48 uur in Lissabon

Uniek, romantisch, karakteristiek, nostalgisch, aangenaam? Het is moeilijk onder woorden te brengen wat Lissabon zo bijzonder maakt. Begin februari vanuit de terminal op het vliegveld zo het aangenaam warme zonnetje in lopen, is natuurlijk meteen al een goed begin. Maar als ik even later in het centrum uit de bus stapt, en voor het eerst zo'n krakkemikkig trammetje door een smal straatje zie rammelen, begin ik al een beetje het gevoel te krijgen in het decor van een oude film terecht gekomen te zijn.

Lissabon ligt aan de monding van de rivier de Taag, en is gebouwd op zeven heuvels. Verspreid over die heuvels liggen verschillende wijken met ieder hun eigen karakter. De langs een liniaal getrokken straten en gigantische pleinen van de Baixa doen in de verte wel een beetje aan Parijs denken. De bizarre gietijzeren lift Elevador de Justa lijkt zo uit een boek van Jules Verne te komen. Maar als je 45 meter hoger uit de lift stapt, loop je zo ineens langs een ingestort middeleeuws klooster de kronkelende straatjes van Bairo Alto in.

Het kroonjuweel van Lissabon is echter de oude Moorse wijk Alfama, een doolhof van smalle steile straatjes en steegjes waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Ik verdwaal er vrijwel direct en vind het geweldig! Ik laat me leiden door de kronkelende steegjes en trappen, en verbazen door de prachtige doorkijkjes over de stad en de rivier die steeds weer onverwacht tevoorschijn komen als ik de hoek omsla. Dit alles met een soundtrack van wapperend wasgoed, rammelende trammetjes, bijna fluisterende Portugezen, en flarden fadomuziek die af en toe uit een raam te horen zijn. Zonder twijfel één van de meest sfeervolle stadswijken in Europa!

De Portugezen komen erg vriendelijk en beleefd over, en praten bijna zacht. Erg aangenaam. Net als in Madrid een paar weken eerder, is ook hier echter de crisis goed zichtbaar. Veel mensen die op straat wat proberen te verdienen. Een man van middelbare leeftijd vertelt me zijn hartverscheurende verhaal over hoe hij zijn baan, huis en vrouw is kwijtgeraakt. En op zaterdag kom ik terecht in de grootste demonstratie in Portugal van de afgelopen dertig jaar, tegen de door de regering aangekondigde bezuinigingen. Het gaat niet goed met Portugal, dat is duidelijk.

Reden te meer om nog wat euros te investeren in de Portugese economie, en te genieten van het aangename zonnetje. In februari op een terrasje lunchen, met uitzicht over de Taag, is natuurlijk geen straf. 48 uur in Lissabon is precies genoeg om de bijzondere sfeer van deze stad op te snuiven, flink wat zon bij te tanken, en weer helemaal opgeladen aan een nieuwe werkweek te beginnen. Muito obrigado Lisboa!