Revelstoke

Het werd weer eens tijd voor een roadtrip. Terwijl de mountainbikewereld zich massaal op Whistler stortte voor Crankworx, ben ik naar Revelstoke gereden voor het jaarlijkse Bike Fest - waarschijnlijk het kleinschaligste evenement dat ik ooit heb meegemaakt.

Rustige wegen, mooi uitzicht en de ipod op shuffle. De 6 uur rijden van Vancouver naar Revelstoke gaan bijna ongemerkt voorbij.

Crankworx? Whistler? Nooit van gehoord. Bike Fest Revelstoke - "Pedal for the People!"

De eerste rit was Frisby Ridge, een recent speciaal voor mountainbikers aangelegde 'alpine XC' trail. Een goed lopend pad klimt in 12 km geleidelijk van 1300 meter door het bos naar de alpenweide op 2000 meter. Je kunt nog 1 km verder en 100 hm lager naar een meertje en een hut. Even genieten van het uitzicht, en daarna omdraaien en dezelfde weg terug. Een heerlijke niet-technische rit met veel wilde bloemen en prachtige uitzichten op de omliggende bergen.

Tweewielers en viervoeter achterin de pickup truck, klaar voor vertrek.

Hobbelige rit naar de trailhead over een slechte onverharde "logging road".

Het uitzicht vanaf de trailhead op 1300 meter is al niet slecht.

Klimmen door het bos.

Vanuit het bos zo de alpenweide vol wilde bloemen in.

Afkoelmomentje voor de hond. Genietmomentje voor de mens.

Blur en bloemen.

Meer bloemen.

Meer bloemen!

Je kunt ze bijna aanraken.

Alpine XC

Eindpunt van de trail. Hut met uitzicht voor wie wil blijven.

Dan omdraaien en dezelfde weg terug. Naar beneden dus en niet stoppen voor foto's! Zie daarvoor de video verderop.

Mission accomplished, koud pilsje als beloning.

Klaar voor de rit terug naar Revelstoke.

Bewegende beelden:

En dan begint de voorbereiding voor de volgende dag alweer:

The Joy of Thirst - lokaal gebrouwen biertje.

Elke avond live muziek!

De volgende dag solo de Macpherson trails gereden net buiten Revelstoke. Als ik op de parkeerplaats bij de trailhead mijn fiets uit de auto haal, komt er een enorme zwarte beer uit de struiken en wandelt rustig voorbij zonder me een blik waardig te gunnen. Even een herinnering om vooral lawaai te blijven maken tijdens het rijden. Leuke niet al te technische XC- en DH-trails in het bos. Geen foto's of film vandaag. 's Avonds is er een criterium in het centrum. Bij de reetfietsers zijn er 8 deelnemers, bij de dikkebandenrace 6. Er zijn meer vrijwilligers om de route te bewaken dan deelnemers. Zoals gezegd een kleinschalig evenement en de lol is er niet minder om. Een dame die toevallig voorbij komt fietsen krijgt een helm op haar hoofd en de boodschappen worden uit haar fietsmand gehaald, "je doet mee aan het criterium!" en behaalt een niet onverdienstelijke vierde plek.

Fantastisch trailnetwerk net buiten Revelstoke.

Zo doe je boodschappen op de fiets, zo doe je mee aan een criterium.

Dag 3 weer een groepsrit, wederom een "alpine XC", dit keer op de Keystone Standard Basin trail. Zelfde afstand en hoogtemeters als Frisby Ridge, maar waar Frisby een geleidelijk oplopende perfect aangelegde trail was, is dit een ruige hiking trail, met steile ups en downs, technischere stukken en hier en daar gapende afgronden. Het is zonnig en warm maar door bosbranden in de regio is het verre van helder. Toch een geweldige tocht die doet denken aan een alpenrit.

Korte stop om de camelbaks te vullen met water uit het meer.

De trailhead op 1750 meter hoogte, weer een mooi uitzicht.

Hard werken op de singletrack.

De switchbacks komen er aan.

Dwars over de hoogvlakte.

Uitzicht!

De trail eindigt bij een schattig bergmeertje.

Bijkomen in de schaduw bij de hut.

En omkeren en de zelfde weg weer terug.

Na afloop een verkoelende duik in het meer. De lucht is inmiddels grijs van de rook.

De video:

De laatste dag was het tijd voor een portie DH en heb ik een shuttle gedeeld met twee bikers die ik de vorige dag tijdens de Keystone rit tegen was gekomen. We bleken zo'n beetje buren te zijn in North Van. De Martha Creek downhill trail begint op de top van Sale Mountain op een hoogte van 2100 meter en daalt in een kleine 10 km maar liefst 1500 meter af naar het stuwmeer in de vallei. Terwijl we in de pickup de steile logging road omhoog rijden regent en onweert het er op los. Op de top trekken we onze regenjacks aan maar nog voor we beginnen klaart het op. De trail voert de eerste kilometers door een prachtig ruig open alpine landschap. Daarna duiken we het bos in. Volgens de locals zou de trail behoorlijk 'gnarly' zijn maar uiteindelijk is alles prima te doen. Dat is het voordeel als je de North Shore gewend bent: dan valt eigenlijk alles altijd mee ;-). Al met al een geweldige rit en een mooie afsluiter van deze korte trip.

Shuttle drop off bij de radiomast op 2100 meter hoogte.

Het klaart op en de regenjacks kunnen weer uit.

Geef mij uitzicht op besneeuwde bergtoppen en ik ben tevreden.

De drop-in in de alpenweide, nog 1500 hm te gaan!

De video:

Nimby Fifty

Na de Cape Epic in 2010, was mijn conditie in de afgelopen drie jaar langzaam maar gestaag achteruit gegaan. Eenmaal verhuisd naar Vancouver eind 2012 was het dieptepunt wel zo'n beetje bereikt: ik kon geen fatsoenlijk rondje mountainbiken zonder compleet uitgewoond thuis te komen. Het was duidelijk: om van al die mooie trails in mijn nieuwe woonplaats te kunnen genieten, moest er wat gebeuren. Het was tijd om me weer eens voor een wedstrijd in te schrijven!

De Nimby Fifty leek een uitstekende kandidaat: een zware cross-countrywedstrijd over voornamelijk smalle, zeer technische paden in Pemberton, 2 uur ten noorden van Vancouver. Geholpen door een prachtig vroeg voorjaar ging mijn conditie al snel met sprongen vooruit, en ik kon me bij de lokale mountainbikeclub al snel aansluiten bij de 'Advanced XC'-groep (de snelle mannen en vrouwen). Een week voor de wedstrijd kon ik tijdens een parcoursverkenning met wat clubgenoten constateren dat het inderdaad een op zowel conditioneel als technisch vlak behoorlijk pittig rondje ging worden.

De volgende zaterdag vertrek ik 's ochtends vroeg voor de prachtige rit over de Sea to Sky Highway, van Vancouver via Squamish en Whistler naar Pemberton. Ik ben vroeg en de voorbereiding is relaxed. Startnummer halen, praatje met een medestrijder op de parkeerplaats, nog wat eten. De start en finish zijn op de boerderij van de burgermeester. De sfeer is ontspannen en ik stel me op ergens achterin de bonte verzameling mountainbikers. De serieuze, in strakke outfits gestoken fanatiekelingen zijn duidelijk in de minderheid. Het technische karakter van de wedstrijd heeft vooral veel liefhebbers in baggy kleding en op dikke allroundfietsen aangetrokken. Een goed teken wat mij betreft.

Na het startsignaal zet de meute zich in beweging. De wedstrijd begint met een paar kilometer over de weg, en vervolgens een steile klim over een brede gravelweg om het veld wat uit elkaar te trekken. Daarna is het gedaan met brede paden en volgt de eerste singletrackafdaling! Het is meteen vrij technisch, en hier en daar behoorlijk steil. Het is af en toe even dringen met zoveel rijders maar het grootste gedeelte heb ik vrij baan, en vooral veel lol.

Eenmaal beneden is het een stukje langs het spoor op weg naar het meest besproken deel van de route: een klim van een kleine 10 km en 600 hm, bijna geheel over singeltrack, met 101 haarspeldbochten. Het eerste stuk loopt lekker, en wordt alleen wat bemoeilijkt door andere rijders die moeite hebben met de scherpe bochten. Het tweede deel is beduidend technischer, met veel natte stenen en wortels waar de banden op wegglijden. Door de vele andere rijders die ook menigmaal van de fiets moeten, kan ik niet mijn eigen tempo rijden. In tegenstelling tot vorige week, kom ik flink kapot boven.

Na een korte pauze en wat eten en drinken bij de bevoorradingspost, vervolg ik rustig mijn weg. Na nog een stukje singletrack volgt de langste afdaling van de wedstrijd, over de trail 'Overnight Sensation'. Deze zeer steile afdaling zou in een downhillwedstrijd niet misstaan, en wordt dan ook getimed voor een apart downhillklassement. Ik weet van vorige week dat hij helemaal te rijden is, maar ik voel dat de concentratie niet top meer is. Desalniettemin ga ik ervoor en vertrouw op mijn technische vaardigheden. Af en toe even opzij voor een snellere afdaler, maar ik ga goed. Op een intimiderend rotsachtig stuk, dat ik vorige week nog had gelopen, geven de joelende en op pannen slaande toeschouwers me vleugels en ik weet er rijdend doorheen te komen. De vermoeidheid slaat nu toe, in de benen van het klimmen, in de armen van het afdalen, en ik voel de controle wegslippen. Het gaat allemaal nog net goed, tijd om even te pauzeren. Beter wat tijdverlies dan een crash. Ik kom heelhuids en vol adrenaline beneden.

Van vorige week weet ik dat ik pas halverwege ben, en nu eigenlijk pas het zwaarste gedeelte komt: veel elkaar afwisselende korte steile klimmen en afdalingen. Ik zit kapot. Waar ik vorige week eigenlijk alles wel fietsend bovenkwam, moet ik nu vaak lopen. Na iedere bocht lijkt een nóg steilere klim op te doemen. Verstand op nul en blik op oneindig is niet mogelijk, het is af en toe nog flink concentreren in de afdalingen. Het lukt me om een zeer technisch stuk met elkaar opvolgende zeer steile rotsafdalingen te rijden. Nog één klim en dan is het ergste voorbij. Wetend dat het klimmen erop zit, kan ik toch nog genieten van de laatste geweldige singletrackafdaling naar het dal. Wat een parcours!

De laatste paar kilometers langs het spoor en over de weg fiets ik rustig uit. Na 3 uur en 51 minuten rol ik over de finishlijn op de boerderij. Zoals gebruikelijk een plaatsje ongeveer op driekwart in de uitslag. Maar veel belangrijker: wat een belevenis! Deze wedstrijd overtreft qua parcours toch wel alle voorgaande. Dat nodigt toch wel uit naar wat meer verkenning van de trails in Permberton. En voor volgend jaar staat het te kloppen persoonlijk record in ieder geval al vast!

Verhuisd naar Vancouver!

Het is zover: we wonen in Vancouver! Een kleine anderhalf jaar nadat we de knoop doorhakten, en een bruiloft, een immigratieprocedure, een laatste verzengend hete zomer in Montréal, en een monsterverhuizing verder, zijn we eindelijk op de plaats van bestemming. Drie weken na aankomst is de rook een beetje opgetrokken, en begint alles een beetje in te zinken.

Het plan was om in oktober te verhuizen. In het afgelopen half jaar was hiervoor al het een en ander in gang gezet, maar eind augustus begon het in rap tempo concreet te worden. Ik ben naar Vancouver gevlogen om woonruimte te zoeken. In 10 dagen heb ik vanuit een hotel advertenties doorgespit, veel gebeld, en de nodige appartementen bezichtigd. Uiteindelijk heb ik iets gevonden wat aan bijna al onze wensen voldoet: een klein maar modern appartementje in North Vancouver, vlak bij het water, en ideaal tussen stad en bergen in. Een goed gevoel om met het huurcontract op zak weer terug naar Montréal te vliegen. Weer een stap verder.

Ondertussen was Steph begonnen met onze spullen in dozen in te pakken. Ook dat lag goed op schema, totdat bleek dat het verhuisbedrijf alles een week eerder zou komen ophalen dan we hadden verwacht. Dat werd nog even een weekend hard werken om alles op tijd klaar te hebben staan. Ook dit is echter gelukt, waarna we nog drie weken moesten 'kamperen' in ons appartement in Montreal.

Na wat afscheid nemen hier en daar, stapten we 28 september op het vliegtuig voor een enkele reis naar Vancouver, waar we de eerste paar dagen terecht konden bij familie van Steph. Na een eerste trip naar Ikea en het in ontvangst nemen van de sleutel, was 1 oktober de dag van de waarheid. 's Ochtends vroeg zijn we naar ons nieuwe appartement gegaan en stipt om 9 uur stond de verhuiswagen voor de deur met onze spullen uit Montréal. En alles stond nog maar net binnen, toen de vrachtwagen van Ikea aan kwam rijden met onze nieuwe bank en bed. Ook de kabelmonteur kwam netjes op tijd en even later hadden we telefoon, internet en kabel (maar nog geen tv). Nog voor het eind van de ochtend zaten we met een huiskamer vol spullen en konden we beginnen.

En dat viel tegen. Ik had nog de hele week vrij maar had eerlijk gezegd niet verwacht dat ook echt nodig te hebben. Naast schoonmaken en de boel inrichten, moest er ook nog een hoop gekocht en geregeld worden. Maar gaandeweg begon onder de puinhoop 'ons' appartementje zichtbaar te worden, en aan het einde van de week hadden we voor het eerst tijd om even buiten van het ongewoon mooie weer en de prachtige omgeving te genieten.

Al met al is het een behoorlijk stressvolle en energieverslindende periode geweest. Ongelukkigerwijs was het ook nog ontzettend druk op mijn werk. Ook de afgelopen twee weken was ik nog niet veel waard. Maar nu begint het langzaam allemaal een beetje in te zinken: het doel is bereikt. En wat zitten we hier fantastisch! We lopen zo naar de waterkant, de pier op, met het mooiste uitzicht op de skyline van Vancouver. Ook de meeste winkels zijn op loopafstand. De Seabus brengt ons in 12 minuten naar de overkant. En de bergen staan in onze 'achtertuin'. Dit weekend ben ik voor het eerst gaan mountainbiken. Rustig aan, want het was al weer een tijdje geleden, eerst maar eens verkennen. Binnen 10 km van huis kan ik kiezen uit Mount Fromme en Mount Seymour, waar de wereldberoemde North Shore trails liggen. Daar kan ik nu op de fiets heen!

Er moet nog wel het één en ander gebeuren. Hopelijk vindt Steph snel een baan hier. Ik ben nog op zoek naar een auto. We moeten ons sociaal leven hier opnieuw opbouwen, dat gaat uiteraard wel wat tijd kosten. Maar dat geeft niet, we hebben de tijd. We zijn in Vancouver en voorlopig gaan we hier niet meer weg!