Tamarancho Mountain Bike Trail
In de heuvels van Marin Country, waar het mountainbiken ooit is 'uitgevonden', zijn de meeste paden tegenwoordig verboden voor fietsers. Alleen saaie brede 'fireroads' zijn nog toegankelijk. Er zijn echter een paar uitzonderingen, en één daarvan is Camp Tamarancho, een groot stuk grond in bezit van de lokale scouting. De brave padvinders onderhouden hier een netwerk van paden, en voor 5 dollar mag je er op mountainbiken. Via MTBR, het internetforum voor mountainbikers, afgesproken met een aantal mensen om hier te gaan rijden. Voor de tweede keer overigens, de eerste keer was ik echter nooit aangekomen door autopech. Dit keer bereikte ik de ontmoetingsplek zonder kleurscheuren en trof daar een hele meute mountainbikers aan. Na wat kennismakingen gingen we trail op, eerst een supertechnische klim door een bos, met veel haarspeldbochten. Daarna kwamen we in een meer open gebied, en volgden we een schitterend pad langs een afgrond, ook hier weer supertechnisch door de vele stenen en bochten. Het was een prachtige heldere dag, en we hadden uitzicht op Mt Tamalpais, en zelfs de skyline van San Francisco in de verte. Halverwege weken we van de Tamarancho trails af om een semi legale downhill terug naar Fairfax te nemen. Hier moest ik echt alle zeilen bijzetten om heelhuids beneden aan te komen, dit was qua techniek echt op het randje van mijn kunnen. Nog vol met adrenaline stond iedereen beneden met grote grijnzen op het gezicht, en goed geluimd reden we terug naar Fairfax om nog een biertje te pakken bij de lokale brouwerij.
Monstertocht door Marin
Een week later weer afgesproken met Ryan, die ook de Tamarancho rit had georganiseerd. Dit keer stond er een monstertocht op het programma. 's Ochtends vroeg de auto geparkeerd aan de noordkant van de Golden Gate Bridge, waar Ryan en Matt op de fiets naar toe zouden komen uit de stad vandaan. Door de mist zijn we door de Marin Headlands naar Mount Tamalpais gereden, meestal over brede paden, af en toe illegaal over een stukje singletrack. Bij Mt Tam reden we zo de mist uit en de zon in, en bij een berghut hielden we even pauze en vulden de camelbaks bij. Daarna volgde een stuk over de weg, waarna we Bolinas Ridge namen, een onverhard pad met prachtige uitzichten op Point Reyes en de oceaan. Na een ongelofelijk steile afdaling volgde een zwaar stuk met vele steile klimmen door een wat minder bekend gebied, hier kwamen we dan ook niemand tegen. Na al die saaie fireroads was er toch nog een lekker toetje in de vorm van een semi-legale singletrackafdaling ergens in de middle of nowhere. Het leuke is dat de meeste mountainbikers hier technisch ontzettend goed zijn, ze kijken niet zo gauw ergens van op. Volgens Ryan was de afdaling dan ook 'niet te technisch'. Nou dat vond ik nog tegenvallen! Toch was het allemaal nog goed te doen, zodat we heelhuids en enthousiast beneden aankwamen. Tja en toen moesten we nog terug naar de Golden Gate Bridge! Dat werd dus over de weg rijden, met twee tussenstops om wat te eten, maar toch was het nog een heel eind. Afgepeigerd en met een zere kont kwamen we uiteindelijk aan het eind van de middag op de parkeerplaats aan, met 97 km op de teller. Een geslaagde monstertocht, inmiddels zijn er kaarten aangeschaft om het stuk terug over de weg te vermijden en een complete off-road route samen te stellen.
Werk
Tussendoor moest er natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Na een aantal drukke weken door een beetje uit de hand gelopen project, kwam de climax in de derde week van juni. Het project moest gepresenteerd worden bij de klant, hiervoor ben ik met David op één dag heen en weer gevlogen naar Los Angeles. 's Ochtends in alle vroegte naar het vliegveldje van Santa Rosa (Charles M. Schulz Airport, naar de bedenker van Snoopy), met een propellervliegtuig naar LA, met de taxi naar de klant, presentatie geven, zakenlunch in een supertrendy restaurant, 's middags een plekje gezocht in een enorme kantoorhal vol met zogenaamde cubicles en nog wat werk proberen te doen, dan weer naar het vliegveld voor de vlucht naar huis. Op de terugweg vlogen we recht over Petaluma met mooi uitzicht op het appartement en het kantoor aan de rivier.
Na deze uitputtende dag ging de wekker de volgende morgen echter weer vroeg af, want er stonden twee dagen op een beurs in San Francisco op het programma. We hadden hier een kraampje, en onder leiding van nieuwe collega (en huisgenoot voor twee weken) Mark stonden we in een mal overhemd potentiële klanten te woord. Het was allemaal nogal improviseren en een verkoper zal ik wel nooit worden, maar na weer twee uitputtende dagen was het toch wel een succes geweest. Tussendoor ook nog wat van de stad gezien, ook onder leiding van gids Mark die hier in het verleden gewoond heeft.
Wedstrijd Lake Sonoma
Na al dat 'recreatief' mountainbiken werd het wel weer eens tijd voor een wedstrijd. Marathons, de lange afstandswedstrijden die ik normaal doe, heb je hier echter nauwelijks, en zo stond ik voor het eerst van mijn leven aan de start van een cross country (XC) wedstrijd: meerdere rondjes op een kort parcours. De wedstrijd was bij Lake Sonoma, een stuwmeer in een prachtig heuvelachtig gebied op nog geen uur rijden van Petaluma. Ik wist niet goed wat te verwachten, dus ik had me ingeschreven in de "beginner" categorie, 2 ronden van 5 mijl (8 km). Het parcours was mooi en zwaar, bijna helemaal singletrack, dus genoeg uitdagend maar geen gelegenheid om even bij te komen. De eerste ronde ging goed, halverwege de tweede stortte ik in. De hitte (dik boven de 30 graden) en de vermoeiende werkweek deden zich gelden. Nou ben ik wel vaker ingestort tijdens wedstrijden, en dan moest ik nog tientallen kilometers door de bergen, dus die paar kilometer kon ik nog wel op mijn tanden bijten en doorstoempen. Helemaal leeg kwam ik over de finish, ik heb een half uur voor pampus gelegen in de schaduw. Eenmaal bijgekomen en omgekleed bedacht ik me dat ik eigenlijk alleen maar mensen had ingehaald en zelf eigenlijk nooit was ingehaald, dus ik bleef nog even hangen tot de prijsuitreiking. Daar bleek dat ik de beginnercategorie had gewonnen, waarvoor ik een medaille kreeg. Ik kreeg ook nog een fles wijn voor de snelste ronde. Na deze verrassing keerde ik opgetogen weer naar huis. Volgende keer maar eens een categorie hoger starten ;-)