Dolomieten

Het was al heel lang een wens, maar het kwam er steeds maar niet van. Maar dit jaar ging het dan eindelijk gebeuren: een door mij georganiseerde mountainbikeweek in de Alpen, waarbij ik mijn fietsmaatjes van mijn oude cluppie de Noordbikers eens een andere benadering van het mountainbiken wilde laten beleven. De Nederlandse mountainbiker is traditioneel, wellicht door de diepgewortelde wielerhistorie en een gebrek aan uitdagend terrein, nogal gericht op hard rijden en kilometers maken. In mijn omzwervingen over de wereld heb ik echter het ware mountainbiken leren kennen, waarbij vooral de flow en de technische uitdaging van de trail voorop staan. Gezelligheid en het perfectioneren van de techniek zijn daarbij belangrijker dan wie het snelst is, en na afloop wordt gezamenlijk een biertje gedronken in plaats van sportdrank.

Na het gebruikelijke initiële enthousiasme, en de eveneens gebruikelijke latere afzeggingen, kon uiteindelijk toch een groep van 6 man gevormd worden. Vanuit Canada begon ik met het zoeken van een geschikte locatie. Die werd gevonden in het Eisacktal in Zuid-Tirol, in de Italiaanse Dolomieten. Topokaarten werden besteld, en GPS-tracks gedownload. Menig uurtje in de wondere wereld van Google Earth later, had ik een stevig programma met mooie ritten over hopelijk prachtige singletracks in elkaar gedraaid. Het ging nu echt gebeuren!

Aldus reis ik op een zondag in augustus samen met Marc richting Italië, waar we de twee prachtige appartementen in het idyllische dorpje Natz snel weten te vinden. Rond middernacht komt ook de rest van de groep, die nog even een wedstrijd in het Duitse Sauerland heeft gereden, aan op onze thuisbasis voor een week. De volgende ochtend eerst maar eens uitslapen, en op het gemak ontbijten. 's Middags onder een prachtige blauwe lucht op pad voor een eerste ritje langs de omliggende dorpen in het dal. Toch meteen al de nodige hoogtemeters en singletracks, de trend is gezet.

Op dinsdag kan het echte werk beginnen, en staat meteen de koninginnerit op het programma. We dalen af het dal in en rijden naar de voet van de ruim 2500 meter hoge Plose. Daar moeten we omhoog, maar om de klim- en daaltijd wat in balans te houden (we zijn immers op vakantie) rijden we op eigen kracht tot halverwege, en pakken dan de gondel naar het bergstation. Van hier is het nog een klein stukje klimmen over brede gravelwegen tot de top. Dan kan het feest beginnen: van de top terug naar het dal, gaat de route vrijwel geheel over singletrack! Het begin is veelbelovend: goed rijdbare trails door de alpenweiden, met prachtig uitzicht op de grillige pieken van de Dolomieten. Ook de minder ervaren jongens kunnen hier goed uit de voeten. Later verandert de trail in een grillig wandelpad vol wortels en stenen, langs een gapende afgrond. Er moet veelvuldig gelopen en geklauterd worden. Het hoort erbij in de Alpen, maar voor de nieuwkomers is het een intimiderende kennismaking. Gelukkig is de beproeving niet van lange duur, en kunnen we al snel weer met de nodige flow naar beneden slingeren, zo het terras van een perfect gepositioneerd bergrestaurant op! De pasta, apfelstrudel en koffie gaan erin als koek, en het is iedereen duidelijk dat ook afdalen vermoeiend kan zijn. Na nog een paar mooie singletracks, besluiten we vanwege de vermoeidheid en het snel naderende einde van de middag het resterende deel over asfalt te dalen. Zo zijn we snel beneden, al is de korte klim terug naar het appartement nog even doorbijten, en voor sommigen iets te veel van het goede.

Na een welverdiende rustdag op woensdag, rijden we donderdag de andere kant van het dal uit. Doel is de Stoanamandl op zo'n 2100 meter hoogte, en na de eerste honderden hoogtemeters klimmen - deels over singletrack - is er weer de optie de lift omhoog te pakken. De groep splitst en vier gaan op eigen kracht omhoog. We hergroeperen boven bij het bergrestaurant, en na de pasta wordt het laatste stukje geklommen. Aan de andere zijde moet een mooie singletrack liggen die de omtrekt van de berg volgt met prachtig top-of-the-world-uitzicht. De trail stelt niet teleur en is inderdaad geweldig. De technische moeilijkheidsgraad ligt op een mooi niveau, net uitdagend genoeg maar niets extreems. Het gegroeide vertrouwen van de minder ervaren mensen laat zich zien in een rap verbeterende techniek. Onderweg zijn er mogelijkheden om over asfalt af te steken en later de route weer op te pikken. Zo splitsen we af en toe en kan iedereen genieten. Met vier man doen we uiteindelijk de hele afdaling over singletrack, ruim 1300 verticale meters. De klim naar de thuisbasis is van deze kant beter te doen en iedereen komt vandaag in goede doen binnen.

Vrijdag, de laatste monstertocht van de week. De benen voelen al wat vermoeider aan, dus pakken we vandaag twee liften voor een maximum aan afdaaltijd. De voor vandaag geplande rit zag er op Google Earth spectaculair uit, en blijkt in werkelijkheid nog spectaculairder! Vanaf het liftstation rijden we over singletrack richting kam van de Gitschberg. Een klein stukje lopen tegen de kam op, en dan openbaart zich een schitterend panorama. De trail loopt precies over de rug van de berg, op een hoogte van ruim 2200 meter, en we hebben 360 graden uitzicht over, zo lijkt het, de hele Dolomieten. De hele groep geniet intens. De afdaling loopt nog een stuk verder over de kam, en duikt daana het bos in. Wederom splitsen we geregeld voor makkelijke en moeilijke varianten. Een op goed geluk in de route opgenomen pad blijkt de meest enerverende trail van de hele week. Ruig, vol stenen en wortels, en schijnbaar zonder einde. Zo op het einde van de week is het vertrouwen enorm, en we stuiteren volle bak naar beneden. Met de adrenaline nog in ons lichaam rijden we terug naar het appartement.

Na een week zon en strak blauwe luchten, slaat het weer zaterdag om en begint het te regenen. We rijden nog een leuk ritje over de Kastanienweg, die halverwege de berghelling langs het dal loopt. Wanneer het echt begint te stortregenen, besluiten we af te dalen en langs de rivier terug te rijden. Ik stel voor het bekende laatste klimmetje over singletrack te rijden, een lastige maar passende afsluiting van de week.

De week is voorbijgevlogen, en we kunnen terugkijken op een zeer geslaagde trip. Prachtig weer, prachtige omgeving, en we hebben geweldige routes gereden. De hoeveelheid singletrack in de routes was bijna maximaal en iedereen heeft op zijn eigen manier de nodige grenzen verlegd. Het was bovendien beregezellig. Het low-budget doe-het-zelf-ontbijt, de dagelijkse pauzes met koffie en apfelstrudel, en het waar nodig onderweg eensgezind op elkaar wachten (in het zonnetje), hebben daar alleen maar aan bijgedragen. Ideeën voor een vervolgeditie werden dan ook al snel geopperd, misschien wel in Canada!