Boston

Met de terugkeer van normale temperaturen in deze hoek van de wereld, was het de hoogste tijd om samen met Steph weer eens een weekendje weg te gaan. Ditmaal was de keuze gevallen op Boston. Donderdagavond hebben we de bus gepakt naar St-Jean, waar schoonmoeder een maaltijd, een bed, en een auto voor ons had klaarstaan. De volgende ochtend op weg. Na het gebruikelijke verhoor door een Amerikaanse immigratieofficier, reden we de Verenigde Staten in voor een roadtrip door de staten New York, Vermont, New Hampshire en Massachusetts, om uiteindelijk na een uur of zes in Boston aan te komen.

Net als vorig jaar in New York, hadden we via airbnb een kamer bij iemand thuis geboekt. Het prachtige oude houten huis van Joan was lekker centraal gelegen in Cambridge, ongeveer in het midden tussen de beroemde universiteiten Harvard en MIT, en een paar metrostops verwijderd van downtown Boston. Na een wandelingetje over de campus van Harvard, ontmoetten we Joan in een fair trade koffieshop, en nam ze ons mee naar haar optrekje en liet ons de kamer zien. Steph was er meteen helemaal weg van, dus dat zat wel goed. Joan gaf ons meteen nog wat tips voor allerlei duurzame, biologische, vegetarische, etnische of anderzijds cultureel verantwoorde restaurantjes, en ging er weer vandoor, terug naar de door haar georganiseerde farmers' market.

Wij hebben nog even lekker langs de rivier gelopen, met prachtig uitzicht op de skyline van Boston in de late middagzon. Het ansichtkaartplaatje werd gecompleteerd door de ontelbare zeilbootjes van de zeilclub van MIT die op het water waren. 's Avonds verrukkelijk gegeten in een piepklein Noordafrikaans restaurantje, waar de halfopen keuken met harde hand werd geregeerd door een gesluierde vrouw, wat met het nodige gefoeter in het Arabisch, Frans en Engels gepaard ging.

Zaterdag was onze enige hele dag in Boston dus lekker op tijd de metro gepakt en in downtown Boston begonnen aan de Freedom Trail. Dit is een door rode baksteentjes in het trottoir aangegeven wandelroute, die langs alle historische plekken in de stad voert. In Boston is de Amerikaanse revolutie begonnen, en de stad barst van de historische plekken die op één of andere manier in verband staan met de Amerikaanse onafhankelijkheid. We hebben de Freedom Trail losjes gevolgd, met uitstapjes naar de recent opgeknapte waterfront, en de leuke oude woonwijken Charlestown en Beacon Hill. De smalle bakstenen geveltjes in Beacon Hill hadden in de verte wel wat weg van Amsterdamse grachtenpanden, erg leuk. Na de 294 traptreden naar de top van het Bunker Hill Monument beklommen te hebben, en een pauze op het door indrukwekkende gebouwen omsloten Copley Sqaure, hebben we de dag afgesloten door nog even lekker te gaan shoppen bij de outdoorwinkel REI. Ik had nog wat cash dollars over van het verkopen van mijn auto in Californië, en we hadden nog wat kampeerspullen nodig voor onze volgende trip.

Sufgelopen en -geshopt, zijn we neergeploft in een Middenoosters restaurant voor een zeer aparte maaltijd. Steph was behoorlijk gesloopt van al het lopen, en had last van haar knieblessure. Het plan om nog ergens een biertje te gaan drinken, hebben we daarom maar laten varen, en we zijn lekker vroeg naar bed gegaan.

Op zondag was het alweer tijd om te vertrekken. Maar eerst hebben we vanaf de waterfront nog de veerboot gepakt naar George Island, een van de vele eilandjes voor de kust van Boston. Het eiland zelf, met een oud fort erop, stelde niet zo veel voor maar de boottocht, met prachtig uitzicht op de skyline van Boston en de vele eilandjes, was echt geweldig. Terug aan wal hebben we ons Bostontripje op passende wijze afgesloten met een echte New England clam chowder, hmmmmmm!

De 6 uur terug in de auto waren weer een hele zit, en altijd weer ongelofelijk om te zien hoe ontzettend groot en leeg dit werelddeel is. Van Boston naar de Canadese grens zie je eigenlijk alleen maar dicht beboste heuvels. Gelukkig konden we bij aankomst bij schoonmoeder meteen aanvallen op de gereedstaande maaltijd, en na een warme douche het bed induiken. De volgende dag weer vroeg op om terug naar Montreal te gaan, en aan het werk. Dat valt altijd weer tegen na zo'n leuk weekendtripje!

MTB-weekend Quebec

Het derde weekend van september stond er weer een weekendtrip met de mountainbikeclub op het programma. Dit keer in de regio van Quebec City. Het najaar is de mooiste tijd van het jaar in Quebec: fris maar helder zonnig weer, en de blaadjes aan de bomen krijgen de prachtigste kleuren. Een goed moment dus om de natuur in te trekken.

Zaterdagochtend vroeg vertrek ik, alleen, in m'n Communauto, richting Saint-Raymond. Al snel na het verlaten van Montreal trekt de lucht dicht en de volgende drie uur rijd ik door dikke mist. Bij het verlaten van de snelweg klaart het gelukkig op en even later rijd ik de prachtige Vallée Bras du Nord in. Het doet een beetje aan Vermont denken: veel groen, weilanden, heuvels, bossen, en mooi gekleurde houten boerderijen. Na de laatste 5 kilometer over een onverharde weg kom ik bij de parkeerplaats aan van het park Vallée Bras du Nord, waar ik de andere clubleden tref.

Na de gebruikelijke praatjes en groepsfoto gaan we met de hele groep op weg. De trails hier zijn speciaal voor mountainbikers aangelegd. Hierbij is meestal een dikke laag zand over de met wortels en stenen bezaaide ondergrond aangebracht, waardoor er een stuk vlotter rijdbaar pad ontstaat. Een fijne afwisseling met de supertechnische trails in de buurt van Montreal.

De rit voert eerst een stuk langs de rivier (de Bras-du-Nord) en zoekt daarna de hellingen op. Veel leuke trails met veel snelle bochten, een beetje een rollercoastergevoel. Het idee achter deze trails is duidelijk: weinig echt klimwerk of supertechnische stukken, maar gewoon lekker op en neer en heen en weer slingerende paden met een maximale funfactor. De lunchpauze houden we bij een prachige waterval diep in het bos. Ook het tweede deel van de rit vliegt voorbij. We sluiten af met "La Beurre d'érable", een fantastische trail die wild heen en weer door het bos slingert. Met hoge snelheid rijden onder ontelbare blauwe slangen door die tussen de bomen gespannen zijn: hiermee wordt de sap uit de bomen afgetapt om de bekende maple syrup van te maken. Als toetje moeten we de rivier weer terug oversteken, over een wankele hangbrug.



Iedereen komt uitgelaten terug op de parkeerplaats. Na het omkleden zetten we in kolonne koers naar de lokale snackbar in Pont-Rouge voor een portie poutine, de Frans-Canadese versie van fast food, in de vorm van slappe patat met blokjes jonge kaas en een dikke laag jus. Na ruim twee jaar is dit de tweede keer in mijn leven dat ik poutine eet, en ik denk dat ik er wel weer twee jaar tegenaan kan. Laten we het erop houden dat het in ieder geval de maag vult.

Na deze traditionele versnapering wordt koers gezet naar Lac-Beauport, waar we ons op de camping van de Sentiers du Moulin installeren. Hier gaan we de volgende dag de trails onveilig maken. Na een gezellig etentje in de lokale kroeg duiken we in de regen de tent in.



De volgende ochtend is het weer helemaal opgeklaard, en na een slome start staan om een uurtje of 10 de meesten klaar voor de start. Wederom gaan we met de hele groep tegelijk weg, en meteen wordt duidelijk dat dit andere koek is. Na de vloeiende trails in Bras du Nord, nu supertechnische paden vol wortels en vooral stenen. De ondergrond is door de regen van de vorige avond bovendien nog behoorlijk nat en dat is behoorlijk oppassen geblazen. We klimmen langzaam maar gestaag over de vele obstakels. Het is hard werken maar uiteindelijk wordt de inzet beloond. Via waanzinnige singletracks dalen weer af. Rotsachtige stukken worden afgewisseld met snelle slingerbochten. Er lijkt geen eind aan te komen. Eenmaal beneden vinden we een half verborgen watervalletje. Nu moeten we weer terug klimmen. Via meer gave singeltracks dalen we weer terug naar de camping. Het is een korte maar zeer intensieve rit geweest over geweldige trails!

Als je zoveel plezier hebt gaat het weekend snel voorbij, en na het afscheid nemen stap ik weer in de auto voor de drie en een half uur durende rit terug naar Montreal. Drie en een half uur lekker nagenieten!

Meer foto´s

Whistler

Na de eerste week van mijn vakantie in Vancouver te hebben doorgebracht, stond de tweede week in het teken van, hoe kan het ook anders, mountainbiken. De omgeving van Vancouver is een mountainbikemekka, en staat vooral bekend om de extreem technische trails. Onbetwiste hoofdstad van dit paradijs is Whistler, twee uur ten noorden van Vancouver.

Vanuit de stad heb ik eerst de Greyhoundbus gepakt naar Squamish, halverwege de prachtige "Sea to Sky Highway" van Vancouver naar Whistler. In de bossen nabij dit voormalige houthakkersplaatsje heb ik een flinke "opwarmrit" gemaakt over geweldige trails. Een plaats om nog eens terug te komen en wat meer tijd door te brengen.

De volgende dag kwam ik vrij vroeg in Whistler aan. Ik kon eigenlijk pas eind van de middag inchecken in mijn hotel, maar ik werd door de leuke dames aan de receptie prompt geupgrade naar een compleet appartement waar ik meteen in kon! Ook bij de fietsverhuur kreeg ik mijn mountainbike, die ik pas voor de volgende dag gereserveerd had, al mee. Zo kon ik nog even snel een middagritje maken in het Lost Lake Park vlakbij Whistler Village, wederom over fantastische paden.

Na een heerlijke nacht in mijn queen size bed meldde ik me de volgende morgen bij Whistler Bike Guide. Ik had voor de eerste dag een gids besproken. Er is een duizelingwekkende hoeveelheid aan trails in en rond Whistler, en de moeilijkheidsgraad is zo nu en dan behoorlijk intimiderend. Het idee was daarom om de gids mij wat wegwijs te laten maken, zodat ik trails zou kunnen rijden die voor mij uitdagend maar niet te moeilijk zouden zijn. Bovendien wilde ik wat coaching om de techniek weer naar een hoger niveau te brengen. En het moet gezegd worden dat gids Cory één van de beste was die ik heb meegemaakt. We hebben een fantastische rit gemaakt over een uiteenlopende mix van trails, waarbij soms het uiterste van mijn techniek werd gevraagd. Sommige stukken vond ik behoorlijk intimiderend en zou ik normaal zeker niet gereden hebben, maar met de coaching van Cory wist ik mezelf steeds weer te overwinnen en de moeilijke passages heelhuids door te komen. Ik vond het behoorlijk heftig, de adrenaline gierde door mijn lijf! Dat is ook behoorlijk vermoeiend zo bleek want op een gegeven moment ebde de concentratie weg, en ging ik behoorlijk op m'n plaat. Gelukkig alleen schrammen en beurse plekken. Het hoort er nou eenmaal bij, als je je grenzen probeert te verleggen. We hebben daarna maar wat rustiger aan gedaan en de rit afgemaakt over wat makkelijkere paden.

Na deze enerverende rit de volgende dag maar wat kalmer aan gedaan. Er was ook regen voorspeld dus lekker uitgeslapen en een beetje aangerommeld. 's Middags nog wel een mooi ritje gemaakt tussen de miezerbuitjes door, over leuke paden langs een riviertje.



De laatste dag in Whistler had ik een monstertocht gepland. Ik had voor de hele dag een gids gehuurd en wilde Comfortably Numb rijden, een gruwelijk technische trail van 24 km door de "backcountry" van Whistler. De trail is zo technisch dat de gemiddelde rijtijd rond de 5 uur ligt! Ik had wat overtuigingskracht nodig om gids Scott warm te laten lopen voor dit plan, maar uiteindelijk werd er proviand ingeslagen, een lift naar de trailhead geregeld, en kon het avontuur beginnen. De trail maakte alle verwachtingen waar: 4 uur lang klimmen over smalle paadjes vol wortels en stenen, door dichte bossen en soms door wat meer open stukken over grote plakken graniet. De enige mogelijkheid om ons te bedenken was na 1 uur, daarna gingen we echt de wildernis in, geen water, geen mobiel telefoonsignaal, geen weg terug. Na eindelijk het hoogste punt bereikt te hebben, volgde nog een flink stuk wat op en neer ging, en voelde alsof het voornamelijk omhoog liep. Daarna eindelijk de afdaling. Een uur lang dalen over wederom technische paden, nu behoorlijk rotsachtig en met veel scherpe stenen. Na een dikke 5 uur kwamen we uiteindelijk in het Lost Lake Park park uit en konden we rustig over het fietspad uitrollen terug naar het dorp. Met een biertje op het terras heb ik met Scott geprobeerd te bedenken hoe je deze trail nou het beste kunt omschrijven, maar we zijn er niet uitgekomen. Deze trail kun je alleen begrijpen als je hem een keer gereden hebt. Wederom een klassieker om op het palmares bij te schrijven!

De volgende dag heb ik uitgecheckt en mijn rugtas bij Whistler Bike Guide gestald. Ik mocht de bike nog een dagje houden en ben rustig naar een uitzichtpunt gefietst. Prachtige uitzicht over Green Lake en de Whistler Valley. Ik was behoorlijk gaar van de dagen ervoor maar heb toch nog een gave trail gedaan. "River Runs Through It" is een klassieker in Whistler en ligt vol met houten stunts. Normaal niet echt mijn ding maar bijna ieder stunt heeft een moeilijke en een makkelijke variant, en meestal is er ook de optie om er gewoon omheen te rijden. Op die manier toch nog een hoop lol gehad, en na afloop even lekker op een bankje aan een meerjte in de zon uitgeblazen. De vakantie zat er nu echt op. Fiets ingeleverd, gedoucht in de bike shop, snelle hap gehaald, en klaar gemaakt voor vertrek. Met bus en trein ben ik naar het vliegveld gereisd, alwaar ik een comfortabel bankje heb uitgezocht om nog een paar uurtjes te slapen. De volgende ochtend vroeg de lucht in en aan het eind van de dag was ik weer thuis in Montreal.