe woonplaats te kunnen genieten, moest er wat gebeuren. Het was tijd om me weer eens voor een wedstrijd in te schrijven!

De Nimby Fifty leek een uitstekende kandidaat: een zware cross-countrywedstrijd over voornamelijk smalle, zeer technische paden in Pemberton, 2 uur ten noorden van Vancouver. Geholpen door een prachtig vroeg voorjaar ging mijn conditie al snel met sprongen vooruit, en ik kon me bij de lokale mountainbikeclub al snel aansluiten bij de 'Advanced XC'-groep (de snelle mannen en vrouwen). Een week voor de wedstrijd kon ik tijdens een parcoursverkenning met wat clubgenoten constateren dat het inderdaad een op zowel conditioneel als technisch vlak behoorlijk pittig rondje ging worden.

De volgende zaterdag vertrek ik 's ochtends vroeg voor de prachtige rit over de Sea to Sky Highway, van Vancouver via Squamish en Whistler naar Pemberton. Ik ben vroeg en de voorbereiding is relaxed. Startnummer halen, praatje met een medestrijder op de parkeerplaats, nog wat eten. De start en finish zijn op de boerderij van de burgermeester. De sfeer is ontspannen en ik stel me op ergens achterin de bonte verzameling mountainbikers. De serieuze, in strakke outfits gestoken fanatiekelingen zijn duidelijk in de minderheid. Het technische karakter van de wedstrijd heeft vooral veel liefhebbers in baggy kleding en op dikke allroundfietsen aangetrokken. Een goed teken wat mij betreft.

Na het startsignaal zet de meute zich in beweging. De wedstrijd begint met een paar kilometer over de weg, en vervolgens een steile klim over een brede gravelweg om het veld wat uit elkaar te trekken. Daarna is het gedaan met brede paden en volgt de eerste singletrackafdaling! Het is meteen vrij technisch, en hier en daar behoorlijk steil. Het is af en toe even dringen met zoveel rijders maar het grootste gedeelte heb ik vrij baan, en vooral veel lol.

Eenmaal beneden is het een stukje langs het spoor op weg naar het meest besproken deel van de route: een klim van een kleine 10 km en 600 hm, bijna geheel over singeltrack, met 101 haarspeldbochten. Het eerste stuk loopt lekker, en wordt alleen wat bemoeilijkt door andere rijders die moeite hebben met de scherpe bochten. Het tweede deel is beduidend technischer, met veel natte stenen en wortels waar de banden op wegglijden. Door de vele andere rijders die ook menigmaal van de fiets moeten, kan ik niet mijn eigen tempo rijden. In tegenstelling tot vorige week, kom ik flink kapot boven.

Na een korte pauze en wat eten en drinken bij de bevoorradingspost, vervolg ik rustig mijn weg. Na nog een stukje singletrack volgt de langste afdaling van de wedstrijd, over de trail 'Overnight Sensation'. Deze zeer steile afdaling zou in een downhillwedstrijd niet misstaan, en wordt dan ook getimed voor een apart downhillklassement. Ik weet van vorige week dat hij helemaal te rijden is, maar ik voel dat de concentratie niet top meer is. Desalniettemin ga ik ervoor en vertrouw op mijn technische vaardigheden. Af en toe even opzij voor een snellere afdaler, maar ik ga goed. Op een intimiderend rotsachtig stuk, dat ik vorige week nog had gelopen, geven de joelende en op pannen slaande toeschouwers me vleugels en ik weet er rijdend doorheen te komen. De vermoeidheid slaat nu toe, in de benen van het klimmen, in de armen van het afdalen, en ik voel de controle wegslippen. Het gaat allemaal nog net goed, tijd om even te pauzeren. Beter wat tijdverlies dan een crash. Ik kom heelhuids en vol adrenaline beneden.

Van vorige week weet ik dat ik pas halverwege ben, en nu eigenlijk pas het zwaarste gedeelte komt: veel elkaar afwisselende korte steile klimmen en afdalingen. Ik zit kapot. Waar ik vorige week eigenlijk alles wel fietsend bovenkwam, moet ik nu vaak lopen. Na iedere bocht lijkt een nóg steilere klim op te doemen. Verstand op nul en blik op oneindig is niet mogelijk, het is af en toe nog flink concentreren in de afdalingen. Het lukt me om een zeer technisch stuk met elkaar opvolgende zeer steile rotsafdalingen te rijden. Nog één klim en dan is het ergste voorbij. Wetend dat het klimmen erop zit, kan ik toch nog genieten van de laatste geweldige singletrackafdaling naar het dal. Wat een parcours!

De laatste paar kilometers langs het spoor en over de weg fiets ik rustig uit. Na 3 uur en 51 minuten rol ik over de finishlijn op de boerderij. Zoals gebruikelijk een plaatsje ongeveer op driekwart in de uitslag. Maar veel belangrijker: wat een belevenis! Deze wedstrijd overtreft qua parcours toch wel alle voorgaande. Dat nodigt toch wel uit naar wat meer verkenning van de trails in Permberton. En voor volgend jaar staat het te kloppen persoonlijk record in ieder geval al vast!