Bezoek uit Canada

Annadel State Park bij zonsondergang
Na het mountainbikeavontuur in Boggs Mountain Forest had ik er meteen een mountainbikevriend bij. Nog diezelfde week kreeg ik 's morgens vroeg een mailtje van Jeff of ik 's avonds mee wilde naar Annadel State Park, bij Santa Rosa. Er was die week net een hittegolf, dus met een dag boven de 35 graden in het vooruitzicht leek een ritje in de koele avondlucht me wel wat. Aldus vroeg van werk naar huis gegaan, spullen in de auto gegooid en naar Jeffs huis in Penngrove, even buiten Petaluma, gereden. In die landelijke omgeving trof ik een houten cottage aan, van binnen en van buiten duidelijk een vrijgezellenhuishouden want helemaal vol met troep. Snel de fietsen achterin de pickup en binnendoor naar het park. In een woonwijk aan de rand van het park geparkeerd (je zal er maar wonen) en de paden op gegaan. Het was nog steeds knijterwarm dus aanvankelijk protesteerde het lichaam nogal, maar wat later koelde het een beetje af, en toen we op een supertechnische singletrackklim kwamen begon de adrenaline te stromen. Vol vermogen knalde ik naar boven, met Jeff in mijn kielzog. De trail leek eindeloos over stenen en wortels omhoog te kronkelen. Op de top konden we bij een picknickbankje even uitblazen. Toen de afdaling, tegelijk technisch en snel, en prachtig toen we uit het bos kwamen en over een dal uitkeken. In de ondergaande zon lichtte de stofwolken van Jeff die voor mij uit reed prachtig op, dit zijn de plaatjes die je voor je ogen hebt als je aan Noord California denkt! We zijn nog echt tot zonsondergang doorgegaan over meer kronkelende singletracks, genietend van de afkoelende lucht. Bij het terugrijden naar de auto zag ik nog even een boomstronkje tussen het gras over het hoofd en maakte een flinke buiteling, gelukkig alleen wat schrammen en schaafwonden. Voldaan reden we in de pickup weer terug naar Petaluma.



Even wat minder
Tja na al die geweldige belevenissen gaat het ook wel eens wat minder. In de daaropvolgende dagen begon er op het werk in toenemende mate van alles mis te gaan en stress op te komen. Daar bovenop was ik ook nog eens niet lekker, knallende koppijn en snipverkouden. Een ritje naar de kust om bij te komen en een mooie zonsondergangslocatie te scouten ging ook nog een letterlijk de mist in, vanuit een kraakheldere lucht boven Petaluma reed ik zo de beruchte mist aan de kust in. Ja als alles tegen zit dan kun je er ook niets meer aan doen. Aldus maar eens een weekendje lekker niets gedaan. Ook heerlijk!

Weerzien
En toen was het eindelijk zo ver. Twee maanden na ons afscheid in Kaapstad kwam Steph voor 10 dagen uit Canada over. Met mijn vrije vrijdagen en Memorial Day hoefde ik van die 10 dagen maar 3 te werken, zodat we genoeg tijd samen hadden. Op donderdagmiddag stond mevrouw ineens voor m'n neus op kantoor. Na haar naar het appartement gebracht te hebben snel de dag afgemaakt op het werk. Met de romantische zonsondergang bij ons vorige weerzien in Knysna (bekend van de foto) nog in het achterhoofd stapten we meteen in de auto om naar de kust te rijden. In alle opwinding reden we echter verkeerd, en konden we de geplande superlocatie bij Bodega Bay niet meer halen voor het donker. Gelukkig vonden we een alternatief in Dillon Beach, een slaperig vakantieplaatsje. Op de plaatselijke strand waaiden we echter finaal uit ons hemd. Er wil hier 's avonds nog wel eens een noordwestelijk windje opsteken, rechtstreeks vanuit Alaska, en dat is frisjes!!! Snel weer in de auto dus en terug naar Petaluma.



De kust in de herkansing
De volgende dag togen we opnieuw naar de kust voor een herkansing. Ik moest eerst nog even langs de Subarugarage ten noorden van Santa Rosa, en vandaar wilden we binnendoor naar de kust rijden. Dit bleek een eindeloze slingerweg door de bossen, en na een heel tijdje rijden zagen we ineens bekende dingen langs de kant van de weg. Hadden we die niet al eerder gezien, maar dan aan de andere kant? Op de een of andere manier waren we via een lus op dezelfde weg uitgekomen en reden nu in de tegenovergestelde richting!?! Na enig puzzelen kwamen we er toch uit, de kaart bleek niet helemaal accuraat, maar uiteindelijk bereikten we toch de kust, bij de monding van de Russian River. Hier is een strandje waar in het voorjaar zeehonden met hun jongen te zien zijn. Een prachtig strand en de zeehondjes waren een schattig gezicht, maar ook hier waaide de koude wind dwars door onze kleren heen. De geplande wandeling hier dus maar afgeblazen, en met de auto een paar mooie stukjes kust bekeken. Uiteindelijk kwamen we bij Bodega Bay uit, en zijn we alsnog naar de zonsondergangslokatie gegaan, Bodega Head. Hier was het qua temperatuur wat beter uit te houden, en hebben we een prachtig tochtje gelopen boven langs de kliffen. Een zee, wat rotsen, veel meer heb je niet nodig voor een prachtig uitzicht, kust verveelt echt nooit!

Point Reyes
En aangezien kust nooit verveelt zijn we na een regenachtige zaterdag op zondag opnieuw richting oceaan gereden, dit keer naar mijn eigen persoonlijke nationele park in mijn 'achtertuin', Point Reyes. Eerste stop was de Abbots Lagoon trailhead, voor een wandeling naar een binnenzeetje en een mooi strand. Op de parkeerplaats werden we aangesproken door een vrijwilliger van het park, of we wilden oppassen dat we de broedende strandvogeltjes niet zouden verstoren. Om ze makkelijker te kunnen herkennen had hij een knuffelversie van het vogeltje meegenomen, met sound effect als je erin kneep! De wandeling was lekker in de frisse zeelucht maar niet echt spectaculair, een leuk strandje om met het gezin naar toe te gaan en lekker in het binnenzeetje te spelen maar voor ons niet zo interessant. De bewolking maakte het er ook niet vrolijker op. Aldus waren we al snel weer terug bij de auto, en reden naar de tweede wandeling van vandaag, naar Chimney Rock. Dit is een van de meest toeristische plekken in Point Reyes, maar gelukkig viel het aantal auto's op de parkeerplaats mee. De bewolking brak ook nog eens open, en onder een heerlijk zonnetje openbaarde zich een prachtig panorama. Aan de ene kant het rustige water van Drakes Bay, met schattige zeilbootjes en boothuisjes, aan de andere kant de oceaan die op de spectaculaire kliffen beukte. En daartussenin liepen wij bovenop de kliffen op een landtong. We vonden een pad dat afweek van de eigenlijke route, en dat boven een strandje vol zonnebadende zeehonden voerde. Bovenop de klif stond een man in pak en met een hoge hoed te schilderen, helemaal van de buitenwereld afgesloten met een grote koptelefoon over zijn oren. Bizar gezicht! Welke rots nou precies Chimney Rock was daar zijn we uiteindelijk niet achter gekomen, er leek er geen een op een schoorsteen, maar het was er niet minder mooi om. Op de terugweg naar de auto sloot de bewolking zich weer en kwam de mist met rasse schreden opzetten, we hadden dus echt geluk gehad!



San Francisco
Na al dat natuurschoon waren we wel weer aan wat stedelijk vermaak toe. Aldus met de auto naar Larkspur gereden en daar de veerpond gepakt naar San Francisco. Een ontzettend leuke tocht door de baai, met uitzicht op de heuvels van Marin, Angel Island, Alcatraz, en natuurlijk de skyline van de stad. Eenmaal weer aan land zijn we via Chinatown naar de beroemde steile straten gelopen, en die zijn echt steil! Bovenop heb je mooie doorkijkjes over de stad en de baai. Na een echte hamburger (jawel) als lunch zijn we verder langs het water gelopen richting de Golden Gate Bridge. Dit hele gebied is een en al park en strand en barst van de hardlopende mensen, hondenuitlaters, gezinnetjes met kinderen, barbecueënde jongelui, kortom een ideale plek om mensen te kijken. Het was nog best een eindje lopen naar de Golden Gate, en eenmaal aan de voet van de brug was ik aardig versleten (ik was nog steeds niet lekker), bovendien was mijn gezicht verbrand! Dat gaat op een of andere manier bij bewolking toch nog snel! De Golden Gate Bridge is toch wel indrukwekkend als je er zo vlak bij staat, en de Marin Headlands aan de andere kant zien er erg mooi uit. Daar moet ik dus ook nog een keer naar toe. Terug hebben we maar de bus gepakt naar de ferryterminal. Hier wilden we wat eten maar helaas was alles al gesloten, waardoor we pas terug in Petaluma onze honger konden stillen. Compleet versleten zijn we vroeg naar bed gegaan, want de volgende dag was weer een gewone werkdag (voor mij dan).



Mount Tamalpais
Na drie drukke werkdagen was de vrije vrijdag meer dan welkom, en besloten we naar Mount Tamalpais te gaan. Dat is de hoogste berg/heuvel in Marin, en vanaf de ferry had hij er best indrukwekkend uitgezien. De berg heeft eigenlijk drie toppen, en naar de oostelijke top gaat een weg. Het laatste stukje naar de top gaat een wandelpad. Hoe dichter we bij het park kwamen hoe dichter ook de bewolking werd, we zagen het dus een beetje somber in. Toch maar doorgereden, en bij het ranger station een kaart gehaald. Volgens de ranger moesten we toch maar naar de top rijden, want die zou wel eens boven de bewolking kunnen uitsteken. Aldus de slingerweg omhoog genomen, en ja hoor, even later rijden we zo de mist uit en de zon in! Om ons heen ligt een witte wolkenzee, een magisch uitzicht. Vanaf de parkeerplaats klimmen we onder een strak blauwe hemel naar de top. Het is niet ver, maar het pad cirkelt helemaal om de top heen en het uitzicht is prachtig. De mist houdt halverwege de baai op zodat we toch nog veel kunnen zien. We zijn zo enthousiast dat we op de kaart een grotere route uitstippelen, de berg af en weer op. We komen welgeteld één andere wandelaar tegen. Heerlijk die vrije vrijdagen! Kortom we hebben echt een geweldige dag, lekkerlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de hele "vakantie".



Mendocino
Op zaterdag staat er weer een rit naar, jawel, de kust op het programma. Dit keer een heel stuk richting het noorden, naar Mendocino. Naar verluid een schilderachtig plaatsje op een prachtige lokatie aan de kust. Bovendien een relaxt oord met de nodige alternatievelingen onder de bevolking. Het is een heel eind rijden, maar uiteindelijk zien we in de verte inderdaad allemaal schattige gekleurde houten huisjes bovenop een klif in zee. We lopen wat door het plaatsje, veel antiek- en rommelwinkeltjes, kunstgalerijtjes, winkeltjes met hennepprodukten, dat soort dingen. We komen een kleurijke en uitbundige tuin tegen, propvol met bloemen, totempalen, tuinkabouters enzovoort. Van de bewoner mogen we gerust even de tuin in lopen om foto's te maken. Na een bakkie koffie op het balkon van een restaurantje maken we nog een wandeling over de kliffen rondom het plaatsje.



Op zoek naar een leuke picknicklocatie voor onze meegebrachte lunch komen we bij een piepklein vuurtorentje op een landtong ten noorden van Mendocino terecht. De wind is guur maar achter het houten huisje (meer is de vuurtoren niet) vinden we wat beschutting.



Op de terugweg pakken we de Highway 1 langs de kust, en onderweg stoppen bij nog een vuurtoren, bij Point Arena. Dit is de enige vuurtoren in California waar je nog naar boven kunt, en dat doen we dan ook. Bovenin treffen we een oude bebaarde man met zeemanspet. Het blijkt een gepensioneerde socioloog die als vrijwilliger mensen rondleidt. Uit zijn verhaal blijkt zijn liefde voor deze plek, hij vertelt dat bezoekers niet meer helemaal bovenin mogen komen sinds een of andere vandaal zijn naam in de originele vuurtorenlens van onschatbare waarde heeft gekerfd. Ook blijkt duidelijk hoe de op stapel staande renovatie van de vuurtoren hem aan het hart gaat, hij geeft duidelijk de voorkeur aan de huidige bouwvallige maar sfeervolle staat.



Verder op de terugweg, vlak voor we weer bij het zeehondenstrandje uitkomen, treffen we het tot nu toe spectaculairste stuk van de Highway 1. Op grote hoogte slingert de weg duizeligmakend heen en weer over kliffen, met prachtige uitzichten. Een mooie afsluiting van een lange autorit.

Aan alles komt een eind
En zo is het al weer de laatste dag, wat gaat de tijd snel als je plezier hebt. We doen het rustig aan, halen een ijsje en lopen wat door het dorp. Ik doe nog een rondje op de mountainbike terwijl Steph haar tas pakt. De volgende morgen zet ik haar in alle vroegte af bij de Airport Shuttle, en begint er weer een gewone werkweek...