Afscheid van Sabie

Als je jezelf erop betrapt dat je in een vreemde plaats de weg staat uit te leggen aan een stel toeristen, dan weet je dat je daar al te lang hebt verbleven. Aldus was het gisteren de hoogste tijd om Sabie na ruim twee weken te verlaten. Vanuit de onvermijdelijke shopping mall in Johannesburg een korte terugblik.

Blyde River Canyon
Sabie ligt midden in de regio die door de toeristenorganisaties Panorama genoemd wordt. Het is een bergachtig gebied, en de belangrijkste toeristentrekker is de Blyde River Canyon. Dit is de op twee na grootste canyon ter wereld. Daarnaast stikt dit gebied van de meest prachtige watervallen. Zonder auto ben je hier eigenlijk hulpeloos, aangezien openbaar vervoer nauwelijks aanwezig is. Aldus via het hostel een tourtje geregeld, en aangezien ik de enige was samen met de manager van het hostel, een forse en buitengewoon aanwezige maar erg aardige vrouw, in een oud barrel van een auto op weg gegaan. We bevonden ons duidelijk op de toeristische route want bij ieder viewpoint grote touringcars vol bejaarden, souvenirstalletjes, en Afrikaanse vrouwen die hun dansje deden voor de foto. Desalnietemin waren de uitzichten zonder uitzondering erg mooi, waarbij de laatste alle verwachtingen overtrof (zie foto boven). De tour voerde ook nog langs een heerlijk pannenkoekenrestaurant in Graskop, en het tot toeristenfuik opgewaardeerde oude mijnstadje Pilgrim's Rest, waar we zowaar nog wat apen door de bomen zagen slingeren. Het was die dag erg warm, en aangezien mijn gids nogal wat extra gewicht meedroeg, had ze een zware dag gehad. Op de terugweg stopten we daarom nog even bij de Mac Mac Pools, een natuurlijk zwembadje in een riviertje, waar ze prompt met kleren en al insprong. Een hilarisch einde van een geweldige dag.

Subaru Sabie Classic
De voornaamste reden voor mijn verblijf in Sabie was het mountainbiken, en ik had het zo gepland dat ik aan de einde van de twee weken deel kon nemen aan de Subaru Sabie Classic, naar verluid één van de beste eendaagse mountainbikemarathons van Zuid-Afrika. Mijn voorbereiding in Nederland was minimaal, en ook in Sabie verliep het niet helemaal volgens plan (val, liesblessure, zie vorige post). Door de lokale fysiotherapeute werd echter geen ernstige beschadiging geconstateerd, en na een acapunctuurbehandeling moest ik er weer tegenaan kunnen. Vrijdagmiddag mijn startnummer opgehaald, en zaterdagmorgen onder een strakblauwe hemel zonder al te hoge verwachtingen aan de start gemeld. Het was heet, droog en stoffig, maar ik leek er niet al te veel hinder van te ondervinden, dus voor mijn doen vrij enthousiast de eerste klimmen bedwongen. Dat ging zo goed, dat ik voor ik het wist al halverwege de 70 km was, zonder een spoor van de gebruikelijke inzinking. Dus gewoon maar doorgestampt, en genoten van de mooie omgeving en de af en toe uitdagende technische passages. Na 50 km zat het zwaarste gedeelte van de race erop, en was het overwegend nog afdalen. De laatste verzorgingspost was bij een kindertehuis, waar kleine Afrikaanse kindertjes enthousiast met eten en drinken naar me toe kwamen rennen. De laatste kilometers kon mijn humeur helemaal niet meer stuk, want hierin zat de mooiste singletrack van de hele route, een steile slingerende afdaling door een bos. Uiteindelijk in een tijd van 4 uur en 40 minuten over de eindstreep gereden, waarmee ik dik tevreden ben. Zonder twijfel één van de beste en leukste marathons die ik tot nu toe heb gereden.

Afscheid
Als je ruim twee weken in hetzelfde hostel verblijft, begin je een beetje bij het meubilair te horen. Je ziet mensen komen en gaan, leuk om mensen te ontmoeten maar ze gaan ook steeds weer weg. Gelukkig waren er nog twee andere "locals", een Duits en een Nederlands meisje die vrijwilligerswerk in een lokaal kindertehuis doen. We aten meestal gelijktijdig, en dronken daarna nog wat in de lokale pub, of speelden een potje pool in de hostelbar, erg gezellig.

Ik ben een kijkje gaan nemen in het kindertehuis, dat zich in een "arme" wijk op een half uurtje lopen van het centrum bevindt. Het was allemaal nog erg kaal, alleen wat bedden, een oude bank en wat speeltoestellen in de tuin. Mijn hostelgenootjes waren samen met wat lokale schoolverlaters druk bezig om hier verandering in te brengen. Ondertussen hingen de kindertjes wat rond, ze leken zich wel te vermaken. Toch is het triest om een baby van 8 maanden doelloos op een oude bank voor zich uit te zien staren, zonder ouders in een kaal kindertehuis, niet echt een goede start van het leven. Hopelijk kunnen de meiden wat meer kleur brengen in het leven van de kinderen.

Op de laatste avond met de meiden uit eten gegaan, en aansluitend een nachtelijke wandeling bij één van de vele prachtige watervallen gemaakt. Terug in het hostel werd het nog laat, een gezellige afsluiting van mijn verblijf in Sabie.

Terug in Johannesburg
Met de Baz Bus gisteren weer terug in Jo'burg aangekomen, en voor twee nachtjes ingetrokken bij Giles en Lorraine. De trip naar Botswana leek door allerlei miscommunicatie even in het honderd te lopen, maar uiteindelijk lijkt het er nu op dat ik morgenochtend toch gewoon vertrek. Ondertussen heb ik de dag door te brengen in de beperkte wereld van het wooncomplex waar Giles woont, en de aangrenzende shopping mall. Ik kan niet wachten tot het avontuur morgen weer begint!

Zuid-Afrika!

Bijna twee weken onderweg, en genoeg meegemaakt om te voelen alsof ik al maanden weg ben. Een paar indrukken van de afgelopen tijd.

Johannesburg

Daar stond ik dan, vrijdagochtend 6 uur, met meer dan 40 kg baggage, zonder geld, op de luchthaven van Johannesburg, één van de geweldadigste steden ter wereld. De geldautomaten waren defect, van Giles was geen spoor te bekennen, en de taxichauffeurs dromden als hyena's om me heen. Heel even vroeg ik me af wat ik hier deed. Het volgende moment echter zie ik een bekend gezicht verwilderd de aankomsthal binnenstormen. Niet veel later rijden we in Giles zijn bakkie (pickup) het vliegveld af en storten ons in de files (Nederland is er niets bij) van Jo'burg. De eerste dag breng ik door in het huis van Giles en Lorraine, die natuurlijk gewoon moeten werken. Het huis is onderdeel van een ommuurd en bewaakt complex, voor de meeste middle class Johannesburgers de standaard manier van wonen. Het sociale leven speelt zich af in de vele shopping malls, waar je natuurlijk met de auto heen gaat. Ik houd het de eerste dag bij een wandelingetje naar, uiteraard, de naastgelegen shopping mall. De rest van de dag slaap ik op de bank, iets wat er in het vliegtuig niet van gekomen was aangezien mijn Ierse buurman besloten had samen met mij de wijnvoorraad van British Airways op te maken. Erg gezellig maar de volgende dag was ik niet veel waard.


 


Op zaterdag en zondag ben ik door Giles en zijn vrienden op sleeptouw genomen rondom Johannesburg. Eerst op 4x4 tocht, waarbij we onderweg natuurlijk boerewors van de braai hebben gegeten. Zondag gemountainbiked bij de Hartebeespoort dam, een gebied in één van de oudste gebergtes ter wereld, waar de welgestelde Johannesburgers hun (beveiligde) vakantiehuis hebben. Zo ook de ouders van een vriend van Giles. Ook hier weer een uiterst hartelijke ontvangst, een een heerlijke tocht gemaakt onder het Zuidafrikaanse zonnetje. Wat een genot om weer in korte broek en korte mouwen te kunnen rijden, en de zon te voelen!


 


Verder lekker uit eten geweest, o.a. in de wijk Melville waar het wat relaxter is een zowaar terasjes zijn en mensen gewoon op straat lopen. De laatste avond Giles en Lorraine getrakteerd in een Mozambikaans restaurant als dank voor de zeer hartelijke ontvangst.

Mountainbiken in Sabie

Na het actieve weekend in en rond Jo'burg ben ik per bus naar Sabie gereisd, een klein toeristisch plaatsje in de bergen, midden tussen de bomenplantages. Ik heb hier voor twee weken een kamer, en word al als onderdeel van het interieur beschouwd. De mensen van het hostel zijn erg vriendelijk en doen alles voor me (erg handig). Het is verder een komen en gaan van mensen, dus aanspraak genoeg.

Sabie heeft zichzelf ongeveer uitgeroepen tot mountainbikehoofdstad van Zuid-Afrika, dus het eerste wat ik hier gedaan heb is de lokale trails uitgekamd. Die vallen niet tegen, al is het soms wel even zoeken want er zijn nogal wat wegwijzers verloren gegaan in recente bosbranden, en topografische kaarten daar doen ze hier niet aan. Komende zaterdag is er hier een wedstrijd waaraan ik meewil doen, en afgelopen zaterdag ben ik met een groepje locals meegeweest die de route alvast een keer gingen rijden. Dat ging erg goed, totdat er ééntje een verkeerd pad inreed en kwijtraakte. Na een doldwaze achtervolging inclusief bandensporen zoeken was hij gevonden, en ik kapot. Via de weg zijn we uiteindelijk teruggeraakt in Sabie. Ook de zondag verliep niet als gepland. Ik had me 's ochtends vroeg laten afzetten in een mountainbikepark in de omgeving, waar er naar veluid mooie bewegwijzerde trails waren aangelegd. Dat was ook zo, alleen ging ik naar een klein uurtje onderuit en bezeerde daarbij op de een of andere manier mijn lies. Verstandig genoeg besloten om maar terug te keren en me weer op te laten halen. Vanmiddag naar de fysiotherapeut om te zien of de wedstrijd van komende zaterdag er nog in zit...

Krugerpark

Sabie is vlakbij het wereldberoemde Kruger wildpark, en hoewel niet de hoofdreden van mijn reis leek het me toch leuk om er wat van mee te pikken. Aldus een 2-daagse tour geregeld, en een leuke Canadese die ook in het hostel verbleef overgehaald om met me mee te gaan. Aldus gingen we op safari, en dat betekent vroeg uit bed en heel veel geduld. Je kunt zomaar uren rond rijden zonder iets spectaculairs te zien. Zo nu en dan echter staat er ineens een olifant naast je, of een neushoorn of giraffe. Indrukwekkend! We hebben in twee dagen echt ontzettend veel gezien, de laatste ochtend zelfs leeuwen! Tussen de ochtend- en middagrit is het voor zowel mens als dier te heet, en rest er niets dan een beetje rond het zwembad in het kamp rond te hangen. Hier barstte het van de Nederlandse toeristen, leuk voor een praatje maar het doet toch een beetje af aan het Out of Africa gevoel. Desalnietemin een geweldige ervaring om al die beesten van dichtbij te zien.


 


Welkom in Afrika

Zuid-Afrika is een rare eend in de bijt in het continent, maar toch merk je aan alles dat je in Afrika bent. Forse Afrikaanse vrouwen aan de kant van de weg met kleurige kleding en de meest uiteenlopende attributen op het hoofd (manden fruit, boodschappentassen, elektrische apparatuur). Een complete semi-officiele subeconomie van al dan niet zelfbenoemde parkeerwachters en pompbedienden. Volgepropte minubustaxi's. Ook is, ondanks de welvaart die voor sommigen aanwezig is, de derde wereld nooit ver weg. Natuurlijk in de sloppenwijken, maar ook in de kleinde dingen. De kapotte geldautomaten op het vliegveld ("Welcome to Africa" was de reactie van Giles), de stroom die af en toe uitvalt. Volgens Lorraine moet je gevoel voor humor hebben in dit land, om met dit soort dingen om te gaan.

De overblijfselen van de apartheid merk je vooral nog aan de verdeling tussen rijk en arm. Voor de rest valt me vooral op hoe makkelijk de mensen van verschillende kleur met elkaar omgaan, zonder haat, wrok, wantrouwen of wat dan ook. Het lijkt erop dat iedereen opgelucht is dat de tijd van de apartheid achter hen ligt, en het land zich nu kan concentreren op de echte problemen (en die zijn er).

Plannen

Na de wedstrijd in Sabie komende zaterdag keer ik weer terug naar Jo'burg, om vandaaruit opnieuw op safari te gaan. Dit keer in Botswana, en niet in een open jeep maar op de mountainbike! Een spannend vooruitzicht. Na dit avontuur zijn de plannen nog wat vaag, al komt er in ieder geval Kaapstad in voor. Ook schijnt er daar ergens een leuke Canadese rond te hangen tegen die tijd....