Verhuisd naar Vancouver!

Het is zover: we wonen in Vancouver! Een kleine anderhalf jaar nadat we de knoop doorhakten, en een bruiloft, een immigratieprocedure, een laatste verzengend hete zomer in Montréal, en een monsterverhuizing verder, zijn we eindelijk op de plaats van bestemming. Drie weken na aankomst is de rook een beetje opgetrokken, en begint alles een beetje in te zinken.

Het plan was om in oktober te verhuizen. In het afgelopen half jaar was hiervoor al het een en ander in gang gezet, maar eind augustus begon het in rap tempo concreet te worden. Ik ben naar Vancouver gevlogen om woonruimte te zoeken. In 10 dagen heb ik vanuit een hotel advertenties doorgespit, veel gebeld, en de nodige appartementen bezichtigd. Uiteindelijk heb ik iets gevonden wat aan bijna al onze wensen voldoet: een klein maar modern appartementje in North Vancouver, vlak bij het water, en ideaal tussen stad en bergen in. Een goed gevoel om met het huurcontract op zak weer terug naar Montréal te vliegen. Weer een stap verder.

Ondertussen was Steph begonnen met onze spullen in dozen in te pakken. Ook dat lag goed op schema, totdat bleek dat het verhuisbedrijf alles een week eerder zou komen ophalen dan we hadden verwacht. Dat werd nog even een weekend hard werken om alles op tijd klaar te hebben staan. Ook dit is echter gelukt, waarna we nog drie weken moesten 'kamperen' in ons appartement in Montreal.

Na wat afscheid nemen hier en daar, stapten we 28 september op het vliegtuig voor een enkele reis naar Vancouver, waar we de eerste paar dagen terecht konden bij familie van Steph. Na een eerste trip naar Ikea en het in ontvangst nemen van de sleutel, was 1 oktober de dag van de waarheid. 's Ochtends vroeg zijn we naar ons nieuwe appartement gegaan en stipt om 9 uur stond de verhuiswagen voor de deur met onze spullen uit Montréal. En alles stond nog maar net binnen, toen de vrachtwagen van Ikea aan kwam rijden met onze nieuwe bank en bed. Ook de kabelmonteur kwam netjes op tijd en even later hadden we telefoon, internet en kabel (maar nog geen tv). Nog voor het eind van de ochtend zaten we met een huiskamer vol spullen en konden we beginnen.

En dat viel tegen. Ik had nog de hele week vrij maar had eerlijk gezegd niet verwacht dat ook echt nodig te hebben. Naast schoonmaken en de boel inrichten, moest er ook nog een hoop gekocht en geregeld worden. Maar gaandeweg begon onder de puinhoop 'ons' appartementje zichtbaar te worden, en aan het einde van de week hadden we voor het eerst tijd om even buiten van het ongewoon mooie weer en de prachtige omgeving te genieten.

Al met al is het een behoorlijk stressvolle en energieverslindende periode geweest. Ongelukkigerwijs was het ook nog ontzettend druk op mijn werk. Ook de afgelopen twee weken was ik nog niet veel waard. Maar nu begint het langzaam allemaal een beetje in te zinken: het doel is bereikt. En wat zitten we hier fantastisch! We lopen zo naar de waterkant, de pier op, met het mooiste uitzicht op de skyline van Vancouver. Ook de meeste winkels zijn op loopafstand. De Seabus brengt ons in 12 minuten naar de overkant. En de bergen staan in onze 'achtertuin'. Dit weekend ben ik voor het eerst gaan mountainbiken. Rustig aan, want het was al weer een tijdje geleden, eerst maar eens verkennen. Binnen 10 km van huis kan ik kiezen uit Mount Fromme en Mount Seymour, waar de wereldberoemde North Shore trails liggen. Daar kan ik nu op de fiets heen!

Er moet nog wel het één en ander gebeuren. Hopelijk vindt Steph snel een baan hier. Ik ben nog op zoek naar een auto. We moeten ons sociaal leven hier opnieuw opbouwen, dat gaat uiteraard wel wat tijd kosten. Maar dat geeft niet, we hebben de tijd. We zijn in Vancouver en voorlopig gaan we hier niet meer weg!

48 uur in Lissabon

Uniek, romantisch, karakteristiek, nostalgisch, aangenaam? Het is moeilijk onder woorden te brengen wat Lissabon zo bijzonder maakt. Begin februari vanuit de terminal op het vliegveld zo het aangenaam warme zonnetje in lopen, is natuurlijk meteen al een goed begin. Maar als ik even later in het centrum uit de bus stapt, en voor het eerst zo'n krakkemikkig trammetje door een smal straatje zie rammelen, begin ik al een beetje het gevoel te krijgen in het decor van een oude film terecht gekomen te zijn.

Lissabon ligt aan de monding van de rivier de Taag, en is gebouwd op zeven heuvels. Verspreid over die heuvels liggen verschillende wijken met ieder hun eigen karakter. De langs een liniaal getrokken straten en gigantische pleinen van de Baixa doen in de verte wel een beetje aan Parijs denken. De bizarre gietijzeren lift Elevador de Justa lijkt zo uit een boek van Jules Verne te komen. Maar als je 45 meter hoger uit de lift stapt, loop je zo ineens langs een ingestort middeleeuws klooster de kronkelende straatjes van Bairo Alto in.

Het kroonjuweel van Lissabon is echter de oude Moorse wijk Alfama, een doolhof van smalle steile straatjes en steegjes waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Ik verdwaal er vrijwel direct en vind het geweldig! Ik laat me leiden door de kronkelende steegjes en trappen, en verbazen door de prachtige doorkijkjes over de stad en de rivier die steeds weer onverwacht tevoorschijn komen als ik de hoek omsla. Dit alles met een soundtrack van wapperend wasgoed, rammelende trammetjes, bijna fluisterende Portugezen, en flarden fadomuziek die af en toe uit een raam te horen zijn. Zonder twijfel één van de meest sfeervolle stadswijken in Europa!

De Portugezen komen erg vriendelijk en beleefd over, en praten bijna zacht. Erg aangenaam. Net als in Madrid een paar weken eerder, is ook hier echter de crisis goed zichtbaar. Veel mensen die op straat wat proberen te verdienen. Een man van middelbare leeftijd vertelt me zijn hartverscheurende verhaal over hoe hij zijn baan, huis en vrouw is kwijtgeraakt. En op zaterdag kom ik terecht in de grootste demonstratie in Portugal van de afgelopen dertig jaar, tegen de door de regering aangekondigde bezuinigingen. Het gaat niet goed met Portugal, dat is duidelijk.

Reden te meer om nog wat euros te investeren in de Portugese economie, en te genieten van het aangename zonnetje. In februari op een terrasje lunchen, met uitzicht over de Taag, is natuurlijk geen straf. 48 uur in Lissabon is precies genoeg om de bijzondere sfeer van deze stad op te snuiven, flink wat zon bij te tanken, en weer helemaal opgeladen aan een nieuwe werkweek te beginnen. Muito obrigado Lisboa!

Madrid

Alweer een maand terug in Nederland om te werken, en te wachten op mijn verblijfsvergunning voor Canada, realiseerde ik me ineens dat Europa - met haar relatief korte afstanden en goedkope vluchten - straks wel een stuk verder weg is. Met andere woorden, het was zaak om van de nood een deugd te maken en nog wat Europese steden te bezoeken waar ik nog niet eerder geweest was! Midden in de Nederlandse winter is Zuid-Europa altijd een aanlokkelijke bestemming, en zo stapte ik op een regenachtige vrijdagochtend in januari in het vliegtuig naar Madrid!

Het weer in de Spaanse hoofdstad viel een beetje tegen bij aankomst: grijs en miezerig. Gelukkig bevinden zich in Madrid een paar wereldberoemde musea. Het meest bekende is natuurlijk het Prado, maar ik besloot het Reina Sofia te bezoeken. Dat hangt vol met prachtige, wat modernere kunst, bijvoorbeeld van Dali en Miro. Het meesterstuk is echter het wereldberoemde schilderij Guernica, Picasso's interpretatie van het bombardement op het Baskische stadje door de fascisten van Franco. Kamerbreed en zeer indrukwekkend, erg gaaf om een keer in echt te zien. Eenmaal weer buiten nog steeds grauw en grijs, maar zo nu en dan lukte het de zon om even een paar seconden door te breken, en 's avonds werd ik zelfs nog getrakteerd op een spectaculaire zonsondergang.

Zaterdag was het weer flink opgeklaard. Met kaart en fotocamera heb ik het hele centrum lopend doorkruist. Al met al een stad zonder op zichzelf in het oog springende bezienswaardigheden, maar toch een mooie stad als geheel met prachtige architectuur, heel harmonieus zowel qua stijl als kleur, en eigenlijk zonder echt lelijke plekken. En al slenterend door de smalle zijstraatjes kom je het ene na het andere pleintje tegen, vaak met standbeeld en natuurlijk de nodige eettentjes. Ook is het een stad die altijd druk is, elk moment van de dag of nacht zijn er mensen op straat. Verder was ook de slechte economische situatie in Spanje best wel zichtbaar in het straatbeeld. Straatartiesten en bedelaars zijn natuurlijk altijd wel aanwezig in een stad, maar in Madrid waren het er wel heel veel. Het raakt je toch wel als je een keurige man, die je vader zou kunnen zijn, op straat viool ziet staan spelen, met een bordje erbij dat hij door de crisis zijn baan, huis en vrouw is kwijtgeraakt. Toch ging er ook wel een bepaald positivisme van uit, het idee van niet opgeven en het beste er van maken. Mijn euro zal niet veel geholpen hebben, maar alle beetjes helpen, nietwaar?

Zondag was alweer de laatste dag van deze minitrip, en voor ik terugvloog, heb ik de ochtend doorgebracht op de El Rastromarkt. Deze grootste vlooienmarkt van Europa vindt iedere zondag plaats in de smalle straatjes van de wijk La Latina. Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt hier aangeboden. De kern van de markt bestaat uit echte marktkramen, maar wat verderop zitten de gewonen mensen op een kleedje vol met huisraad. Nog weer verderop staan oude mannetjes elkaars postzegelalbums te vergelijken, om te kijken of er nog wat te ruilen valt. Een ontzettend kleurrijk en divers geheel, en heerlijk om overheen te slenteren.

Zo waren de 48 uur in Madrid snel voorbij gevlogen en zat ik 's avonds alweer aan tafel bij Rein en Leuni in Noordwijkerhout. Madrid: been there, done that (maar ik moet toch nog een keer terug voor het Prado)!