Visum en afscheid

Na precies een maand in Montreal stap ik wederom op het vliegtuig, terug naar California. Dit keer volledig legaal met een werkvisum in mijn paspoort! In de tussentijd heb ik hier natuurlijk nog wel het een en ander meegemaakt.

Mont Tremblant
Stond al eerder als meerdaagse trip op de planning, maar toen wegens slecht weer van afgezien: Mont Tremblant. Er is wat verwarring aangezien er een berg, een dorp, een skioord en een nationaal park met de naam Mont Tremblant zijn, met evenzoveel gelijknamige afslagen van de snelweg. Het is echter allemaal bij elkaar in de buurt, op ongeveer een uur rijden van Laval. Wij lieten het oude dorp links liggen en parkeerden bij het nieuwe dorp (nog meer verwarring), dat speciaal voor de toeristen is opgetrokken in Disney-Alpen-stijl. Een kleurrijke verzameling van restaurants, hotels en souvenirwinkeltjes, aan de voet van een berg, met een gratis kabelbaantje om hogerop in het dorp te komen. Zo op het eerste gezicht het ideale recept voor een vreselijk kitcherige toestand, maar eerlijk is eerlijk, het ziet er best gezellig uit. Allemaal leuke huisjes, en een autovrij centrum, iets wat je in Noord-Amerika niet zo veel ziet. Zonder twijfel een van de aangenaamste toeristenfuiken die ik ben tegengekomen. Wij kwamen echter niet de toerist uithangen in het dorp, maar kozen meteen de hikingtrail naar de top. Dat was nog best pittig, aangezien het in de afgelopen weken veel geregend had en we het grootste deel van de tocht tot onze enkels in de modder wegzakten. Het laatste deel van de klim ging recht omhoog over een skipiste. Bovenop was het uitzicht echter een aangename beloning voor de inspanning. Terug omlaag namen we echter toch maar de kabelbaan. Eenmaal thuis hadden we nog de nodige moeite om onze voeten en sandalen schoon te krijgen!

Visum
Na de eerste drie maanden in California noodgedwongen op een toeristenvisum verbleven te hebben, was de aanvraagprocedure voor een werkvisum nu toch eindelijk echt op gang gekomen. Met de werkvergunning die Hippo inmiddels voor mij had verkregen op zak, kon ik een afspraak maken bij het Amerikaans consulaat in Montreal. Ik moest nog een hele rits formulieren invullen en papieren verzamelen, pasfoto's laten maken, en geld storten bij een bepaalde bank, maar toen mocht ik me dan eindelijk op maandagochtend melden bij het consulaat voor een “interview”. Ik zag al voor me hoe ik in een donkere kamer geroepen zou worden waar een grijze man mij vanachter zijn eikenhouten bureau moeilijke vragen zou stellen, Amerikaanse vlag in de hoek en portret van president Bush aan de muur. Eenmaal door de security check bleek echter dat de soep niet zo heet gegeten wordt als hij wordt opgediend, het was vooral het knap staaltje bureaucratie waar ik aan bloot werd gesteld. Anderhalf uur in de rij voor het eerste loket om mijn papieren af te geven, dan nummertje voor het tweede loket om vingerafdrukken te laten nemen, dan weer een nummertje voor het derde loket, voor het eigenlijke “interview”. De dames achter alle drie de loketten waren echter bijzonder vriendelijk, en de vragen waren uiteindelijk niet meer dan een controle om te bevestigen dat ik dezelfde persoon was als beschreven in de formulieren. De volgende dag mocht ik nog een keertje in de rij aansluiten om mijn paspoort weer in ontvangst te nemen, met daarin een prachtig “L1” visum!



Schoonmoeder
Naast de goedkeuring door de Amerikaanse immigratiedienst, stond er nog een keuring op het programma... na drie weken in Montreal zijn we toch maar eens bij de moeder van Steph langs gegaan, in St-Jean-Sur-Richelieu, een plaats ten zuidoosten van Montreal. Ondanks het onaangekondigde bezoek werden we hartelijk ontvangen, en de kennismaking verliep gelukkig in het Engels. Natuurlijk een rondleiding door het ouderlijk huis, en door de plaats waar Steph opgegroeid is. Typisch Noordamerikaans met brede rechte wegen en vrijstaande huizen, niet het alleraantrekkelijkste dorp maar in het centrum vonden we een tentje met een heerlijk terras in de schaduw, waar het mij vervolgens ook nog lukte om de complete lunch in het Frans te bestellen. Halverwege de middag maar weer terug gereden naar Laval, dwars door Montreal omdat het verkeer op de snelweg vast stond. Oja, het schijnt trouwens dat ik goedgekeurd ben :)



Montreal
In de tussentijd, naast het werken vanaf 'thuis', ook de stad nog wat verder verkend. Veel foto's gemaakt, en zodoende heel wat gezien. Het weer werd na de vele regenbuien de eerste weken wat beter, vooral de laatste week eigenlijk alleen maar zon. Helaas betekent dat hier ook enorm benauwd door een hoge luchtvochtigheid. Sommige middagen heb ik echt helemaal voor pampus gelegen, niet in staan om ook maar iets te ondernemen in die hitte. Afgelopen zaterdag daarom maar vroeg opgestaan en samen een fietstocht gemaakt door Laval. Je hebt hier een heel netwerk van fietspaden, als je wil kun je de hele provincie Quebec door. Wij hielden hij bij twee uurtjes binnen de stadsgrens, heerlijk in de nog frisse ochtend. Ook heerlijk was een etentje bij Emilie, een vriendin van Steph. Haar appartementje is midden in een gezellige wijk, met allemaal huizen met de voor Montreal karakteristieke trappen aan de voorkant. Na de barbecue en salade zijn we voor het ijsje toe naar de Marche Jean Talon gelopen, een enorme markt waar naar verluid de beste chef koks van Montreal hun ingredienten kopen. Een gezellige avond dus en een mooie afsluiting van mijn verblijf hier.