Montreal

Het is eindelijk zo ver: we wonen samen! Of zo voelt het dan toch! Half september heb ik na de vakantiepret in Europa, mijn spullen weer gepakt en ben naar Montreal gevlogen, om bij Steph in te trekken. Het is vooralsnog tijdelijk - de koude Canadese winter laat ik aan mij voorbij gaan om voor de Cape Epic te kunnen trainen. Maar voorlopig zijn we een kleine 10 weken samen, in 'ons' appartementje in Montreal!

Ons optrekje is een klein maar schattig appartementje in de wijk Villeray, een half uurtje fietsen van downtown Montreal. We hebben alles in de buurt: metrostation, park, bakker, supermarkt, restaurants, noem maar op. De huizen hebben de voor Montreal karakteristieke trappen aan de voorgevel. We hebben binnen niet zo heel veel ruimte, maar we hebben wel voor en achter een (gedeeld) balkon. Met z'n tweeën is het wat improviseren qua ruimte maar verder is het erg gezellig en knus in zo'n klein optrekje.

Traditioneel verplaatst men zich in Montreal per metro, maar de stad is bezig zich te profileren als fietsstad en heeft daarvoor naast een netwerk van fietspaden, ook een publiek fietssysteem geintroduceerd, Bixi. Een soort modern witte fietsenplan, waarbij je tegen een kleine vergoeding op zo'n beetje iedere straathoek een fiets kunt pakken, en eenmaal op de plaats van bestemming weer in de dichtsbijzijnde stalling terugzetten. Ik heb voor 28 dollar (ongeveer 18 euro) een maandabonnement genomen en rijd dus lekker op de bixi door de stad. Veel goedkoper èn gezonder dan de metro, en zo leer ik de stad ook nog een beetje kennen.

Ik heb echter ook mijn mountainbike meegenomen, want er moet getraind worden voor de Cape Epic in maart! Off-road is er in de directe omgeving niet zo veel te beleven, en we hebben geen auto, dus ben ik op de weg aangewezen. Gelukkig heeft Quebec het grootste fietspadennetwerk van Noord-Amerika. Aldus een setje wegbanden aangeschaft en op de mountainbike gemonteerd. Het is de bedoeling om de komende maanden zo de nodige kilometers te gaan vreten. Na een eerste verkennistocht heb ik samen met Steph een leuke tocht van 58 km gereden rondom de helft van het eiland van Montreal. Voor Steph een nieuw record en voor mij een goed begin :-)

Ik ben hier echter niet alleen maar om te fietsen en een beetje op de bank voor de tv te liggen, sinds een week ga ik weer naar school! Ik volg vier weken lang Franse lessen op een talenschool in het centrum. 20 uur per week, dat betekent 's ochtends les, 's middags vrij. De klas is klein en de nadruk ligt op het spreken. Leraar Eric uit Normandië is erg geestig en op zeer aangename wijze wandelen we door de leerstof. Nu eens niet droge rijtjes en regels uit het hoofd leren, maar gewoon met elkaar praten en aan elkaar uitleggen. Zo krijgen de woorden en grammaticaregels vanzelf context en zijn ze ook makkelijker te onthouden en toe te passen. De tijd vliegt echt voorbij tijdens de lessen! Buiten school natuurlijk ook oefenen, natuurlijk met Steph en ook bij het boodschappen doen etc.

Verder is het natuurlijk herfst en laat dat nu de mooiste tijd zijn in deze regio! Het is regelmatig heel lekker weer, en de bladeren aan de bomen kleuren felgeel, -oranje en -rood. Een lokale traditie in deze tijd van het jaar is het appelplukken, in het weekend trekt men de stad uit richting de ontelbare boomgaarden om tassen vol met appels te plukken. Ook wij zijn met Stephs vrienden Marie-Hélène en Saber uit plukken geweest, eerst in een appelboomgaard, waar we ook lekker gepicknickt hebben, en vervolgens ook nog bij een courgetteplantage waar je zelf courgettes in de meest uiteenlopende vormen en kleuren van de grond kon rapen. Vervolgens in de file terug naar de stad, want het is dus echt een volkstraditie...

Met die herfstkleuren en lekker weer is het natuurlijk ook ideaal om te gaan mountainbiken, dus afgelopen zaterdag maar eens een auto gehuurd (ook Avis zit om de hoek, we hebben echt alles in de buurt!) en richting Bromont gereden. Vorig jaar was ik hier al eens naar een wereldbekerwedstrijd gaan kijken, toen in de gietende regen. Nu was het echter prachtig helder weer dus kon ik zien dat het daar echt mooi is. Bromont is een klein skioord dat in de zomer de liften openstelt voor fietsers en wandelaars. Veel downhillers dus, maar er is ook een uitgebreid netwerk van cross country trails. Ik heb een heerlijk tocht gemaakt van meer dan 4 uur, over soms hele uitdagende paden, steil omhoog en omlaag en bij tijd en wijle zeer rotsachtig. Genoten van het heerlijke weer en de prachtige herfstkleuren, en ook het wereldbekerparcours meegepakt. Gaaf!

Op de heenweg had ik Steph bij haar moeder afgezet, en op de terugweg dus naar schoonmoeders gereden die een verrukkelijk 3-gangen diner had voorbereid met forel als hoofdgerecht. Hmmmmmmm!!!

Shoot the Alps

Na de Eiger Bike Challenge ben ik doorgereden naar Les Arcs in de Franse Alpen, voor een fotocursus met de Britse mountainbikefotograaf Seb Rogers. Twee jaar geleden volgde ik al eens zijn basiscursus in de Engelse Quantock Hills. Nu organiseerde Seb voor het eerst een cursus voor gevorderden in de Alpen. Een week lang mountainbiken en foto's maken in het hooggebergte, geen slecht vooruitzicht!

Onderdak, eten en gidsen werden verzorgd door de Britse organisatie TrailAddiction, die zich normaal gesproken voornamelijk op downhill mountainbikers richt. Met de lift omhoog, met de fiets zo hard mogelijk weer omlaag. In plaats van dunne afgetrainde atleten daarom nu eens forse kerels met een biertje in de ene hand, en een peuk in de andere. Ons fotogroepje, dat naast mij en leraar Seb bestond uit David uit Engeland en Linda uit Zwitserland, was een beetje een vreemde eend in de bijt tussen al die downhillers. Ook wij maakten echter dankbaar gebruik van de liften, want omhoog fietsen met een zware rugtas vol fotoapparatuur is ook niet ideaal.

Gedurende de week zijn we op zoek gegaan naar de mooiste locaties in de omgeving om foto's te maken. Hierbij waren we meestal als eersten de deur uit (soms voor het ontbijt!), en 's avonds als laatsten weer thuis. Het mooiste licht heb je nou eenmaal in de uren vlak na zonsopgang, en vlak voor zonsondergang. We kregen altijd één of twee gidsen van TrailAddiction mee, die deze week ook een dubbelrol als fotomodel speelden. Hetzelfde tafereel herhaalde zich keer op keer: we vonden een mooie locatie, iedereen was een tijdje bezig om een mooi standpunt te vinden en de camera's en flitsers in te stellen, vervolgens kon de gids vijf tot tien keer hetzelfde stukje fietsen. Zo ging dat de hele dag zo'n beetje door. Tussendoor konden we af en toe ook nog even gewoon mountainbiken, en volop genieten van de geweldige singletrack afdalingen in dit gebied (waarbij Linda haar indrukwekkende techniek kon laten zien, en ons allemaal ver achter haar liet!). 's Avonds in de chalet, na het (verrukkelijke!) eten, kropen we met z'n allen achter onze laptops om de opbrengst van de dag te bekijken en te bespreken.

Zo hebben we heel wat mooie plekjes gevonden, en achteraf bleek dat we op maandagavond al de allermooiste locatie te pakken hadden gehad: een kronkelende trail op een indrukwekkende bergkam, prachtig in het zachte avondlicht. Hier zijn heel wat mooie plaatjes geschoten. De groep bleek erg leuk en we konden het goed met elkaar vinden en vulden elkaar mooi aan. David bleek een enorme kennis te hebben van de techniek, en Linda talent voor het vinden van niet voor de hand liggende maar daardoor nog mooiere invalshoeken. Seb toonde vooral zijn jarenlange ervaring, en had altijd wel advies of een oplossing of suggestie klaar. Ook de gidsen kregen schik in het op zich saaie werk als fotomodel ("nog één keertje graag!"), vooral na het zien van de resultaten op de LCD-schermpjes achter op de camera's.

Qua techniek was er grote nadruk op het gebruik van externe flitsers, iets waar ik totaal geen ervaring mee had, laat staan de benodigde apparatuur. Ik kon echter spullen van Seb lenen, en David wist zelfs een ingenieus systeem in elkaar te knutselen om de flitsers samen te laten werken met mijn Sony/Minolta camera, die over een niet-standaard aansluiting beschikt. Zo ging er een wereld voor me open, en heb ik ontzettend veel geleerd en geëxperimenteerd. Nadeel is natuurlijk dat ik na de cursus naar huis kon met een boodschappenlijstje: nu wil ik die apparatuur zelf ook hebben!

Het was een ontzettend intensieve week, die grofweg bestond uit fotograferen, fietsen, eten en slapen. Meer nog echter was het vooral een hele leuke, leerzame en inspirerende week, en iedereen ging dan ook enthousiast naar huis met veel mooie foto's, nieuwe ideeën, en de intentie om het volgend jaar nog een keer over te doen!

Eiger Bike Challenge

Nog maar net terug in Nederland, kon ik al weer mijn spullen pakken voor het volgende avontuur. Zondag 16 augustus stond de Eiger Bike Challenge op het programma, één van de bekendste en zwaarste mountainbikewedstrijden in Europa. Op woensdag toog ik in mijn gehuurde Fiat Panda richting Zwitserland. De reis verliep voorspoedig en aan het einde van de middag bereikte ik Grindelwald, en kon zo op het terras van Hotel Panorama aanschuiven voor een biertje bij Marc, Jeroen en Paul, die even daarvoor gearriveerd waren. We hadden een mooie vierspersoonskamer met balkon, en een prachtig onbelemmerd uitzicht op de beroemde noordwand van de Eiger.

Voor de volgende dag had ik een mooi ritje gevonden op internet, en in mijn GPS geladen. Eerst over de startklim van de wedstrijdroute via de Grosse Scheidegg naar de First op 2167 meter hoogte, vervolgens over leuke singletracks weer naar beneden. De klim was vooral lang (meer dan 1000 hoogtemeters) en voornamelijk over asfalt, maar met prachtige uitzichten over het dal en de omringende bergen. Na een welverdiend bakkie op de First, kregen we de eerste singletrack voorgeschoteld en deze was meteen supertechnisch. Ik wist het grootste gedeelte te rijden, en ook de andere jongens kwamen fietsend dan wel lopend ongeschonden beneden. Na nog wat steil afdaalwerk over brede asfalt- en schotterpaden, waarbij we onze schijfremmen tot de limiet konden testen, gaf de GPS aan dat we een half overwoekerd wandelpad in moesten slaan. Hier begon het avontuurlijke deel van de rit! Via smalle rotsachtige paadjes en vele scherpe bochten daalden we snel af. Het pad werd steeds onduidelijker, en verdween zo nu en dan volledig, maar dankzij de GPS bleven we op koers. Met verbazing en enige schrik werden we gadegeslagen door de Zwitserse koeien, die al in geen jaren meer wandelaars op het pad hadden gezien, laat staan mountainbikers! Uiteindelijk kwamen we netjes weer uit op de weg waar ons hotel aan lag, en iedereen was enthousiast over de enerverende rit!

Later die week arriveerden ook Bjorn en Debora, en Wim en Elmar, en beleefden we een paar gezellige en relaxte dagen in en rond Grindelwald. Een uitstapje met de kabelbaan, lekker uit eten, een beetje slenteren langs de kraampjes bij de start/finish. Vanwege aanhoudende rugklachten veranderde ik mijn inschrijving van de langste afstand (88 km / 3900 hm) naar de kortere (55 km / 2500 hm, ook nog een hele kluif).

Zaterdag was het dan zo ver, en voor dag en dauw daalden we het dal in naar de start. Daar was het nog behoorlijk fris, en een beetje verkleumd ging ik van start. De eerste anderhalf uur was het echter klimmen geblazen, dus ik werd al snel warm. Ik kreeg al snel last van mijn rug, maar vond uit dat af en toe staan op de pedalen goed hielp. Ondertussen was het genieten van het uitzicht, de zon kwam net over de bergen en bescheen het topje van de Eiger: schitterend! De lastige singletrack op de First bleek ook in de wedstrijd te zitten, deze keer voelde ik dat de concentratie na de lange inspanning van de klim wat minder was, en heb ik de moeilijkste stukjes maar gelopen. Na het nodige asfaltdaalwerk (zonde!) werd het de tweede helft van de route steeds meer echt mountainbiken. Het nodige onverharde werk over schotterpaden en door weilanden, en zo nu en dan prachtige technische singletracks, waar ik overal op de fiets kon blijven! De man met de hamer stond voor iedereen klaar op de klim naar Bort, een waanzinnig steil asfaltweggetje waar menigeen van de fiets moest. De top was echter in zicht en je kon de speaker al horen, dus ik heb me vermand en het hele stuk omhoog gefietst. Eenmaal bij de 'top', bleek dit echter niet de top te zijn, maar pas de helft van de klim, en verderop ging het nog steiler omhoog over een grashelling! Hier moest ik toch echt even van de fiets. Omlaag ging het meteen over een technisch pad vol traptreden, hier ben ik tegen beter weten in fietsend omlaag gestuiterd, ondertussen de nodige lopende bikers inhalend. De rest van de route kenmerkte zich door opeenvolgende kortere klimmen, en een aantal leuke singletracks. Voor ik het wist was ik terug in het dorp, en na nog een paar honderd meter klimmen kwam ik over de finish in een tijd van 4 uur en 33 minuten. Ruim binnen de verwachte 5 uur, en ik was nog redelijk fris ook! Tussen al die snelle Zwitsers betekende dat nog steeds een klassering in de achterhoede, maar voor mezelf had ik echter boven verwachting lekker gereden, en belangrijker: enorm genoten! Weer een prachtige rit op het palmares!

In de week na de wedstrijd ben ik met Marc, Bjorn en Debora nog op de camping in Grindelwald blijven hangen. Een beetje geïmproviseerd, want ik had geen kampeerspullen bij me, maar met het prachtige zomerweer was dat goed te doen. We hebben vooral veel gerelaxed, maar op woensdag ben ik met Marc ook nog voor een 'rustig' ritje op pad gegaan. Met de topokaart van de omgeving op zak gingen we op zoek naar leuke singletracks, deze vonden we aanvankelijk niet echt, maar uiteindelijk kwamen we in de buurt van wat op de kaart leek op een waanzinnig pad langs de bergwand. Om dit pad te bereiken moesten we flink klimmen, en uiteindelijk zelfs een heel steil pad met de fiets op de rug beklimmen. Eenmaal boven vonden we inderdaad een schitterend pad langs de afgrond, meestal goed te fietsen. Aan het einde moesten we echter weer beneden, en het was meteen duidelijk dat het steile wandelpad langs een kloof absoluut niet te rijden was. Lopend dus naar beneden, waarbij we en passent nog de woede van een oudere Zwitserse vrouw op de hals haalden, waarom precies was niet helemaal duidelijk. Eenmaal beneden konden we gelukkig nog een voornamelijk vlak bospad dat we eerder die week gelopen hadden, terugpakken naar de camping. Dit was weer fantastisch te rijden singletrack, dus een mooie afsluiter van deze 'expeditie'!

De laatste avond kregen we nog een ontzettende omweersbui te verduren, waarbij we het in Marcs oude tentje niet droog hielden. De volgende dag was het echter toch tijd om te vertrekken. Bjorn en Debora bleven nog een paar dagen, maar Marc moest weer terug naar Nederland, en ik ging door naar de Franse Alpen voor een weekje biken en fotograferen in Les Arcs!