So No Mas

Lake Sonoma: een groot stuwmeer in een prachtig maar onherbergzaam natuurgebied. Zodra je hier de trails op gaat, ben je op jezelf aangewezen. Het is droog, heet, er is geen drinkwater, en de meeste plekken zijn in geval van nood moeilijk of niet bereikbaar voor reddingswerkers. En Carlos Perez, met zijn organisatie “Bike Monkey” de motor achter het mountainbikegebeuren hier in Sonoma County, had het idee opgevat om hier een mountainbikewedstrijd van 100 mijl te organiseren... :-o

Vorig jaar oktober ging ik met Carlos en zijn kornuiten mee om de route te verkennen. Toen al bleek de ronde van 33 mijl (50 km) rondom een arm van het meer geen kattepis te zijn. Deze ronde zou drie keer afgelegd moeten worden! Waanzin, en uit veiligheidsoverwegingen werd de wedstrijd uiteindelijk teruggebracht tot 2 ronden, oftwel 100 km. Nog steeds geen makkie!

Gisteren was het zo ver. Na de regen en modder van Cool, werd nu het andere uiterste voorspeld: helder, zon, 35 graden!!! 's Ochtends vroeg op de parkeerplaats bij de start had de zon al flink kracht. Tijdens de briefing wordt iedereen op het hart gedrukt vooral goed te blijven drinken. Er zullen de nodige hulpposten zijn onderweg, met eten, drinken en eerste hulp. Er zijn nummers langs de route geplaats zodat in noodgevallen altijd de precieze lokatie aangegeven kan worden. De sherrif bevind zich in een boot op het meer zodat ook de afgelegen plekken bereikt kunnen worden. Kortom, er is alles aan gedaan om de wedstrijd veilig te laten verlopen.

Na de start doen we eerst twee lusjes over de weg naar een uitzichtpunt om de groep wat uit elkaar te rijden. Dan de trail op. De eerste helft van de route voert over een smal wandelpad langs de zuidkant van het meer, voornamelijk door het bos. De grote redwoodbomen zorgen voor schaduw en aangenaam koele temperaturen. Het pad slingert zich een weg langs de afgrond, korte steile klimmen en afdalingen volgen elkaar snel op, er is geen moment om uit te rusten. Ik rijd bewust niet voluit want de dag is nog lang. Ook de gapende afgrond langs de route doet me wat meer in de remmen knijpen. Op 20 km is er een hulppost ingericht door sponsor Camelbak. Ze hebben alles per boot moeten invaren naar deze afgelegen plek. Wel hebben ze meteen ook maar een complete geluidsinstallatie meegenomen en de opzwepende muziek knalt me dan ook al tegemoet als ik naar het meer afdaal. Mijn bidon wordt omgeruild voor een mooi nieuw Camelbakexemplaar: topservice! Ik voel me nog fit en vervolg mijn weg over de nog altijd achtbaantrekjes vertonende singletrack.

Na een rivierdoorwading (heerlijk koele voeten!) begint de tweede helft van de route aan de noordoever. Het landschap is hier meer droog open grasland, en ligt vol in de zon. De klimmen worden langer, de ondergrond moeilijker door stenen en erosie. Ik begin nu af te zien. Ik blijf drinken in de verschroeiende hitte maar ik merk dat ik toch langzaam een beetje uitgedroogd raak. Het lichaam kan maar een beperkte hoeveelheid vocht tegelijk opnemen. Bovenaan een zware klim is een koelbox met eten en drinken geplaatst en ik las even een pauze in. Een meisje wat ook even stopt vertelt dat ze uit Utah komt en regelmatig in Moab rijdt (het mountainbikemekka) maar dat ze deze route helemaal te gek vindt. Aan de hitte is ze daar in de woestijd wel gewend dus na een slokje water springt ze weer op de fiets en rijdt verder. Ik vervolg mijn weg wat minder voortvarend maar weet toch de langste klim van de route te bereiken. 250 hoogtemeters lijken niet veel maar met deze temperatuur in de volle zon, is dat toch flink afzien! Ik ken dit stuk en weet dat er bovenaan een camping is, waar een hulppost is. Dit geeft moed en ik waggel naar boven. Daar rijd ik zo de partytent in en laat me verzorgen. De camelbak en bidon worden gevuld, de ketting gesmeerd, en ik wordt toegejuichd als ik een blikje cola in een paar slokken naar binnen gooi. Ik kan er weer even tegenaan.

Bij het verlaten van de camping gaat de route aan de overkant van de weg weer verder, maar ik wordt door mannen met vlaggen terug de weg op gestuurd. “Section closed!” wordt er geroepen. Een beetje verward rijd ik verder, twee kilometer verderop wordt ik gelukkig wel weer de singletrack opgestuurd. Het is nu een beetje hangen en wurgen geworden. Er volgt nog een klimmetje over een helemaal kapotgeerodeerde weg, dan een waanzinnige afdaling over een smal pad, voor we weer op de weg uitkomen. Over een prachtige oude brug steken we het meer over, om de laatste kilometer over de weg terug naar de start/finish te nemen. Ik heb dan al besloten het bij een ronde te laten, en ik hoor om me heen dat ik niet de enige ben. Bij de finish zie ik dat de doorgang voor de tweede ronde met lint is afgesloten, de 2e ronde wordt voor iedereen afgelast. De watervoorraden bij de hulpposten raken op. Het blijkt dat in het gedeelte dat afgesloten was, er door een onverlaat een pijl is weggehaald, waardoor de leiders in de wedstrijd verkeerd zijn gereden. In dit onherbergzame gebied wil je geen verdwaalde mountainbikers moeten opsporen, dus is het hele stuk meteen afgesloten. De wedstrijd is hiermee de das omgedaan: niet iedereen heeft dezelfde route afgelegd dus er is geen klassement op te maken. Het gezicht van Carlos spreekt boekdelen: wat een teleurstelling dat zijn meesterproject op deze manier afloopt.

Voor mij speelde het wedstrijdklassement vanaf het begin al geen rol dus voor mij maakt het niet zo veel uit. Jammer dat ik een stuk van de route niet heb kunnen rijden, maar dit deed niets af aan de fantastische rit. Wederom een legendarische rit onder extreme omstandigheden. 45 km in 3 uur en 53 minuten, dat is vergelijkbaar met ritten in de Alpen! Ik heb een flink jasje uitgedaan: nog de hele middag heb ik me volgestopt met eten, en vooral heel veel gedronken, en nog ben ik de volgende ochtend ruim een kilo lichter dan normaal! Vandaag maar eens lekker bijkomen...

Coolest 24 Hour Mountain Bike Race

Waanzinnig populair zijn ze hier in Amerika: 24-uurswedstrijden op de mountainbike. Van alles doet er aan mee, van gelegenheidsbikers die in een team van 4 tot wel 8 man een estafetterace rijden en daarnaast vooral heel veel bier drinken, tot professionals die echt 24 uur solo op de fiets zitten en voor de overwinning gaan. Ik wilde er ook wel eens iets van meemaken, en afgelopen zaterdag was de Coolest 24 Hour Race een mooie gelegenheid. Deze wedstrijd staat bekend als een van de beste en meest populaire van Californië, en bovendien gaat de opbrengst naar een stichting die terminale kankerpatienten hun laatste droomwens in vervulling laat gaan. Daar tikte ik graag de 60 dollar inschrijfgeld voor af.

Nou vind ik 24 uur op de mountainbike wel erg ver gaan, bovendien moet je dan investeren in allerlei dure lampen voor op je fiets en helm zodat je nog wat kunt zien als je 's nachts je rondjes afwerkt. Daar had ik dus niet zo'n zin in. Gelukkig is er meestal ook wel een 8-uurs variant, en dat leek me wel wat. Bovendien zou het een perfecte training zijn voor de "So No Mas 100" marathon twee weken later. In 8 uur zo veel mogelijk rondjes van 20 km rijden, in een mooi gebied, lekker in het zonnetje, veel publiek, ik zag het wel zitten.

In de aanloop naar het weekend begon het weerbericht te verslechteren. "Een buitje is alleen maar goed, dan is het niet zo stoffig!" werd er geroepen. De voorspellingen werden nog slechter. De dag voor de wedstrijd kwamen er berichten en foto's op internet van mensen die het parcours hadden bekeken. Hoosbuien, een grote modderbende. Voor race day werd ook regen voorspeld. Hmm, daarvoor zit ik niet in Californië! Vrijdagavond maar de banden verwisseld voor een paar met grover profiel. Zaterdagochtend vroeg op pad voor de 2 en een half uur durende autorit naar het plaatsje Cool. Vlak voor ik bij het wedstrijdterrein aankom rijd ik langs een grote zandafgraving. Later zal ik er achter komen waar dat zand voor gebruikt wordt...

Het terrein staat al stampvol met tentjes en auto's. Er is een heuse pitstraat waar de teams hun rijders en fietsen iedere ronde kunnen opkalefateren. Gauw mijn startnummer ophalen, wat eten en warmrijden. Het begint echter te regenen dus maar zo lang mogelijk in de auto gebleven. Bij een laatste inspectie van de fiets ontdek ik een scheur van een halve centimeter in de zijwand van de achterband. Geen tijd meer om te vervangen, ik hoop er maar het beste van. Vlak voor 12 uur naar de start. Die verloopt vrij chaotisch. 700 man duikt de eerste singletrack op, dat zorgt natuurlijk voor opstoppingen. Ik laat me maar meevoeren met de meute. Het parcours lijkt niet erg lastig, veel lange stukken glooiende singletrack door open grasland, en af en toe even flink harken door een modderpoel. Na 10 km ineens dwars door een diepe beek, en dan meteen een zeer steile klim. Iedereen gaat van de fiets, ik blijf op de fiets en haal zo een man of dertig in. De tweede helft van de route is duidelijk zwaarder met de nodige klimmen. In de afdalingen vliegt de modder me om de oren, en vooral op en zelfs onder mijn bril, waardoor ik nog maar weinig kan zien.

Bij de eerste doorkomst even gestopt bij de auto, regenjas uitgedaan (veel te warm) en snel wat eten en drinken, en weer verder. De tweede ronde gaat uitstekend, de regen is opgehouden en ik krijg er echt plezier in ondanks de modder. De steile klim doe ik nu ook maar lopend, met het oog op de resterende 6 en een half uur. Bij de tweede doorkomst ga ik meteen door voor de derde ronde. Het begint weer te regenen, en mijn kleren raken aardig doorweekt. Ik stop even om mijn minitool aan een gestrande biker met gebroken ketting uit te lenen, maar die staat zo te klungelen dat ik na 10 minuten de tool weer in beslag neem en verder ga. In een flits zie ik mountainbikelegende Tinker Juarez voorbijkomen. "Hi!" roept hij, beleefde vent! Hij doet de 24 uur, en is al aan zijn 4e ronde bezig! Ik ben ondertussen goed koud geworden van het stilstaan en dit leidt meteen het dieptepunt van de wedstrijd in. Het parcours begint nu echt een grote stroom modderig water te worden. Ook begint de modder, die cement-achtige eigenschappen blijkt te hebben (daar graven ze dat zand dus voor af), grote invloed op de aandrijving te krijgen. Schakelen gaat nog maar moeizaam. Koud, nat en ongelukkig ploeter ik voort, en ik moet toegeven dat ik op dat moment niet alleen aan opgeven dacht, maar zelfs overwoog om de mountainbike maar helemaal in de wilgen te hangen. Typisch een "waarom doe ik dit ook al weer" moment. Op de klimmen in het tweede deel trap ik mezelf echter weer warm, en zo komt ook de motivatie weer een beetje terug.

Bij de derde doorkomst maak ik een uitgebreide pitstop, ik trek droge kleren aan, eet wat van de meegenomen koude pizza, maak de aandrijving provisorisch schoon. Met het heerlijke gevoel van een droge broek ga ik na 20 minuten weer op weg. Het parcours is nu een grote glijbaan, glibberend baan ik me een weg. Het gaat eigenlijk nog best lekker, alleen is mijn fiets gewoon op. Schakelen gaat niet meer, en voor zijn de remblokken helemaal versleten en rem ik ijzer op ijzer. Met nog precies anderhalf uur te gaan glibber ik de start-finish over. Afgezien van de pauzes zijn mijn rondetijden steeds rond de anderhalf uur geweest, dus theoretisch zou ik er nog eentje kunnen rijden. Met het oog op de gezondheid en de staat van de fiets besluit ik het echter bij 4 ronden te houden.

Tja en dan sta je daar, van top tot teen met een centimeter modder bedekt, en er is geen douche. Een paar bikers hebben een tuinslang achter eens schuurtje ontdekt, daar ga ik dus maar met fiets en kleren onder. Snel droge kleren aan en de auto in, verwarming aan en rijden maar. De 24-uurswedstrijd komt nu eigenlijk net op gang, maar dat geloof ik verder wel. Ik wil naar huis onder de warme douche! Maar ik moet eerst nog twee en een half uur rijden. Thuisgekomen alle kleren in de badkuip uitgespoelt, en daarna nog twee keer in de machine moeten wassen om enigszins schoon te krijgen. Na een half uur schrobben onder de douche ziet ook mijn handdoek nog zwart als ik me afdroog.

Terugkijkend was het een geweldig avontuur natuurlijk. Hoewel het niet was wat ik me er van had voorgesteld, zijn er zeker positieve punten. De gescheurde band heeft het gehouden! En ik was na 6 en een half uur nog helemaal niet kapot, bij betere omstandigheden had ik zeker de 8 uur en 5 ronden kunnen volmaken. Ook vond ik het concept van een 8-uurs race leuker dan verwacht, het smaakt naar meer! De schade is inmiddels opgenomen en de fiets staat bij de bikeshop voor een broodnodige beurt. De weersvoorspelling voor komend weekend is weer goed. Nog even hard trainen en ik ben klaar voor de So No Mas 100!

Bezoek uit Nederland, trainen, en een Mehari!

Reünie
Ik was nog maar net een paar dagen terug uit Nederland en er stond alweer bezoek voor de deur. Roos en Peter kwamen voor ze met de camper op pad gingen een paar dagen logeren. Na de verplichte hamburger op de eerste avond heb ik ze de volgende dag de omgeving laten zien. Eerst naar Point Reyes, waar we de prachtige Chimney Rock wandeling gemaakt hebben. Daarna naar het vuurtorentje, waar de wind inmiddels zo was aangewakkerd dat we van de ranger niet meer de trap af er naar toe mochten. Na een heerlijke lunch op een terrasje in Stinson Beach zijn we richting Mount Tamalpais gereden voor het 360 graden uitzicht vanaf de top. Ten slotte nog even vanaf de Marin Headlands wat kiekjes geschoten van de altijd fotogenieke Golden Gate Bridge. Het was erg leuk om ruim 4 jaar na onze gezamenlijke trip in Mexico weer met z'n drietjes op stap te zijn. En al die mooie plekjes in de omgeving gaan nog steeds niet vervelen, al heb ik ze inmiddels al vaak gezien (en laten zien). We hebben de dag afgesloten bij Sooze, mijn favoriete restaurantje in Petaluma. De volgende dag zijn Roos en Peter op de bus naar Oakland gestapt om daar hun camper op te halen, waarmee ze een enorme tocht langs allerlei nationale parken gingen maken.

Napa Valley Dirt Classic
Nog datzelfde weekend ben ik zondags richting Napa Valley gereden (bekend van de wijn) voor de Napa Valley Dirt Classic, een mountainbikewedstrijd. De wedstrijd was in een klein plaatsje in de heuvels, op het terrein van een school. Het parcours was één grote ronde van 30 km over de heuvel de naburige vallei in, en weer terug. Bij de start kwam ik J.L. nog tegen, waarmee ik een maand geleden de Dutch mountainbike ride had gereden. De route ging de eerste helft van de wedstrijd vooral over leuke glooiende bospaadjes. De ondergrond was al erg droog, grote stofwolken stegen er op van de bikers voor me en eindigden in mijn longen. Het was nog niet echt zwaar of moeilijk dus ik had het tempo er lekker in zitten. De afdaling de naburige vallei in was geweldig, steile bochtige singletrack, echt heel gaaf! Toen moest er echter terug omhoog geklommen worden! Ik had er al over gehoord, het zou steil worden, maar zo steil had ik niet verwacht. De meesten stapten meteen al af en begonnen te lopen, ik heb het nog even fietsend geprobeerd maar het was niet te doen. Zo'n loopstuk steil omhoog hakt er flink in en eenmaal boven was ik dan ook flink kapot. Het laatste stukje naar de finish dus op m'n tandvlees voltooid. Vlak voor de meet werd ik ingehaald door J.L.. "Laat je je inhalen door een man van 50?!?" riep hij na de finish ;-) Ik was 19e geworden van de 29 in mijn categorie, maar het belangrijkste was natuurlijk dat het weer een geweldige wedstrijd was waar ik echt van heb genoten. En wat is Napa Valley mooi! Daar moet ik zeker nog eens heen!

Monstertocht 1
In mei ga ik twee zware wedstrijden rijden, dus ik moest nog even flink trainen deze maand. Dat is hier echter geen straf met al die mooie trails, dus voor het volgende weekend op de computer een mooie route uitgepuzzeld en in mijn GPS gezet. Van Olema, vlak bij Point Reyes, ben ik door de heuvels rondom Pine Mountain richting Fairfax gereden. De klimmen waren steil, en de ondergrond leek door opdrogende modder soms op cement, dat was dus erg zwaar. Bij Fairfax kon ik een rondje Tamarancho meepikken, dat is een speciaal aangelegde mountainbikeroute geheel over smalle technische singletrack. Je hebt er wel een vergunning nodig, die heb ik maar natuurlijk niet bij me, en prompt werd ik door een vrijwilliger gecontroleerd. Gelukkig was hij niet erg streng en kon ik verder rijden. Na Tamarancho en nog wat heuvels, een steile klim over de weg. Ik was flink stuk en had zo bleek eigenlijk te weinig eten meegenomen. Toch bovengekomen, en toen was het nog 20 km terug naar de auto over Bolinas Ridge, een leuke route met soms mooi uitzicht op de kust en Point Reyes, en gelukkig in deze richting voornamelijk bergaf. Terug bij de auto had ik er 68 km en zo'n 2000 hoogtemeters op zitten.

Monstertocht 2
Na die zware tocht voor de volgende week maar een wat kortere route uitgevogeld, met wat minder steile klimmen. Vanuit de Marin Headlands richting Mount Tamalpais, en vandaar over de voor mij nieuwe Coast View Trail van 500 meter hoogte helemaal afdalen naar de kust. Dan weer door de Marin Headlands terug. Het was lekker weer, en het klimmen richting Mt Tam ging goed. Met opzet ook vrij rustig aan gedaan. Daarna de afdaling. De Coast View Trail is vrij recent van een brede onverharde weg omgevormd toch een smal slingerend pad, en heeft prachtige uitzichten op de oceaan. Dit is een van de weinige singletracks in dit gebied waar je met de mountainbike op mag. Het was echt een aangename verrassing, een super lopende afdaling met lekkere bochten, en natuurlijk het voorgenoemde uitzicht. Eenmaal beneden moest ik vanaf Muir Beach wel een enorme steile heuvel beklimmen om weer in de Marin Headlands te komen, ik had echter nog genoeg kracht in mijn benen en verschillende wandelaars keken mij met gefronste wenkbrauwen aan toen ik daar omhoog reed. Toen was het nog maar een klein stukje, en terug bij de auto stonden er 47 km en 1400 hoogtemeters op de teller. En ik was niet steenkapot, wat ook wel eens lekker is! ;-)

Santa Cruz
Dat weekend kwam ook Roos nog even aanwaaien. Peter ging direct na hun camperreis terug, maar Roos zou nog een paar daagjes in San Francisco doorbrengen. Op zaterdag maar een rustdagje gehouden want Roos had net die campertocht er op zitten, en ik de monstertocht de vorige dag. Lekker gerelaxed en een beetje door Petaluma geslenterd, en heerlijk Thais gegeten. Er was een minihittegolfje en we konden zowaar buiten eten! De volgende dag zijn de de Highway 1 richting zuiden afgereden richting Santa Cruz. Een mooie kustweg, en hoe dichter je bij Santa Cruz komt, hoe meer je merkt dat hier het Californië begint dat we van televisie en film kennen: prachtige stranden, mooie weer, surfers op de hoge golven. Onderweg zijn we even gestopt bij het vuurtorentje bij Pigeon Point. Hier is een hostel in. Lijkt me geweldig, al is het wel in de middle of nowhere. Eenmaal aangekomen en de auto geparkeerd in Santa Cruz hebben we eerst maar eens een bakkie gedaan op het terras van een strandtent. Overal zongebruinde zonnebrildragende jongens en meisjes, met daartussen de nodige vreemde snuiters want het linkse Santa Cruz is een verzamelplek voor alternatievelingen. Op die pier, waar een heerlijk briesje waaide, hebben we ook nog fish en chips gegeten. Daarna de boulevard afgewandeld, en over de beroemde Santa Cruz Boardwalk, een nostalgisch pretparkje recht aan strand, met houten rollercoaster en andere ouderwetse attracties. Na een heerlijk yoghurtijsje en een inspectie van een leegstaand gebouw wat ons perfect leek om een fantastisch hostel te beginnen, zijn we weer terug langs de 1 gereden en heb ik Roos in San Francisco afgezet.

Mehari
Die week liep ik 's ochtends naar mijn werk langs de garage om de hoek, zie ik ineens een Mehari staan! Natuurlijk even goed bekeken, het was een originele Amerikaanse met grote koplampen. Ik moest toch nog een afspraak maken voor een servicebeurt van mijn auto, dus even naar binnen gelopen en meteen geïnformeerd naar de Mehari. Die bleek van de eigenaresse van de garage te zijn, en toen ik vertelde dat ik er zelf ook jarenlang eentje had gehad, kreeg ik prompt de sleutels in mijn handen gedrukt met de woorden "take it for a spin!". Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen en zo reed ik die ochtend door de straat in een Amerikaanse Mehari. Hij reed net zo lekker als mijn eigen Mehari dat altijd deed, en mijn humeur kon die dag natuurlijk niet meer stuk! Hij was overigens te koop, als ik hier zou blijven dan zou ik het wel weten...

China Camp
Eén van de wedstrijden die ik ga rijden is een 8 uursrace, in 8 uur zoveel mogelijk rondjes van 20 km voltooien. Nog nooit gedaan, en ik wilde wel eens weten hoe ik er voor stond. Aldus het plan opgevat om een "6 uurstraining" te gaan doen in China Camp State Park. Daar is een mooi rondje van 15 km, leuke singletrack, en een niet al te steil klimmetje. Vrijdag 's morgens rustig begonnen, en binnen een uur het eerste rondje afgewerkt. Dat ging goed. Na het tweede rondje had ik eigenlijk gepland een pitstop te houden bij de auto, maar het ging nog zo lekker dat ik eerst nog het derde rondje reed. Weer rond de 55 minuten. Na 10 minuutjes uitrusten, eten en drinken bij de auto, weer op pad gegaan. Ik wist nog twee rondjes van rond de 55 minuten te rijden. Ik was dus nog geen 5 uur bezig. De koek begon nu wel een beetje op te raken, het laatste rondje dus lekker rustig uitgereden, uiteindelijk kwam ik na in totaal 5 uur en 55 minuten terug bij de auto. Zes ronden, met tot en met de vijfde behoorlijk gelijkmatige rondetijden. Daar was ik geheel niet ontevreden over!

Annadel
Zondags stond er een rustige training van anderhalf a twee uur op de planning. 's Ochtends nog even boodschappen doen bij de Safeway, waar ik Jeff tegenkwam. Die had wel zin om even te gaan rijden, en een paar uur later troffen we elkaar bij Annadel State Park, de mountainbikeparel van de North Bay met zo'n 50 km aan geweldige singletrack. Ik was hier natuurlijk al een paar keer eerder geweest, maar het bleek toch maar weer dat je met een local toch pas echt op de mooie paadjes komt, vooral die die niet op de kaart staan. We hebben lekker een kleine twee uur over de prachtige singletracks gereden, waarna ik het voor gezien hield en Jeff nog even doorging voor een extra rondje. Echt een hele gave rit! Ook na al dat alleen rijden (trainen gaat nou eenmaal beter alleen) de afgelopen weken leuk om weer eens met iemand samen te rijden. Dit zijn toch wel de momenten dat ik denk "misschien moet ik hier toch langer blijven"! ;-)

Klaar voor de start
Zo ben ik hopelijk klaar voor de wedstrijden komende weken. Morgen de "Coolest 24 Hour" (ik doe de 8-uursrace maar er is dus ook een 24-uursrace) in het plaatsje Cool (heet echt zo!), ten oosten van Sacramento. Er is helaas regen voorspeld, als het maar niet de hele wedstrijd regent! Daarna nog even een weekje hard trainen want over twee weken staat de So No Mas 100 op het programma. Een marathon over 100 km met 4000 hoogtemeters, twee ronden om Lake Sonoma. Dat gaat echt heel zwaar worden. Na de So No Mas ben ik dan het mountainbiken wel weer even zat en ga ik een weekje naar Montreal om Steph eindelijk weer te zien na twee en een halve maand. Genoeg om naar uit te kijken dus!