maandag 20 oktober 2008
Mountainbikeparadijs
Tegen de achtergrond van een ineenstortende economie en een naar een hoogtepunt oplopende verkiezingsstrijd, heb ik me nog maar eens volop op het mountainbiken gestort hier in California. Zolang ik hier in dit mountainbikeparadijs ben moet ik daar immers maximaal gebruik van maken, of de wereld nou in elkaar stort of niet.
Mountainbiken dicht bij huis
Ook na bijna een half jaar in de North Bay zijn er nog genoeg nieuwe plekjes te ontdekken. Zo heb ik de afgelopen tijd verschillende routes gereden die al lang op mijn verlanglijstje stonden. Een tochtje door de Marin Headlands bijvoorbeeld. De smalle wandelpaadjes zijn hier verboden gebied voor fietsers, dus het is beperkt tot bredere 'fireroads'. Dat wordt echter ruimschoots goedgemaakt door het uitzicht op de Golden Gate Bridge, San Francisco, de heuvels en de oceaan. Verder veel steile klimmen dus een goede training. Na afloop nog even over de Golden Gate Bridge naar de stad gefietst voor een toeristische afsluiting van de rit. Ook ben ik naar de top van Mount Tamalpais gefietst via de Old Railroad Grade. Hier reed in vervlogen dagen een treintje helemaal naar de top, tegenwoordig is dit een onverharde weg die door het relatief flauwe steigingspercentage goed te fietsen is. Weer een klassieker die ik kan afstrepen. Ook ben ik eindelijk een keer naar China Camp State Park geweest, een klein natuurgebiedje aan de baai waar je mooie paden hebt, met ook hier mooie uitzichten. Zo vond ik op een half uurtje rijden van huis zo maar weer een nieuw leuk trainingsrondje.
Wedstrijd Lake Sonoma
Na die ritjes in de omgeving was mijn conditie weer genoeg op pijl om aan een wedstrijdje mee te doen. Opnieuw bij Lake Sonoma, waar ik in juni al een overwinning in de 'beginner' categorie had behaald. Daarom nu maar mezelf gepromoveerd naar de 'sport' categorie. Vielen de twee rondjes in juni al zwaar, nu moest ik er drie, en na de droge Californische zomer was het ook nog eens erg stoffig. Gelukkig had ik een support crew bij me. Op de laatste dag van hun Amerikareis waren Rein en Leuni namelijk meegekomen om me aan te moedigen, foto's te maken en verse bidons aan te geven onderweg. Net als vorige keer flink afgezien op het zware parcours maar toch genoten, en de wedstrijd afgesloten ergens achterin het deelnemersveld (waar ik thuishoor zeg maar). Ook nu weer waren het vooral het mooie weer, de prachtige omgeving en de bijzonder relaxte sfeer die bijdroegen aan een geweldige dag. Op de terugweg hebben we ook nog even een klein kronkelweggetje door een prachtige vallei vol wijngaarden meegepakt.
Nogmaals Lake Sonoma
Twee weken later maakte ik opnieuw de rit naar Lake Sonoma, dit maal voor een veel grotere mountainbiketocht rond het stuwmeer. De organisator van voorgenoemde wedstrijd heeft grote plannen voor komend voorjaar en wil hier een lange afstandswedstrijd organiseren. Daarvoor ging hij met een klein clubje de route proefrijden. Daar had ik wel oren naar, dus aangemeld om mee te gaan. Dat heb ik geweten, de fanatiekelingen gaven vanaf het begin flink gas! Achteraan bungelend toch wel genoten van een erg gave route over grillige wandelpaden rond het mooie meer. Mijn medebikers moesten af en toe op mij wachten maar zeiden dat niet erg te vinden. Het laatste extra lusje van 10 mijl heb ik toch maar bedankt en ben via de weg en nog een stukje singletrack terug naar de auto gereden. Via e-mail heb ik inmiddels begrepen dat die laatste 10 mijl wel erg gaaf waren dus nu maar hard trainen om de volgende keer de hele route vol te kunnen houden. Zeker één van de mooiere tochten die ik hier in California gereden heb.
Lagrange Fall Classic
Al diverse keren had ik gehoord over wedstrijden in het uiterste noorden van California, die daar met de regelmaat van de klok door een enthousiast groepje locals georganiseerd worden. Deze zouden erg mooi zijn. Omdat het toch wel een eind rijden is was het er nog niet van gekomen dit zelf na te gaan. Zo aan het einde van het wedstrijdseizoen was er nog één kans, namelijk de Lagrange Fall Classic in Weaverville. Last minute besloten hieraan mee te doen, en dus op vrijdagochtend de spullen in de Subaru geladen en op weg gegaan. Vier en een half uur rijden, waarvan de eerste drie en een half noordwaarts over een kaarsrechte snelweg, een beetje saai dus maar met behulp van radio en cruise control wel te doen. Daarna linksaf de bergen in, en meteen word ik getrakteerd op prachtige uitzichten langs de kronkelige bergweg. Meren en eindeloze bossen, grote vrachtwagens met boomstammen, borden met namen als “Whiskeytown Lake” en “Poker Bar Road”. Op de radio klinkt cowboy- en truckersmuziek waarin met doorrookte stem de simpele geneugten van het leven bezongen worden (a cold beer on Friday night / a pair of jeans that fits just right). Weaverville blijkt een oud mijnstadje uit de dagen van de goudkoorts, waar nog wat oude westernachtige houten huisjes van over zijn. Na een bordje pasta in een vreetschuur die voor Italiaans restaurant moet doorgaan, en een koude nacht in de tent (3 graden!), zaterdagochtend op weg naar de start om in te schrijven. Het komt allemaal lekker amateuristisch en relaxed over. De route is één grote lus van 22 mijl (36 km). Na de start eerst wat zandpaden en fireroads om het veld uit elkaar te rijden. Dan volgt een lange glooiende singletrack door het bos. Echt technisch is het niet, maar bij een stuurfoutje rijd je toch zo maar het ravijn in, voorzichtig aan dus maar. De Amerikanen komen me één voor één voorbij. Dan een gigantische klim over een fireroad. Het is flink stoempen geblazen. De Amerikanen haal ik op de klim weer in. Bijna boven is er een mooi uitzicht over de omgeving. De echte beloning had ik echter al in het hoogteprofiel gezien: alleen nog maar omlaag! Wat nu volgt is echt ongekend. Eerst een stenige singletrack langs een afgrond, dan door een beekje. Dan weer zo'n glooiende singletrack, licht omlaag, flauwe bochten, snelheid maken en genieten. Dan wat lijkt op een verticale 'afgrond' in het hoogteprofiel: de helling is echt zo steil, maar het pad zig-zagt naar beneden, de ene switchback na de andere. Weer een riviertje door. Daarna is het alleen nog maar glooiende singletrack, draaien, keren, dan weer remmen los. Onder luid gejuich rijd ik over de finish. Wat een fantastische tocht! Eén van de gaafste wedstrijden die ik heb gereden. Na een warme douche meteen weer in de auto voor de terugreis. Uitslag is mij nog onbekend, maar zeg nou eerlijk, dat doet er toch ook helemaal niet toe?
Halve wereldreis
Komende maand laat ik het mountainbikeparadijs California weer even voor wat het is en onderneem ik zo'n beetje een halve wereldreis. Eerst naar Montreal voor de hereniging met Steph. Maximaal twee maanden mag er zitten tussen de momenten dat we samen zijn, zo hebben we bedacht. Tien dagen later pak ik dan het vliegtuig naar New Orleans voor de ApacheCon US, een conferentie over open source software. Dan via opnieuw Montreal naar Amsterdam, waar ik 11 november aan zal komen voor een verblijf van een dag of tien. Een hoop vlieguren, het is maar goed dat ik iedere dag lopend naar mijn werk ga anders zou ik nog schuldig gaan voelen over deze aanslag op het milieu!
Abonneren op:
Posts (Atom)