Werken en trainen in Nederland

Ruim een maand geleden alweer ben ik vertrokken uit Montréal, voor een 'tussenpauze' van enkele maanden in Nederland. In alle rust zou ik me gaan voorbereiden op de Cape Epic in maart in Zuid-Afrika, en ondertussen zou ik een visum aanvragen voor Canada zodat ik in april weer terug naar Montréal kan. Tussendoor natuurlijk genoeg tijd om al mijn vrienden in Nederland weer eens op te zoeken. Een solide plan, zo leek het. Het loopt in de praktijk natuurlijk altijd weer anders.

Zo kwam er aan het einde van mijn verblijf in Canada een freelance klus voor mijn oude werkgever in Californië op mijn pad. Na enig beraad, en toen bleek dat ik op afstand zou kunnen werken, deze klus aangenomen, want de plannen voor 2010 zijn niet bepaald goedkoop. Zodoende ben ik sinds mijn aankomst in Nederland, eigenlijk vooral aan het werk geweest.

Daarnaast had ik er om diverse redenen voor gekozen, om mijn in Amerika gekochte mountainbike in Canada te laten overwinteren, en mijn 'oude' nog in Nederland staande bike gereed te gaan maken voor de Epic. Naast het werk, dus de nodige uurtjes (en euro's) gestoken in het sleutelen aan de fiets.

Ook in het voorbereiden van de visumaanvraag is de nodige tijd gaan zitten. De bureaucratische rompslomp die je voor zo'n visum moet doorlopen, is weinig inspirerend, maar hopelijk is het het allemaal waard geweest als ik straks een envelop met goed nieuws krijg van de Canadese ambassade.

Ten slotte, realiseerden Steph en ik bij het afscheid voor mijn vertrek, dat het maar liefst 5 maanden zou duren voor we elkaar weer zouden zien! Dat vonden we toch echt een beetje te lang! Na lang puzzelen met vrije dagen en frequent flyer miles, staat er inmiddels voor half januari een bezoek van Steph aan Nederland op de planning! Op mijn verjaardag komt mevrouw op Schiphol aan!

Kortom, voor trainen bleven maar weinig uurtjes over (laat staan voor een sociaal leven!), en de Nederlandse winter (waar komt die ineens vandaan?!) maakt het er ook niet makkelijker op. Zo tussendoor gelukkig toch aardig wat kunnen doen. Ook zijn de vooruitzichten goed: inmiddels is de fiets zo goed als klaar, is de visumaanvraag op de post, en zal het werk half januari klaar zijn. Met nog een kleine 12 weken te gaan tot de start van de Cape Epic, wordt het nu echt serieus. Geen excuses meer, trainen!

Zo ga ik weer een mooie tijd tegemoet. Eerst het bezoek van Steph, verder plannen Marc en ik nog een tripje naar een warm eiland om daar in een lekker klimaat te kunnen fietsen en relaxen. Verder in maart natuurlijk de Cape Epic zelf, en daarna een nieuw avontuur in Canada! Met het aangevraagde visum zou ik tot een jaar in Canada kunnen blijven, en er ook werken. Dat zou ons genoeg tijd moeten geven om wat meer definitieve plannen te maken. In de tussentijd natuurlijk een mooie gelegenheid om meer van Canada te zien!

Laat maar komen dat nieuwe jaar! :-)

New York City

De grootste stad van Amerika, de bekendste skyline ter wereld: New York. Al een paar keer vanuit het vliegtuig gespot, maar nog nooit 'echt' er geweest. Na het (succesvol) afronden van mijn Franscursus in Montreal was het wel weer eens tijd voor een korte vakantie, dus samen met Steph op naar New York!

New York is misschien ook wel de duurste stad ter wereld, maar ook hier kun je als toerist low budget uit de voeten. Zo konden we met een collega van Steph, die ook met haar vriendje een weekendje naar New York ging, meerijden. Verder verhuren veel New Yorkers een kamer in hun appartement om hun torenhoge huur te kunnen betalen. Via de website AirBnB (aanrader!) hadden we al snel een heel betaalbare kamer gevonden.

Na het traditionele verhoor werd ik wederom de VS binnengelaten, en na een uurtje of zes in de auto reden we Manhattan binnen, en werden we door Geoff en Rachel afgezet bij ons verblijfadres in Harlem. Stond Harlem vroeger niet al te best bekend, inmiddels zijn ook hier de yuppen aan een opmars bezig. Zo ook Mikey en Earl, bij wie we dit weekend zouden logeren. Een leuk, modern, comfortabel en schoon appartement, een beetje ver van downtown NYC maar met de metro om de hoek was dat niet echt een probleem.

We waren donderdagmiddag redelijk op tijd aangekomen, dus nog genoeg tijd om alvast even de stad in te gaan. Aangezien Steph voor een nieuw fototoestel wilde kijken, en ik voor een nieuwe lens, zijn we eerst langs de BH Photo Superstore gegaan. We werden op z'n zachts gezegd overweldigd door wat we hier aantroffen; zoiets hadden we nog nooit gezien! Zo'n gigantische winkel, alleen al voor digitale spiegelreflexen zaten er minstens 50 medewerkers klaar (nummertje trekken!). Via een ingenieus systeem van lopende banden werden de gewenste artikelen vanuit het magazijn zo achter de toonbank bezorgd. En na de aanschaf, ook weer op de lopende band naar de kassa. We hebben even navraag gedaan: er werken zo'n 700 mensen in de winkel, en nog zo'n zelfde aantal in het magazijn en de telefooncentrale. De meesten van hen zijn overigens joods: veel mannen met keppeltjes en staartjes, en de winkel is op zaterdag gesloten.

Beduusd van deze overweldigende ervaring (en met een nieuwe lens op de camera) zijn we dan maar naar het Empire State Building gelopen. Het liep tegen het einde van de middag, en na de diverse rijen voor kaartverkoop, security check en lift, konden we zo precies mooi de zonsondergang meemaken vanaf het observatiedeck van het hoogste gebouw in de stad. Prachtig om langzaam alle lichtjes aan te zien gaan in de bekende gebouwen. Eenmaal weer beneden zijn hebben we ook meteen Times Square meegepakt, zo in het donker prachtig uitgelicht door de overdaad aan neonreclames. Samen met de vele gele taxis een kleurijk geheel.

Op vrijdag zijn we verder gegaan met het 'afwerken' van de bekende attracties. 's Ochtends zijn we eerst over de Brooklyn Bridge gewandeld. Aan de overkant vanuit Brooklyn Bridge Park heerlijk op een bankje van het uitzicht op Manhattan genoten. Daarna weer terug de brug over en op naar Battery Park, in de rij maar weer, voor de ferry naar het Statue of Liberty! De boot stopt eerst bij Liberty Island, waar je om het vrijheidsbeeld kunt lopen, of, als je één van de gelukkigen bent met een speciaal kaartje (wij niet), kun je er zelfs in. Het is in werkelijkheid eigenlijk niet echt spectaculair, maar goed je moet het toch een keer gezien hebben, niet? Vervolgens vaart de boot naar het verderop gelegen Ellis Island, waar in vervlogen dagen jarenlang nieuw aangekomen immigranten opgevangen werden. Het museum hier is echt bereinteressant, een aanrader! Veel oude foto's en geschiedenis, je kunt je je echt een goed beeld vormen van hoe het geweest is voor al die families die hier na een wekenlange boottocht aankwamen en vervolgens hun leven probeerden op te bouwen in de Nieuwe Wereld. Na wat eten en drinken in het museumrestaurant maar weer in de rij, in de snijdende kou, wachten op de laatste ferry terug naar Manhattan. Daar hebben we de dag afgesloten met een bliksembezoek aan het Museum of Modern Art, welke op vrijdagmiddag gratis is. Dit is natuurlijk ook het drukste moment van de week, en gecombineerd met enige vermoeidheid na zo'n intensieve dag, hebben we niet echt veel gezien. Toch een paar beroemde stukken waarvan ik wist dat ze hier waren, opgezocht en kunnen bewonderen. We liepen nu echter volledig op ons tandvlees, en na nog een hapje in het museumrestaurant maar snel de metro teruggepakt naar 'huis'.

Nu we de grote bezienswaardigheden gezien hadden, konden we zaterdag wat rustiger aan doen. Vanaf ons verblijfadres zijn we helemaal door Harlem naar Central Park gewandeld. Onderweg nog even gekeken bij de prachtige campus van Columbia University en de indrukwekkende Cathedral of St. John the Divine, en een broodje gegeten in een heerlijk alternatief tentje. Eenmaal in Central Park leek het alsof we in een andere wereld waren aangekomen, geweldig zo'n enorm stuk groen in zo'n grote stad. We zijn lekker kris kras door het park geslenterd, genietend van de rust en de hier en daar nog aanwezige herstkleuren. Halverwege kwamen we bij het grote Jacqueline Kennedy Onassis meer, en doemde in de verte aan de overkant van het meer de skyline van de stad op in de mist. Geweldig! Eenmaal aan de zuidkant van het park begon het nu echt te regenen en konden we, tot grote vreugde van Steph, in de beroemdste speelgoedwinkel van New York schuilen: FAO Schwarz. Ook hier weer de overtreffende trap in aanbod, de nieuwste trend lijkt op maat gemaakt speelgoed. Zo kun je je eigen Barbie of Muppet laten maken, geheel volgens eigen ontwerp. Ze worden ter plekke met de hand gefabriceerd. Ondanks de vrolijke boel hierbinnen kwam de regen buiten inmiddels met bakken uit de hemel, dus met de metro terug naar Harlem en in een gezellig restaurantje dat we op de heenweg gespot hadden, heerlijk gegeten.

Zondagochtend hadden we nog een paar uurtjes om de stad in te gaan, en zowaar scheen de zon! We zijn op het gemak door de trendy buurten SoHo en NoHo gelopen, en via Greenwich Village naar Chelsea waar we de overdekte Chelsea Market bezocht hebben. Een heerlijke verzameling (luxe) etenswaren voor de trendy New Yorker. Op de valreep hebben we ook nog even het Flatiron Building kunnen zien, dat rare smalle gebouw dat je vaak op foto's ziet. Wilde ik heel graag zien en dat is dus toch nog gelukt!

Toen was het echt tijd om te vertrekken, we werden netjes op tijd bij ons appartement opgehaald door Rachel en Geoff, die ook een geweldig weekend gehad hadden. Toen restte nog de lange rit terug naar Montreal, inclusief lange wachtrij bij de Canadese grens. Het mocht de pret niet drukken, het was een heerlijk weekend in een overweldigende stad, dat smaakt naar meer!

Montreal

Het is eindelijk zo ver: we wonen samen! Of zo voelt het dan toch! Half september heb ik na de vakantiepret in Europa, mijn spullen weer gepakt en ben naar Montreal gevlogen, om bij Steph in te trekken. Het is vooralsnog tijdelijk - de koude Canadese winter laat ik aan mij voorbij gaan om voor de Cape Epic te kunnen trainen. Maar voorlopig zijn we een kleine 10 weken samen, in 'ons' appartementje in Montreal!

Ons optrekje is een klein maar schattig appartementje in de wijk Villeray, een half uurtje fietsen van downtown Montreal. We hebben alles in de buurt: metrostation, park, bakker, supermarkt, restaurants, noem maar op. De huizen hebben de voor Montreal karakteristieke trappen aan de voorgevel. We hebben binnen niet zo heel veel ruimte, maar we hebben wel voor en achter een (gedeeld) balkon. Met z'n tweeën is het wat improviseren qua ruimte maar verder is het erg gezellig en knus in zo'n klein optrekje.

Traditioneel verplaatst men zich in Montreal per metro, maar de stad is bezig zich te profileren als fietsstad en heeft daarvoor naast een netwerk van fietspaden, ook een publiek fietssysteem geintroduceerd, Bixi. Een soort modern witte fietsenplan, waarbij je tegen een kleine vergoeding op zo'n beetje iedere straathoek een fiets kunt pakken, en eenmaal op de plaats van bestemming weer in de dichtsbijzijnde stalling terugzetten. Ik heb voor 28 dollar (ongeveer 18 euro) een maandabonnement genomen en rijd dus lekker op de bixi door de stad. Veel goedkoper èn gezonder dan de metro, en zo leer ik de stad ook nog een beetje kennen.

Ik heb echter ook mijn mountainbike meegenomen, want er moet getraind worden voor de Cape Epic in maart! Off-road is er in de directe omgeving niet zo veel te beleven, en we hebben geen auto, dus ben ik op de weg aangewezen. Gelukkig heeft Quebec het grootste fietspadennetwerk van Noord-Amerika. Aldus een setje wegbanden aangeschaft en op de mountainbike gemonteerd. Het is de bedoeling om de komende maanden zo de nodige kilometers te gaan vreten. Na een eerste verkennistocht heb ik samen met Steph een leuke tocht van 58 km gereden rondom de helft van het eiland van Montreal. Voor Steph een nieuw record en voor mij een goed begin :-)

Ik ben hier echter niet alleen maar om te fietsen en een beetje op de bank voor de tv te liggen, sinds een week ga ik weer naar school! Ik volg vier weken lang Franse lessen op een talenschool in het centrum. 20 uur per week, dat betekent 's ochtends les, 's middags vrij. De klas is klein en de nadruk ligt op het spreken. Leraar Eric uit Normandië is erg geestig en op zeer aangename wijze wandelen we door de leerstof. Nu eens niet droge rijtjes en regels uit het hoofd leren, maar gewoon met elkaar praten en aan elkaar uitleggen. Zo krijgen de woorden en grammaticaregels vanzelf context en zijn ze ook makkelijker te onthouden en toe te passen. De tijd vliegt echt voorbij tijdens de lessen! Buiten school natuurlijk ook oefenen, natuurlijk met Steph en ook bij het boodschappen doen etc.

Verder is het natuurlijk herfst en laat dat nu de mooiste tijd zijn in deze regio! Het is regelmatig heel lekker weer, en de bladeren aan de bomen kleuren felgeel, -oranje en -rood. Een lokale traditie in deze tijd van het jaar is het appelplukken, in het weekend trekt men de stad uit richting de ontelbare boomgaarden om tassen vol met appels te plukken. Ook wij zijn met Stephs vrienden Marie-Hélène en Saber uit plukken geweest, eerst in een appelboomgaard, waar we ook lekker gepicknickt hebben, en vervolgens ook nog bij een courgetteplantage waar je zelf courgettes in de meest uiteenlopende vormen en kleuren van de grond kon rapen. Vervolgens in de file terug naar de stad, want het is dus echt een volkstraditie...

Met die herfstkleuren en lekker weer is het natuurlijk ook ideaal om te gaan mountainbiken, dus afgelopen zaterdag maar eens een auto gehuurd (ook Avis zit om de hoek, we hebben echt alles in de buurt!) en richting Bromont gereden. Vorig jaar was ik hier al eens naar een wereldbekerwedstrijd gaan kijken, toen in de gietende regen. Nu was het echter prachtig helder weer dus kon ik zien dat het daar echt mooi is. Bromont is een klein skioord dat in de zomer de liften openstelt voor fietsers en wandelaars. Veel downhillers dus, maar er is ook een uitgebreid netwerk van cross country trails. Ik heb een heerlijk tocht gemaakt van meer dan 4 uur, over soms hele uitdagende paden, steil omhoog en omlaag en bij tijd en wijle zeer rotsachtig. Genoten van het heerlijke weer en de prachtige herfstkleuren, en ook het wereldbekerparcours meegepakt. Gaaf!

Op de heenweg had ik Steph bij haar moeder afgezet, en op de terugweg dus naar schoonmoeders gereden die een verrukkelijk 3-gangen diner had voorbereid met forel als hoofdgerecht. Hmmmmmmm!!!

Shoot the Alps

Na de Eiger Bike Challenge ben ik doorgereden naar Les Arcs in de Franse Alpen, voor een fotocursus met de Britse mountainbikefotograaf Seb Rogers. Twee jaar geleden volgde ik al eens zijn basiscursus in de Engelse Quantock Hills. Nu organiseerde Seb voor het eerst een cursus voor gevorderden in de Alpen. Een week lang mountainbiken en foto's maken in het hooggebergte, geen slecht vooruitzicht!

Onderdak, eten en gidsen werden verzorgd door de Britse organisatie TrailAddiction, die zich normaal gesproken voornamelijk op downhill mountainbikers richt. Met de lift omhoog, met de fiets zo hard mogelijk weer omlaag. In plaats van dunne afgetrainde atleten daarom nu eens forse kerels met een biertje in de ene hand, en een peuk in de andere. Ons fotogroepje, dat naast mij en leraar Seb bestond uit David uit Engeland en Linda uit Zwitserland, was een beetje een vreemde eend in de bijt tussen al die downhillers. Ook wij maakten echter dankbaar gebruik van de liften, want omhoog fietsen met een zware rugtas vol fotoapparatuur is ook niet ideaal.

Gedurende de week zijn we op zoek gegaan naar de mooiste locaties in de omgeving om foto's te maken. Hierbij waren we meestal als eersten de deur uit (soms voor het ontbijt!), en 's avonds als laatsten weer thuis. Het mooiste licht heb je nou eenmaal in de uren vlak na zonsopgang, en vlak voor zonsondergang. We kregen altijd één of twee gidsen van TrailAddiction mee, die deze week ook een dubbelrol als fotomodel speelden. Hetzelfde tafereel herhaalde zich keer op keer: we vonden een mooie locatie, iedereen was een tijdje bezig om een mooi standpunt te vinden en de camera's en flitsers in te stellen, vervolgens kon de gids vijf tot tien keer hetzelfde stukje fietsen. Zo ging dat de hele dag zo'n beetje door. Tussendoor konden we af en toe ook nog even gewoon mountainbiken, en volop genieten van de geweldige singletrack afdalingen in dit gebied (waarbij Linda haar indrukwekkende techniek kon laten zien, en ons allemaal ver achter haar liet!). 's Avonds in de chalet, na het (verrukkelijke!) eten, kropen we met z'n allen achter onze laptops om de opbrengst van de dag te bekijken en te bespreken.

Zo hebben we heel wat mooie plekjes gevonden, en achteraf bleek dat we op maandagavond al de allermooiste locatie te pakken hadden gehad: een kronkelende trail op een indrukwekkende bergkam, prachtig in het zachte avondlicht. Hier zijn heel wat mooie plaatjes geschoten. De groep bleek erg leuk en we konden het goed met elkaar vinden en vulden elkaar mooi aan. David bleek een enorme kennis te hebben van de techniek, en Linda talent voor het vinden van niet voor de hand liggende maar daardoor nog mooiere invalshoeken. Seb toonde vooral zijn jarenlange ervaring, en had altijd wel advies of een oplossing of suggestie klaar. Ook de gidsen kregen schik in het op zich saaie werk als fotomodel ("nog één keertje graag!"), vooral na het zien van de resultaten op de LCD-schermpjes achter op de camera's.

Qua techniek was er grote nadruk op het gebruik van externe flitsers, iets waar ik totaal geen ervaring mee had, laat staan de benodigde apparatuur. Ik kon echter spullen van Seb lenen, en David wist zelfs een ingenieus systeem in elkaar te knutselen om de flitsers samen te laten werken met mijn Sony/Minolta camera, die over een niet-standaard aansluiting beschikt. Zo ging er een wereld voor me open, en heb ik ontzettend veel geleerd en geëxperimenteerd. Nadeel is natuurlijk dat ik na de cursus naar huis kon met een boodschappenlijstje: nu wil ik die apparatuur zelf ook hebben!

Het was een ontzettend intensieve week, die grofweg bestond uit fotograferen, fietsen, eten en slapen. Meer nog echter was het vooral een hele leuke, leerzame en inspirerende week, en iedereen ging dan ook enthousiast naar huis met veel mooie foto's, nieuwe ideeën, en de intentie om het volgend jaar nog een keer over te doen!

Eiger Bike Challenge

Nog maar net terug in Nederland, kon ik al weer mijn spullen pakken voor het volgende avontuur. Zondag 16 augustus stond de Eiger Bike Challenge op het programma, één van de bekendste en zwaarste mountainbikewedstrijden in Europa. Op woensdag toog ik in mijn gehuurde Fiat Panda richting Zwitserland. De reis verliep voorspoedig en aan het einde van de middag bereikte ik Grindelwald, en kon zo op het terras van Hotel Panorama aanschuiven voor een biertje bij Marc, Jeroen en Paul, die even daarvoor gearriveerd waren. We hadden een mooie vierspersoonskamer met balkon, en een prachtig onbelemmerd uitzicht op de beroemde noordwand van de Eiger.

Voor de volgende dag had ik een mooi ritje gevonden op internet, en in mijn GPS geladen. Eerst over de startklim van de wedstrijdroute via de Grosse Scheidegg naar de First op 2167 meter hoogte, vervolgens over leuke singletracks weer naar beneden. De klim was vooral lang (meer dan 1000 hoogtemeters) en voornamelijk over asfalt, maar met prachtige uitzichten over het dal en de omringende bergen. Na een welverdiend bakkie op de First, kregen we de eerste singletrack voorgeschoteld en deze was meteen supertechnisch. Ik wist het grootste gedeelte te rijden, en ook de andere jongens kwamen fietsend dan wel lopend ongeschonden beneden. Na nog wat steil afdaalwerk over brede asfalt- en schotterpaden, waarbij we onze schijfremmen tot de limiet konden testen, gaf de GPS aan dat we een half overwoekerd wandelpad in moesten slaan. Hier begon het avontuurlijke deel van de rit! Via smalle rotsachtige paadjes en vele scherpe bochten daalden we snel af. Het pad werd steeds onduidelijker, en verdween zo nu en dan volledig, maar dankzij de GPS bleven we op koers. Met verbazing en enige schrik werden we gadegeslagen door de Zwitserse koeien, die al in geen jaren meer wandelaars op het pad hadden gezien, laat staan mountainbikers! Uiteindelijk kwamen we netjes weer uit op de weg waar ons hotel aan lag, en iedereen was enthousiast over de enerverende rit!

Later die week arriveerden ook Bjorn en Debora, en Wim en Elmar, en beleefden we een paar gezellige en relaxte dagen in en rond Grindelwald. Een uitstapje met de kabelbaan, lekker uit eten, een beetje slenteren langs de kraampjes bij de start/finish. Vanwege aanhoudende rugklachten veranderde ik mijn inschrijving van de langste afstand (88 km / 3900 hm) naar de kortere (55 km / 2500 hm, ook nog een hele kluif).

Zaterdag was het dan zo ver, en voor dag en dauw daalden we het dal in naar de start. Daar was het nog behoorlijk fris, en een beetje verkleumd ging ik van start. De eerste anderhalf uur was het echter klimmen geblazen, dus ik werd al snel warm. Ik kreeg al snel last van mijn rug, maar vond uit dat af en toe staan op de pedalen goed hielp. Ondertussen was het genieten van het uitzicht, de zon kwam net over de bergen en bescheen het topje van de Eiger: schitterend! De lastige singletrack op de First bleek ook in de wedstrijd te zitten, deze keer voelde ik dat de concentratie na de lange inspanning van de klim wat minder was, en heb ik de moeilijkste stukjes maar gelopen. Na het nodige asfaltdaalwerk (zonde!) werd het de tweede helft van de route steeds meer echt mountainbiken. Het nodige onverharde werk over schotterpaden en door weilanden, en zo nu en dan prachtige technische singletracks, waar ik overal op de fiets kon blijven! De man met de hamer stond voor iedereen klaar op de klim naar Bort, een waanzinnig steil asfaltweggetje waar menigeen van de fiets moest. De top was echter in zicht en je kon de speaker al horen, dus ik heb me vermand en het hele stuk omhoog gefietst. Eenmaal bij de 'top', bleek dit echter niet de top te zijn, maar pas de helft van de klim, en verderop ging het nog steiler omhoog over een grashelling! Hier moest ik toch echt even van de fiets. Omlaag ging het meteen over een technisch pad vol traptreden, hier ben ik tegen beter weten in fietsend omlaag gestuiterd, ondertussen de nodige lopende bikers inhalend. De rest van de route kenmerkte zich door opeenvolgende kortere klimmen, en een aantal leuke singletracks. Voor ik het wist was ik terug in het dorp, en na nog een paar honderd meter klimmen kwam ik over de finish in een tijd van 4 uur en 33 minuten. Ruim binnen de verwachte 5 uur, en ik was nog redelijk fris ook! Tussen al die snelle Zwitsers betekende dat nog steeds een klassering in de achterhoede, maar voor mezelf had ik echter boven verwachting lekker gereden, en belangrijker: enorm genoten! Weer een prachtige rit op het palmares!

In de week na de wedstrijd ben ik met Marc, Bjorn en Debora nog op de camping in Grindelwald blijven hangen. Een beetje geïmproviseerd, want ik had geen kampeerspullen bij me, maar met het prachtige zomerweer was dat goed te doen. We hebben vooral veel gerelaxed, maar op woensdag ben ik met Marc ook nog voor een 'rustig' ritje op pad gegaan. Met de topokaart van de omgeving op zak gingen we op zoek naar leuke singletracks, deze vonden we aanvankelijk niet echt, maar uiteindelijk kwamen we in de buurt van wat op de kaart leek op een waanzinnig pad langs de bergwand. Om dit pad te bereiken moesten we flink klimmen, en uiteindelijk zelfs een heel steil pad met de fiets op de rug beklimmen. Eenmaal boven vonden we inderdaad een schitterend pad langs de afgrond, meestal goed te fietsen. Aan het einde moesten we echter weer beneden, en het was meteen duidelijk dat het steile wandelpad langs een kloof absoluut niet te rijden was. Lopend dus naar beneden, waarbij we en passent nog de woede van een oudere Zwitserse vrouw op de hals haalden, waarom precies was niet helemaal duidelijk. Eenmaal beneden konden we gelukkig nog een voornamelijk vlak bospad dat we eerder die week gelopen hadden, terugpakken naar de camping. Dit was weer fantastisch te rijden singletrack, dus een mooie afsluiter van deze 'expeditie'!

De laatste avond kregen we nog een ontzettende omweersbui te verduren, waarbij we het in Marcs oude tentje niet droog hielden. De volgende dag was het echter toch tijd om te vertrekken. Bjorn en Debora bleven nog een paar dagen, maar Marc moest weer terug naar Nederland, en ik ging door naar de Franse Alpen voor een weekje biken en fotograferen in Les Arcs!

Aan alles komt een eind

Wat gaat de tijd snel! Ik ben alweer een maand weg uit Californië! Hoog tijd om de blog weer eens bij te werken! Voor wie het even allemaal niet meer bij kan houden (zoals ik zelf): ik had mijn baan en appartement in Petaluma per 1 augustus opgezegd, en ging vol goede moed een werkloos en thuisloos leven tegemoet!

Auto verkopen
Na de roadtrip met Steph had ik nog twee weken om alles af te ronden in Californië. Bij terugkomst meteen mijn auto te koop gezet op Craigslist - het Amerikaanse equivalent van Marktplaats. Al snel meldde zich een zekere Burnie, die blijkbaar grote interesse had want hij heeft wel tien keer gebeld en kwam helemaal met de bus naar Santa Rosa om de auto te bekijken. Die was duidelijk niet van plan ook terug weer de bus te pakken, dus de koop was snel gesloten. Na het invullen van diverse ouderwetse formulieren en de overhandiging van een pak met dollars vertrok Burnie met de Subaru - en was ik autoloos!

Meubels verkopen
Ook mijn meubels moesten de deur uit. Dit ging aanzienlijk moeizamer. Het handelen via Craigslist was bijna full time werk, en redelijk frustrerend. Mensen die niets meer van zich laten horen, of tot drie keer toe niet op komen dagen, het hoort er allemaal bij blijkbaar. Ik begon wel een beetje nerveus te worden want het leek er lang op dat ik met twee queen size bedden en een bank zou blijven zitten. Uiteindelijk ging alles toch één voor één weg, en had ik nog een minimalistisch weekje voor de boeg in een nagenoeg leeg appartement, met een kampeermatje als bed, en de strijkplank als tafel.

Afscheid van Hippo, deel 1
Na 15 maanden intensief werken met een kleine groep mensen, was het hele proces van ontslag nemen ineens erg snel gegaan. Doordat ik nog vier weken vakantie had staan was ik na de aankondiging van mijn vertrek een paar dagen later al weg! Daarom in de laatste week nog een keer uitgebreid uit eten gegaan met de collega's - een gezellig afscheid. Via e-mail ook van een hoop collega's verder weg erg veel leuke, verrassende, en warme reacties gekregen. Het zal nog moeilijk worden om weer zo'n fijne werkplek te vinden!

Buuv'
Net als in Amsterdam, had ik ook in Petaluma het geluk erg leuke buren te hebben. Vooral met buurvrouw Melissa ben ik in de loop der tijd erg goed bevriend geraakt. We kookten vaak samen, of gingen lekker uit eten, en na afloop zaten we vaak nog tot 's avonds laat te kletsen. Eigenlijk een soort huisgenoot, alleen hadden we allebei ons eigen appartement! In de laatste week hebben we samen nog één laatste kookavontuur beleefd, waarbij we naast soep en noodles onze eigen experimentele loempia's gemaakt hebben! Ook hebben we een hilarisch dagtripje gemaakt waarbij we wilden gaan picknicken en zwemmen. We hadden zoveel lekkere dingen meegenomen, dat tegen de tijd dat we ons buikje rond gegeten hadden, het zwembad dicht ging! Na een prachtige autoritje door Sonoma Valley zijn we daarom 's avonds maar clandestien de hot tub van een chique hotel in Sonoma ingedoken! Verder heeft Melissa erg geholpen bij het opruimen en schoonmaken. Na al deze gezamenlijke avonturen viel het afscheid de laatste avond toch wel zwaar - het is onduidelijk of en wanneer we elkaar weer zullen zien. We zijn inmiddels echter via Skype (met webcam!) in contact - lang leve moderne technologie!

Mountainbiken
Stiekem was ik natuurlijk niet voor werk in Californië, maar om te mountainbiken! Ik ben er veel met de bike op uit geweest en zal de luxe van wonen in een mountainbikeparadijs missen. Door een rugblessure is er de laatste maanden helaas niet veel van biken gekomen. Het laatste weekend ben ik echter nog één keertje naar Annadel geweest. Auto geleend van Melissa, bike achterin gepropt, en voorzichtig de trail op, regelmatig pauzerend om de rug te strekken. Genoten heb ik, van de prachtige omgeving, het heerlijk warme weer, de uitdagende trails, het stof, het zweet... en ik realiseerde me hoe zeer ik dit zal missen! Via MTBR ook afscheid genomen van de mensen met wie ik de afgelopen 15 maanden gemountainbiked heb, en ook hier veel gelukwensen en andere warme woorden ontvangen.

Nog één keer naar San Francisco
Op de valreep ben ik ook nog een dagje naar San Francisco geweest, om nog één keertje de toerist uit te hangen en de plekjes te bezoeken waar het in 15 maanden niet van gekomen was. Ik kon met mijn steun en toeverlaat Melissa meeliften, en heb vanaf haar kantoor de bus naar het centrum gepakt. Ik ben naar de Coit Tower geweest, en ben vanaf daar de wonderlijke trappen van Filmore St afgedaald - een weelderige oase van groen midden in de stad. Na een heerlijke lunch in North Beach bij een Italiaans tentje, nog één keer de cable car genomen. Het blijft spectaculair om hiermee de steile straten af te razen! Hierna de tram gepakt naar de Castro, en vanhier naar de Mission gewandeld. Hier heb ik de dag afgesloten met een heerlijk tukkie in het park. Van hier kon ik prachtig de mist de stad binnen zien rollen. De Mission blijft altijd het langst in de zon - fascinerend om rondom de wolken te zien opzwellen en zelf in de zon te zitten. 's Avonds heerlijk tapas gegeten met Melissa en Miguel, haar Nicaraguaanse ex-vriend.

Vertrek
Uiteindelijk was het dan toch echt tijd om te vertrekken, en met twee grote zware weekendtassen, een enorme fietstas, een rugzakje en mijn laptoptas, werd ik door collega Jeff na nog een bakkie koffie bij de Whole Foods, bij de airport shuttle afgezet. Vanaf hier ging het allemaal heel vlotjes, en voor ik het wist zat ik in het vliegtuig en had ik eindelijk tijd om stil te staan bij wat er allemaal aan het gebeuren was - eigenlijk best heel veel tegelijk! Ik moet zeggen dat er wel wat emoties los kwamen, maar ook opwinding over de ongewisse maar spannende nabije toekomst. Ik kon gelukkig ook nog wat slapen en de volgende ochtend stond ik weer op Schiphol, met al mijn bagage, en werd opgewacht door Rein en Leuni, en Stijn!

Vrij!
De eerste week terug in Nederland heb ik vooral heel veel uitgerust. Het was heerlijk om alle hectiek van het vertrek achter de rug te hebben, en me nog geen zorgen te hoeven maken over de volgende stap. Zo zat ik dus lekker in mijn unieke zorgeloze eigen wereldje, een heel bevrijdend gevoel en zeer rustgevend en tegelijk stimulerend! Geheel opgeladen en vol ideeën kon ik langzaam weer beginnen met plannen maken en voorbereiden!

Afscheid van Hippo, deel 2
Ik moest natuurlijk ook nog afscheid van mijn Nederlandse collega's nemen, met wie ik de afgelopen vijf en een half jaar heb samengewerkt. We hebben gezellig geborreld op kantoor, en er was een ontzettend leuk afscheidswoord van Jeroen. De meest gestelde vraag die avond was: wat ga je nu doen, en het was erg leuk om steeds te kunnen antwoorden met: dat weet ik niet! Na lekker uit eten geweest te zijn ben ik alleen door nachtelijk Amsterdam naar het station gelopen - even van mijn vrijheid en de energieke vibe van de stad genieten. Voor mijn gevoel was er nu echt een hoofdstuk afgesloten!

Plannen
Op naar het volgende hoofdstuk dus, en dat heeft inmiddels aardig vorm gekregen. Na een korte vakantie naar de Zwitserse en Franse Alpen (inmiddels achter de rug) om mijn veramerikaniseerde zintuigen weer op het Europese te kalibreren, vertrek ik 12 september naar Canada om in Montreal tijdelijk bij Steph in te trekken! Voorlopig tot eind november, want de winter in Quebec zie ik nog niet zitten! Ook staat er weer een nieuw project op stapel: in maart 2010 ga ik met Marc de Cape Epic rijden, een 8-daagse mountainbikewedstrijd in Zuid-Afrika! De winterperiode zal dus ik het teken van training voor dit avontuur staan! In het voorjaar zal ik dan weer een tijdje in Montreal wonen, waarna we hopelijk langzamerhand onze Frankrijkdroom kunnen gaan verwezenlijken! Om te beginnen ga ik straks in Montreal alvast terug de schoolbanken in om mijn Frans te verbeteren! Ik heb er veel zin in en zie er natuurlijk naar uit om Steph weer te zien en 10 weken samen te zijn. We hebben ook ontzettend veel plannen voor tripjes, o.a. naar New York! Er staat dus weer een spannende en opwindende tijd voor de deur!

Goodbye California Roadtrip

Hoe kun je nou beter afscheid nemen van Californië dan met een roadtrip?! De klassieke roadtrip is hier zo ongeveer uitgevonden en vele malen beschreven en bezongen. Een waardige afsluiting van mijn Amerikaanse avontuur, en na al dat werken en reizen was ik eerlijk gezegd ook wel toe aan wat ontspanning.

La Belle Famille
Maar eerst stond er nog een bijzonder familieweekend op het programma. Met veel moeite was het gelukt om Stephs aankomst in San Francisco samen te laten vallen met de laatste week van de tweede Amerikareis van Rein en Leuni. Zo konden zij ook eindelijk hun Canadese schoondochter ontmoeten - en Steph "la belle famille hollandaise"! We hebben een lekker ontspannen weekend met elkaar doorgebracht. Wandelen in Point Reyes, lekker uit eten, rondhangen en wat drinken in Sonoma, vuurwerk kijken op Independence Day, en echte Hollandse door vaders gebakken pannenkoeken eten! Erg leuk en bijzonder om op deze manier en op deze plek iedereen bij elkaar te hebben!

Lake Tahoe
Dinsdagochtend, nadat we Rein en Leuni uitgezwaaid hadden, laadden we nog één keer de Subaru vol met kampeerspullen, en kon onze roadtrip beginnen. Eerste bestemming was Lake Tahoe in de Sierra Nevada. Een ontspannen 3 en een half uur rijden later vonden we een fijn kampeerplekje aan de zuidwestkant van het meer, recht tegenover een mooi uitzichtpunt. Hier hebben we twee nachtjes gestaan. We hebben heerlijk vanaf de camping naar een mooi bergmeertje gewandeld, hebben op Lake Tahoe gekayakt, en zijn met de auto rond het meer gereden. Verder gewoon lekker ontspannen bij de tent, lekker in de zon een boekje lezen, 's avond een vuurtje stoken en een lekker kampeerpotje koken. Tot twee maal toe kwam er een beer over de camping struinen! Toch nog mijn eerste beer gezien in Californië!

Mono Lake
Vanuit Tahoe zijn we naar de oostkant van de Sierra Nevada doorgestoken - een werkelijk prachtige route over diverse bergpassen met geweldige uitzichten. Vervolgens afgezakt naar Mono Lake - een mysterieus zoutwatermeer op de scheiding tussen bergen en woestijn, met bizarre natuurlijke torens (zogenaamde tufa's) die boven het water uitsteken. Heel mooi! In het nabijgelegen plaatsje Lee Vining hebben we lekker een motelletje genomen, want na twee dagen kamperen zonder douche waren we wel aan wat luxe toe. Ook hebben we nog een hike gedaan over de kraterrand van een oud vulkaantje. Het was midden op de dag en de brandende woestijnzon maakte de wandeling nog een flinke kluif. Na even bijkomen in onze motelkamer zijn we 's avonds nog even naar Mono Lake gereden om de bijzondere tufa's bij zonsondergang te bekijken.

Yosemite
De volgende ochtend was het vroeg dag want we wilden een kampeerplekje in Yosemite National Park veroveren - volgens de gidsen een haast onmogelijke opgave zonder reservering in het hoogseizoen. Gelukkig waren we al vlakbij het park, we moesten alleen nog de Tiogapas over. Wederom een prachtige route, en de pas was op maar liefst 3031 meter - volgens mij ben ik met de auto nog niet eerder zo hoog geweest. Al snel bereikten we Tuolomne Meadows, na Yosemite Valley het tweede "toeristencentrum" van het park, en konden nog net een van de laatste 5 kampeerplekjes wegkapen. Na het opzetten van de tent en een achterstallig ontbijtje, hebben we een kort maar pittig wandeltochtje gemaakt naar Elizabeth Lake, wederom een mooi bergmeertje. Na een siësta op de camping - het was dik boven de 30 graden - zijn we eind van de middag naar de top van Lembert Dome geklommen. Dit brok graniet is populair onder bergbeklimmers, gelukkig kun je aan de minder steile achterkant ook als gewone sterverling omhoog. Toch was het laatste stukje nog erg steil en eigenlijk wel een beetje spannend, het grove graniet zorgt echter voor fenomenale grip dus als een soort Spiderman klommen we naar de top. Bovenop natuurlijk een prachtig uitzicht, en een "top of the world" gevoel. Ook nog een praatje gemaakt met een Amerikaanse familie met Nederlandse roots - wat zijn ze toch spontaan die Amerikanen. Verder waren Amerikanen trouwens ook in alle soorten en maten aanwezig op de camping. Naast de gebruikelijke hikers en andere natuurliefhebbers dus ook groepen dronken jongeren, en grote families met rondrennende kinderen, enorme barbecues, en zelfs aggregaten om de meegebrachte filmprojector (met groot scherm!) aan te drijven. Een dolle boel dus!

Na een koude nacht (we sliepen op 2600 meter hoogte) stonden we wederom vroeg op om een nieuwe kampeerplek te vinden wat dichter in de buurt van Yosemite Valley. In de Valley ben je zonder reservering aangewezen op "Camp 4", een soort veehouderij waar de kampeerders met zoveel mogelijk tegelijk op een kampeerplek worden bijeengedreven, daarom kozen wij voor Crane Flat, een camping buiten de Valley. We waren de eerste en van de nog slaperige ranger kregen we een prachtig plekje toegewezen. Heel fijn konden we ons tentje opzetten op een ruime plek tussen de bomen en grote rotsblokken, zonder zicht op naburige tenten. In het nabijgelegen veldje dartelden de hertjes tussen het gras en de kleurige bloemen. Idyllisch!

In een naburig bos hebben we een wandelingetje gemaakt langs grote Sequoiabomen - de grootste en oudste levende dingen op aarde. Indrukwekkend! Bij een omgevallen exemplaar konden we pas echt goed zien hoe groot deze bomen zijn. De beroemde tunnel tree, een afgebrande Sequoia waarin een poort is uitgezaagd en waar men in vroeger tijden met paard en wagen doorheen ging, was leuk om te zien maar viel eigenlijk een beetje tegen. Leuk om te zien waren de dennenappels van deze bomen - bijna net zo groot als een mensenhoofd!

Na wederom een siësta zijn we aan het eind van de middag de Valley ingereden en via een stevige trail naar de top van de Vernal Falls geklommen. Onze knieën kregen het zwaar te verduren, maar ook deze waterval was weer prachtig en indrukwekkend! Er was zelfs een regenboog te zien. Als cooling down voor onze benen zijn we ook nog even naar Mirror Lake gewandeld. En passant zagen we nog even een beer het pad oversteken. En in tegenstelling tot de vorige keer (vorige jaar september) stond er nu nog wel degelijk water in het meer en konden we de reflectie van de Half Dome zien. Gaaf!

Onze laatste dag in Yosemite hebben we nog meer watervallen bekeken. Bridalveil Falls viel een beetje tegen - misschien omdat we tegen de zon in keken en de waterval in de schaduw lag. Wel weer spectaculair was Yosemite Falls - met 739 meter de hoogste waterval van Noord-Amerika. Onderaan hebben we nog even heerlijk met onze voeten in het ijskoude bergwater gezeten. Heerlijk want het was alweer erg warm. De afsluiter was 's middags het prachtige panorama op Yosemite Valley vanaf het ruim een kilometer hoger gelegen Glacier Point. Het was nog net zo indrukwekkend als vorig jaar september. En op zondagmiddag verrassend rustig! Aansluitend hebben we nog even het 360 graden panorama vanaf Sentinel Dome meegepakt - onze laatste hike in de Sierra Nevada!

San Luis Obispo
De volgende dag stond de langste rit van de vakantie op het programma: de grote oversteek richting de Central Coast. Een schijnbaar eindeloze rit, eerst nog door de bergen, daarna door het saaie vlakke landschap van de Central Valley. Bij een pauze op een parkeerplaats langs de snelweg werden we bijna gebraden door de schroeiende zon - ik schat dat het wel zo'n graadje of 40 was daar! Gelukkig kwamen we toch nog vlot in San Luis Obispo aan - een naar verluid zeer relaxed universiteidsstadje net achter de kust. We checkten in in het plaatselijke hostel - eigenlijk een soort bed & breakfast in een gezellig oud Victoriaans huis maar met de bekende ontspannen en gezellige hostelsfeer. Op wonderlijke wijze liepen we hier Megan tegen het lijf, de reislustige Amerikaanse met wie ik in Kaapstad vorig jaar nog anderhalve dag heb doorgebracht. We hadden altijd contact gehouden en waren steeds van plan om elkaar te bezoeken, maar het was er nooit van gekomen. Leuk om bij te praten en erg bijzonder om elkaar zo weer te ontmoeten! Verder hebben we in San Luis Obispo lekker niets anders gedaan dan lekker rondslenteren en een beetje uit eten gaan. En wat een heerlijke stad om niets te doen! We zijn hier twee nachtjes gebleven en helemaal bijgekomen, en hebben ons ook nog een scheur gelachen tijdens een hilarisch spelletje trivial pursuit met de andere hostelgasten.

Big Sur
Het was erg verleidelijk om nog langer in SLO te blijven maar uiteindelijk hebben we ons toch los kunnen maken. Na het afscheid van Megan zijn we rechtstreeks naar de kust gereden. Deze was helaas in mist gehuld. Toch hebben we genoten tijdens een korte tussenstop in Morro Bay, een gezellig toerischtisch vissersplaatsje. De mist bleef de hele dag het zicht op de oceaan belemmeren. Zo af en toe konden we een glimp opvangen van de prachtige uitzichten. In een klein natuurparkje hebben we nog een nachtje gekampeerd. Vanaf de camping konden we zo naar een schattig strandje lopen. De volgende dag zijn we terug naar Petaluma gereden, met een tussenstop voor fish en chips in Monterey, en een wandelingetje over het strand en de pier in Santa Cruz. Deze plaatsen liggen aan een baai en waren voor de verandering vrij van mist - eindelijk!

Aan alles komt een eind
Zo konden we nog een paar daagjes relaxen in Petaluma, en als afsluiter nog één keertje bij Sooze eten - waar we met een omhelzing ontvangen werden. Langzaam aan ook begonnen met het appartement leegruimen. De auto en meubels te koop gezet, en veel weggegooid. Inmiddels is Steph weer terug in Montreal, is mijn auto verkocht, en gaan de meubels een voor een de deur uit. Dat wordt de laatste dagen kamperen in een leeg appartement!