Visum en afscheid

Na precies een maand in Montreal stap ik wederom op het vliegtuig, terug naar California. Dit keer volledig legaal met een werkvisum in mijn paspoort! In de tussentijd heb ik hier natuurlijk nog wel het een en ander meegemaakt.

Mont Tremblant
Stond al eerder als meerdaagse trip op de planning, maar toen wegens slecht weer van afgezien: Mont Tremblant. Er is wat verwarring aangezien er een berg, een dorp, een skioord en een nationaal park met de naam Mont Tremblant zijn, met evenzoveel gelijknamige afslagen van de snelweg. Het is echter allemaal bij elkaar in de buurt, op ongeveer een uur rijden van Laval. Wij lieten het oude dorp links liggen en parkeerden bij het nieuwe dorp (nog meer verwarring), dat speciaal voor de toeristen is opgetrokken in Disney-Alpen-stijl. Een kleurrijke verzameling van restaurants, hotels en souvenirwinkeltjes, aan de voet van een berg, met een gratis kabelbaantje om hogerop in het dorp te komen. Zo op het eerste gezicht het ideale recept voor een vreselijk kitcherige toestand, maar eerlijk is eerlijk, het ziet er best gezellig uit. Allemaal leuke huisjes, en een autovrij centrum, iets wat je in Noord-Amerika niet zo veel ziet. Zonder twijfel een van de aangenaamste toeristenfuiken die ik ben tegengekomen. Wij kwamen echter niet de toerist uithangen in het dorp, maar kozen meteen de hikingtrail naar de top. Dat was nog best pittig, aangezien het in de afgelopen weken veel geregend had en we het grootste deel van de tocht tot onze enkels in de modder wegzakten. Het laatste deel van de klim ging recht omhoog over een skipiste. Bovenop was het uitzicht echter een aangename beloning voor de inspanning. Terug omlaag namen we echter toch maar de kabelbaan. Eenmaal thuis hadden we nog de nodige moeite om onze voeten en sandalen schoon te krijgen!

Visum
Na de eerste drie maanden in California noodgedwongen op een toeristenvisum verbleven te hebben, was de aanvraagprocedure voor een werkvisum nu toch eindelijk echt op gang gekomen. Met de werkvergunning die Hippo inmiddels voor mij had verkregen op zak, kon ik een afspraak maken bij het Amerikaans consulaat in Montreal. Ik moest nog een hele rits formulieren invullen en papieren verzamelen, pasfoto's laten maken, en geld storten bij een bepaalde bank, maar toen mocht ik me dan eindelijk op maandagochtend melden bij het consulaat voor een “interview”. Ik zag al voor me hoe ik in een donkere kamer geroepen zou worden waar een grijze man mij vanachter zijn eikenhouten bureau moeilijke vragen zou stellen, Amerikaanse vlag in de hoek en portret van president Bush aan de muur. Eenmaal door de security check bleek echter dat de soep niet zo heet gegeten wordt als hij wordt opgediend, het was vooral het knap staaltje bureaucratie waar ik aan bloot werd gesteld. Anderhalf uur in de rij voor het eerste loket om mijn papieren af te geven, dan nummertje voor het tweede loket om vingerafdrukken te laten nemen, dan weer een nummertje voor het derde loket, voor het eigenlijke “interview”. De dames achter alle drie de loketten waren echter bijzonder vriendelijk, en de vragen waren uiteindelijk niet meer dan een controle om te bevestigen dat ik dezelfde persoon was als beschreven in de formulieren. De volgende dag mocht ik nog een keertje in de rij aansluiten om mijn paspoort weer in ontvangst te nemen, met daarin een prachtig “L1” visum!



Schoonmoeder
Naast de goedkeuring door de Amerikaanse immigratiedienst, stond er nog een keuring op het programma... na drie weken in Montreal zijn we toch maar eens bij de moeder van Steph langs gegaan, in St-Jean-Sur-Richelieu, een plaats ten zuidoosten van Montreal. Ondanks het onaangekondigde bezoek werden we hartelijk ontvangen, en de kennismaking verliep gelukkig in het Engels. Natuurlijk een rondleiding door het ouderlijk huis, en door de plaats waar Steph opgegroeid is. Typisch Noordamerikaans met brede rechte wegen en vrijstaande huizen, niet het alleraantrekkelijkste dorp maar in het centrum vonden we een tentje met een heerlijk terras in de schaduw, waar het mij vervolgens ook nog lukte om de complete lunch in het Frans te bestellen. Halverwege de middag maar weer terug gereden naar Laval, dwars door Montreal omdat het verkeer op de snelweg vast stond. Oja, het schijnt trouwens dat ik goedgekeurd ben :)



Montreal
In de tussentijd, naast het werken vanaf 'thuis', ook de stad nog wat verder verkend. Veel foto's gemaakt, en zodoende heel wat gezien. Het weer werd na de vele regenbuien de eerste weken wat beter, vooral de laatste week eigenlijk alleen maar zon. Helaas betekent dat hier ook enorm benauwd door een hoge luchtvochtigheid. Sommige middagen heb ik echt helemaal voor pampus gelegen, niet in staan om ook maar iets te ondernemen in die hitte. Afgelopen zaterdag daarom maar vroeg opgestaan en samen een fietstocht gemaakt door Laval. Je hebt hier een heel netwerk van fietspaden, als je wil kun je de hele provincie Quebec door. Wij hielden hij bij twee uurtjes binnen de stadsgrens, heerlijk in de nog frisse ochtend. Ook heerlijk was een etentje bij Emilie, een vriendin van Steph. Haar appartementje is midden in een gezellige wijk, met allemaal huizen met de voor Montreal karakteristieke trappen aan de voorkant. Na de barbecue en salade zijn we voor het ijsje toe naar de Marche Jean Talon gelopen, een enorme markt waar naar verluid de beste chef koks van Montreal hun ingredienten kopen. Een gezellige avond dus en een mooie afsluiting van mijn verblijf hier.

Montréal

Pitstop in Nederland
Na drie maanden in California was het tijd om mijn gezicht weer eens in Nederland te laten zien. Met in de laatste week voor vertrek temperaturen rond de 38 graden en een door bosbranden vervuilde lucht, zag ik eerlijk gezegd wel weer uit naar de frisse regenbuien in Nederland. Ook leuk natuurlijk om alle vrienden, familie en collega's weer te zien, mijn verblijf van krap 13 dagen zat dan ook helemaal volgepland met afspraken. Tussen het heen en weer crossen door de hele randstad om iedereen te zien ook nog tijd gevonden om even te gaan mountainbiken op de route bij Schoorl.

Er moest ook gewoon gewerkt worden, en aangezien ik lekker bij vaders en moeders in Noordwijkerhout verbleef had ik vervoer naar Amsterdam nodig. Gelukkig kon ik de meeste dagen met Katja meerijden, heerlijk zo'n privé taxi, en nog gezellig ook. Op kantoor de meeste mensen weer gezien, en weer helemaal bijgepraat over alle nieuwe ontwikkelingen. Tussendoor nog een paar keer een fiets kunnen lenen om even langs de grachten te rijden, even het Amsterdamgevoel weer oproepen. Heerlijk!

Weerzien
Met al die luxe van veel vrienden, een privé taxi, elke avond m'n prakje op tafel, was het erg aanlokkelijk om in Nederland te blijven, maar toch was er aan de andere kant van de oceaan een nog grotere aantrekkingskracht aanwezig in de vorm van een zekere Franstalige Canadese... Aldus weer mijn tasje gepakt en op het vliegtuig gestapt. Ongeduldig de vlucht van zes en een half uur uitgezeten, en nog ongeduldiger een uur in de rij gestaan bij de douane op het vliegveld van Montréal. Eenmaal buiten kwamen Steph en een vriendin echter al snel aanrijden, en na de omhelzing konden we op weg naar Laval, een grote buitenwijk van Montréal. Het heeft nog het meeste weg van een groot bedrijventerrein. Een wirwar van snelwegen, met ertussenin grote shopping malls, fastfoodrestaurants, en lelijke appartementenblokken. In één van die blokken bleek Steph te wonen, gelukkig zag het er van binnen een stuk gezelliger uit.



Montréal
Met de drukke maar heerlijke pitstop in gezellig klein Nederland nog in mijn hoofd was het even wennen in het toch gewoon erg Noordamerikaanse Montreal. Grote autowegen en parkeerterreinen, rommelige, bijna willekeurige stadsplanning, weinig rekening houdend met voetgangers en fietsers, veel lelijke gebouwen, dat is toch wel even een contrast met Amsterdam. Ik werd ook nog meegenomen naar een middagvullende picknick met drie vriendinnen van Steph en hun vriendjes. Voor al dat Franse gekwek was ik nog niet helemaal klaar, en in de brandende zon met een hoge luchtvochtigheid zat ik eigenlijk wel een beetje af te zien. In de daaropvolgende dagen, terwijl Steph werkte, ben ik echter zelf de stad ingegaan, op mijn gemak, lekker een beetje rondlopen en foto's maken, een beetje gevoel voor de stad krijgen. Zo raakte ik uiteindelijk toch nog enthousiast, het oude stadscentrum is best mooi, en van de eilandjes in de St. Lawrencerivier heb je echt een prachtig uitzicht op de skyline van de stad. Verder is het natuurlijk tweetalig, iets wat me bijvoorbeeld in Brussel ook altijd al fascineert. Zo'n grote groep mensen die dicht op elkaar wonen, en dan twee verschillende talen hebben, ik begrijp er nog steeds niets van. Kortom een interessante stad die wat tijd vereist om er de mooie kanten van te zien, maar ondertussen voel ik me er al aardig thuis en wil ik zeker nog veel meer gaan ontdekken in de stad.



Ile d'Orleans
Woensdag t/m vrijdag had Steph vrij en hadden we een kampeertripje in gedachten. Het oorspronkelijke idee was om naar het Mont Tremblant nationale park te gaan en daar wat tochten te lopen, maar de weersvoorspelling was niet zo goed. Uiteindelijk last minute besloten naar Ile d'Orleans te gaan, een eiland in de St Lawrencerivier, vlakbij Quebec City. Een slaperig eilandje waar tot de aanleg van een brug naar het vaste land in 1940 de tijd min of meer stil stond. Wonder boven wonder bereikten we na ruim 3 uur rijden in Stephs barrel van een Toyota Corolla (APK kennen ze hier niet) het eiland, en toerden wat rond op zoek naar een camping. Veel leuke oude huisjes, kleine bakkertjes, kaasboerderijtjes, kraampjes met fruit en zelfgemaakte jam, mooie ingezakte boerenschuren uit het jaar nul, kortom een mooie plek om een paar daagjes relaxed rond te kijken. De camping was nogal aftands maar we hadden een mooi plekje onder de bomen, en via een klein paadje zaten we zo aan het water. 's Avonds lekker een kampvuurtje gemaakt en van het vakantiegevoel genoten. De volgende dag het hele eiland rondgetoerd, natuurlijk overal even gestopt, als laatste bij de microbrouwerij voor een lokaal biertje. Daarna begon de regen, en die hield eigenlijk nooit meer op. 's Avonds dus geen kampvuur, en de volgende dag hebben we het geplande uitstapje naar Quebec City op de terugweg ook maar laten schieten. Ondanks het slechte weer toch een leuk uitstapje, en genoeg om helemaal tot rust te komen en het vakantiegevoel te pakken te krijgen.



World Cup Mountainbike in Bromont
Toevalligerwijs waren deze week ook de topmountainbikers van de wereld in Quebec neergestreken voor twee World Cup wedstrijden. Eén daarvan was in Bromont, een klein skioordje op een goed uur rijden van Montréal. Dus gewapend met camera 's ochtends in de auto gestapt, en door het bar slechte weer hier naartoe gereden. Het was een erg kleinschalig en laagdrempelig evenement, toegang en parkeren waren gratis (waar zie je dat bij ons nog?), en je kon zo tussen de teamtrucks door lopen, waar de rijders aan hun warming up bezig waren, en de mecaniciens de laatste hand legden aan de fietsen. Erg leuk om het gebeuren er omheen eens te zien. Tijdens de dameswedstrijd regende het aan één stuk door, het hele parcours was dan ook een grote modderbende en de dames zagen er niet uit. Tot mijn enkels in de modder heb ik me met camera in de bosjes verschanst en lekker foto's staan maken. Tijdens de mannenwedstrijd was het droog maar die modder gaat natuurlijk niet zomaar weg. Ook hier de besmeurde kerels gefotografeerd, en ondanks het slechte weer genoten van de profs, indrukwekkend om ze een keer in het echt aan het werk te zien. Met een supergoed humeur aanvaarde ik de terugweg, en kreeg ik nog een leuk toetje. Bij het oprijden van de brug naar het eiland van Montreal doemde de skyline van de stad indrukwekkend uit de wolken op, prachtig!



Poutine
Bij mijn aankomst in Montreal had Val, een vriendin van Steph, al aangekondigd mij mee te nemen naar haar geboorteplaats om Poutine te eten, een traditioneel Quebecois fastfoodgerecht. Afgelopen dinsdagavond kwam ze me ophalen en reden we naar Lachute, een dorp ten noordwesten van Montreal. Bij de lokale snackbar bestelden we onze Poutine, wat bestaat uit een baal patat met kaasblokjes en een ondefinieerbare saus. De kaas smelt natuurlijk zodat de patat lekker zompig wordt. Een eigenaardige combinatie, met een eigenaardige smaak, toch was het niet slecht en wist ik mijn hele portie soldaat te maken. Met de uithardende Poutine in mijn maag werd ik vervolgens nog meegenomen naar het ouderlijk huis, zogenaamd omdat Val haar ouders moest spreken (telefoon?) maar volgens mij gewoon om mij als een soort circusattractie te showen. De hele familie (allemaal net als Val rond de anderhalve meter) vergaapte zich aan die lange Hollander, en na mijn verhaal in steenkolenfrans over molens en klompen kon ik niet meer stuk. Een leuke avond al moet ik bekennen dat mijn maag die nacht nog een flinke kluif had aan het verwerken van de Poutine.



Werk en visum
Ondertussen is mijn vakantie alweer voorbij (begon er net een beetje in te komen) en probeer ik vanuit hier te werken. Toevallig is er een klant in Montreal, waar ik al twee keer geweest ben, en die me ook beide keren meegenomen heeft om bier te gaan drinken. Inmiddels is er enige progressie in de aanvraag voor mijn werkvisum in de VS, ik moet hier nog met een dik pak officiele papieren naar het consulaat voor een interview, en als alles goed gaat zou ik voor het einde van de maand weer in California moeten zitten. Ondertussen is het natuurlijk heerlijk om bij Steph te zijn, en een unieke kans om de stad en de omgeving hier te verkennen. Mij hoor je niet klagen!