Thuis in Montreal

Na een kleine twee weken in Nederland, waarin ik o.a. getuige was bij het huwelijk van Mijke en Stijn, stond ik te popelen om naar 'huis' te gaan in Montreal, en Steph eindelijk weer te zien. Net op dat moment barstte er echter een vulkaan uit in IJsland, en werd het vliegverkeer in Europa stilgelegd vanwege de voorbijdrijvende aswolk. Moeder natuur had besloten dat ik nog een weekje in Nederland moest blijven! Ondertussen was mijn volgende freelanceklus wel gewoon begonnen, dus noodgedwongen maar weer bij vader & moeder thuis mijn kantoortje ingericht, en aan de slag gegaan. Uiteindelijk lukte het om voor de volgende zondag, 8 dagen na de geplande vertrekdatum, een vlucht naar Montreal te bemachtigen, en werd het tijd om nu echt afscheid te nemen.

Zo kon ik na een kleine 7 uur vliegen, en een uurtje in de rij bij de Canadese immigratiedienst voor mijn werkvisum, Steph in mijn armen sluiten. Onze zoveelste hereniging, maar wat ons betreft voorlopig de laatste want nu gaan we dan écht samenwonen :-)

De volgende dag was een maandag dus moest er helaas meteen al weer gewerkt worden. Omdat thuis werken toch een beetje saai en eenzaam kan zijn, was ik vanuit Nederland al op zoek geweest naar gedeelde kantoorruimte. Dat blijkt in Montreal helemaal hip te zijn dus al snel had ik iets gevonden, en dat ben ik maandag dus meteen maar uit gaan proberen. 'Station C' bleek een aangename kantoorruimte in het hart van Mile-End, één van de hippere wijken in Montreal. Hier kun je als freelancer of andersoort vrije vogel, een bureau huren, en van de overige kantoorfaciliteiten gebruik maken. Het beviel me wel dus meteen maar voor een maand vastgelegd. Zo ga ik nu 4 dagen per week op de Bixi (het openbare fietssysteem van Montreal) naar m'n werk. Zo kom je ten minste nog eens buiten de deur en onder de mensen.

Zo fietste ik maandagmiddag tevreden naar huis, zonder jas, graadje of 17, aangenaam lentezonnetje, het leven kon niet meer stuk. Groot was dan ook de schrik toen we dinsdagochtend wakker werden en het buiten zagen sneeuwen! Een verdwaald nat sneeuwbuitje dacht ik, maar op de fiets naar kantoor bevroren mijn handen zowat, en striemde de bijna horizontaal vallende sneeuw mijn gezicht. Het was gedaald tot 0°C!? Het is de hele dag keihard blijven sneeuwen! Een laatste stuiptrekking van de Canadese winter. Gelukkig werd het de volgende dag 's middags alweer zonnig en wat warmer.

Vrijdags had ik dan eindelijk vrij en de tijd om wat uit te rusten, want het wachten, de reis en de jetlag waren me niet in de koude kleren gaan zitten. Eerst ben ik nog wel even langs Service Canada gegaan om een sofinummer aan te vragen. Dat ging gelukkig erg vlot. De tweede uitdaging van de dag was het openen van een bankrekening. Dat duurde iets langer. Net als in Amerika, is de bank hier nog lekker ouderwets en omslachtig. Je moet voor het minste of geringste echt naar een bankfiliaal, en verder werkt alles nog via betaalcheques. Zomaar wat geld overschrijven naar een andere rekening, dat kan bijvoorbeeld niet, daar moet je eerst over bellen. Ik ga het allemaal uitvinden en meemaken, want ik ben nu de trotse bezitter van een Canadese bankrekening.

Na al die bureaucratische handelingen, kon het weekend 's middags dan eindelijk beginnen. En je bent pas echt in Montreal aangekomen, als je naar het uitzichtpunt op de 'berg' Mont Royal bent geweest. Het was inmiddels weer prachtig lenteweer, dus op de fiets naar het park, en lopend de berg op. Het uitzicht op de skyline was net als al die andere keren, weer fantastisch. Ook echte Montrealers komen hier steeds weer terug, het verveelt nooit. Zo zittend in het zonnetje genietend van het uitzicht en het feit dat we nu echt samen zijn, waren we eventjes het gelukkigste stelletje van Montreal. We mogen dan misschien niet weten waar we over een jaar zullen zijn, of zelfs maar waar we in hemelsnaam al mijn meegebrachte spullen kwijt kunnen in ons miniappartement, maar dat is allemaal van later zorg. Voorlopig zijn we lekker samen in Montreal en kan het leven niet meer stuk!