Afscheid van Sabie

Als je jezelf erop betrapt dat je in een vreemde plaats de weg staat uit te leggen aan een stel toeristen, dan weet je dat je daar al te lang hebt verbleven. Aldus was het gisteren de hoogste tijd om Sabie na ruim twee weken te verlaten. Vanuit de onvermijdelijke shopping mall in Johannesburg een korte terugblik.

Blyde River Canyon
Sabie ligt midden in de regio die door de toeristenorganisaties Panorama genoemd wordt. Het is een bergachtig gebied, en de belangrijkste toeristentrekker is de Blyde River Canyon. Dit is de op twee na grootste canyon ter wereld. Daarnaast stikt dit gebied van de meest prachtige watervallen. Zonder auto ben je hier eigenlijk hulpeloos, aangezien openbaar vervoer nauwelijks aanwezig is. Aldus via het hostel een tourtje geregeld, en aangezien ik de enige was samen met de manager van het hostel, een forse en buitengewoon aanwezige maar erg aardige vrouw, in een oud barrel van een auto op weg gegaan. We bevonden ons duidelijk op de toeristische route want bij ieder viewpoint grote touringcars vol bejaarden, souvenirstalletjes, en Afrikaanse vrouwen die hun dansje deden voor de foto. Desalnietemin waren de uitzichten zonder uitzondering erg mooi, waarbij de laatste alle verwachtingen overtrof (zie foto boven). De tour voerde ook nog langs een heerlijk pannenkoekenrestaurant in Graskop, en het tot toeristenfuik opgewaardeerde oude mijnstadje Pilgrim's Rest, waar we zowaar nog wat apen door de bomen zagen slingeren. Het was die dag erg warm, en aangezien mijn gids nogal wat extra gewicht meedroeg, had ze een zware dag gehad. Op de terugweg stopten we daarom nog even bij de Mac Mac Pools, een natuurlijk zwembadje in een riviertje, waar ze prompt met kleren en al insprong. Een hilarisch einde van een geweldige dag.

Subaru Sabie Classic
De voornaamste reden voor mijn verblijf in Sabie was het mountainbiken, en ik had het zo gepland dat ik aan de einde van de twee weken deel kon nemen aan de Subaru Sabie Classic, naar verluid één van de beste eendaagse mountainbikemarathons van Zuid-Afrika. Mijn voorbereiding in Nederland was minimaal, en ook in Sabie verliep het niet helemaal volgens plan (val, liesblessure, zie vorige post). Door de lokale fysiotherapeute werd echter geen ernstige beschadiging geconstateerd, en na een acapunctuurbehandeling moest ik er weer tegenaan kunnen. Vrijdagmiddag mijn startnummer opgehaald, en zaterdagmorgen onder een strakblauwe hemel zonder al te hoge verwachtingen aan de start gemeld. Het was heet, droog en stoffig, maar ik leek er niet al te veel hinder van te ondervinden, dus voor mijn doen vrij enthousiast de eerste klimmen bedwongen. Dat ging zo goed, dat ik voor ik het wist al halverwege de 70 km was, zonder een spoor van de gebruikelijke inzinking. Dus gewoon maar doorgestampt, en genoten van de mooie omgeving en de af en toe uitdagende technische passages. Na 50 km zat het zwaarste gedeelte van de race erop, en was het overwegend nog afdalen. De laatste verzorgingspost was bij een kindertehuis, waar kleine Afrikaanse kindertjes enthousiast met eten en drinken naar me toe kwamen rennen. De laatste kilometers kon mijn humeur helemaal niet meer stuk, want hierin zat de mooiste singletrack van de hele route, een steile slingerende afdaling door een bos. Uiteindelijk in een tijd van 4 uur en 40 minuten over de eindstreep gereden, waarmee ik dik tevreden ben. Zonder twijfel één van de beste en leukste marathons die ik tot nu toe heb gereden.

Afscheid
Als je ruim twee weken in hetzelfde hostel verblijft, begin je een beetje bij het meubilair te horen. Je ziet mensen komen en gaan, leuk om mensen te ontmoeten maar ze gaan ook steeds weer weg. Gelukkig waren er nog twee andere "locals", een Duits en een Nederlands meisje die vrijwilligerswerk in een lokaal kindertehuis doen. We aten meestal gelijktijdig, en dronken daarna nog wat in de lokale pub, of speelden een potje pool in de hostelbar, erg gezellig.

Ik ben een kijkje gaan nemen in het kindertehuis, dat zich in een "arme" wijk op een half uurtje lopen van het centrum bevindt. Het was allemaal nog erg kaal, alleen wat bedden, een oude bank en wat speeltoestellen in de tuin. Mijn hostelgenootjes waren samen met wat lokale schoolverlaters druk bezig om hier verandering in te brengen. Ondertussen hingen de kindertjes wat rond, ze leken zich wel te vermaken. Toch is het triest om een baby van 8 maanden doelloos op een oude bank voor zich uit te zien staren, zonder ouders in een kaal kindertehuis, niet echt een goede start van het leven. Hopelijk kunnen de meiden wat meer kleur brengen in het leven van de kinderen.

Op de laatste avond met de meiden uit eten gegaan, en aansluitend een nachtelijke wandeling bij één van de vele prachtige watervallen gemaakt. Terug in het hostel werd het nog laat, een gezellige afsluiting van mijn verblijf in Sabie.

Terug in Johannesburg
Met de Baz Bus gisteren weer terug in Jo'burg aangekomen, en voor twee nachtjes ingetrokken bij Giles en Lorraine. De trip naar Botswana leek door allerlei miscommunicatie even in het honderd te lopen, maar uiteindelijk lijkt het er nu op dat ik morgenochtend toch gewoon vertrek. Ondertussen heb ik de dag door te brengen in de beperkte wereld van het wooncomplex waar Giles woont, en de aangrenzende shopping mall. Ik kan niet wachten tot het avontuur morgen weer begint!