Death Valley

Death Valley is bij de meeste mensen bekend als een van de droogste en heetste plekken op aarde. Temperaturen rond de 50 graden zijn hier 's zomers eerder regel dan uitzondering. In februari ligt de gemiddelde temperatuur echter rond de 20 graden. Vanuit fris en regenachtig Noord-Californië leek dit een heel aardig vooruitzicht, vandaar dat dit de bestemming voor onze 6-daagse minivakantie werd. Na de nodige kampeerspullen bij elkaar geleend en gekocht te hebben, zijn we vrijdagochtend vroeg vertrokken voor de rit van een kleine 900 km. Op de kaart zag het er redelijk simpel uit: de Interstate 5 helemaal afrijden naar beneden, en dan onder de Sierra Nevada langs de woestijn in. Dat 'onder de Sierra Nevada langs' bleek in de praktijk toch nog een bergpasje te zijn op 1150 meter hoogte, waar we prompt in een sneeuwstorm terecht kwamen. Eenmaal over de pas reden we echter zo de woestijn in, een en al zand, stenen en dorre struiken.

Het was nog een stukje rijden naar het Death Valley National Park, maar deze rit was al meteen een hoogtepunt. Bij een woestijn denk je aan dorre vlaktes maar het is hier nog flink bergachtig, en de bergtoppen waren allemaal met een wit laagje sneeuw bedenkt. Een heel bijzonder contrast met de roodachtige woestijnkleuren. Eenmaal in het park vonden we een plekje voor de tent op een klein kampeerplaatsje langs de weg, met een prachtig uitzicht op bergen en vallei. Snel wat te eten klaargemaakt voor het donker werd. We zaten op ongeveer 700 meter hoogte, dus het koelde 's avonds snel af. Na een warme chocomel in de saloon van de naburige pleisterplaats Stovepipe Wells zijn we daarom maar vroeg de slaapzak ingekropen.

De volgende morgen werden we begroet door een strakblauwe hemel dus na een ontbijtje snel op pad gegaan. Eerste stop was Zabriskie Point, een uitzichtpunt over een prachtig geërodeerd landschap. We waren echt overweldigd door de geweldige natuur hier! We zijn de hiking trail op gegaan en hebben zo door deze zogenaamde 'badlands' gezworven. Uit de wind was het heerlijk warm in het zonnetje dus dat was genieten.

Hierna zijn we doorgereden naar Dante's View, waar je vanaf 1669 meter hoogte een goed uitzicht hebt op de hele vallei. Je staat hier bijna recht boven Badwater, het laagste punt in de Verenigde Staten, 86 meter onder zeeniveau. Je kijkt dus 1700 meter naar beneden, en dat is toch wel indrukwekkend!

Na het uitzicht van boven zijn we terug naar beneden en de vallei zelf ingereden. Hier hebben we eerst twee canyons bezocht, Golden Canyon en Natural Bridge. Daarna de laagvlakte van dichtbij bekeken. Een beroemd stuk wordt de Devil's Golf Course genoemd. Zout is hier door regen en wind tot bizarre vormen geërodeerd. Heel bijzonder. Even verderop ook nog even in Badwater uitgestapt om met tientallen andere mensen even op het laagste punt in de VS te lopen. Met de lage middagzon en daardoor lange schaduwen op de ribbelige zoutpannen was dat toch ook weer heel bijzonder.

Zondag was het ook mooi weer, en zijn we 's ochtends naar de noordelijke uithoek van het park gereden voor de Ubehebe Crater, een diepe krater in een zwart vulkanisch landschap. We zijn om de krater en nog een klein minikratertje gelopen. Het was vrij guur in de wind maar ook hier weer een prachtig uitzicht, versterkt door de witte bergtoppen in de verte. Op de terugweg hebben we weer een canyon meegepakt. Deze heette Fall Canyon, en zou een waterval bevatten. Het was weer een mooie canyon met indrukwekkende rotsformaties en kloven, en na een kilometer of 7 was er inderdaad een watervalletje. Steph was al eerder afgehaakt, dus ik moest alleen terug. 14 kilometer totaal, dat is toch een flinke wandeling dus flink moe maar terugekeerd naar het kamp.

Op maandag werden we wakker door regendruppels op de tent. Een grijze lucht, en mist en wolken die het uitzicht belemmerden. Op het programma stonden de zandduinen, normaal als het helder is 's ochtends in het lage zonlicht heel mooi maar nu wat minder. We zijn toch maar gegaan, en maar goed ook want het was geweldig, de hoge duinen opklauteren, zand zover het oog reikt, echt een woestijn gevoel. Net voor de regen losbarstte zaten we weer in de auto, en hebben terug op de camping maar afgeacht tot het wat beter werd. Aan het eind van de middag werd het dat gelukkig ook en konden we nog een kijkje nemen in Mosaic Canyon. Leken alle canyons die we tot nu toe hadden gezien erg op elkaar, deze was compleet anders en een echte praktijkles geologie. In de wanden van de kloof waren verschillende lagen te zien, en iedere laag bevatte samengeperste losse stenen en zand, maar steeds in verschillende patronen. De naam Mosaic Canyon werd nu duidelijk. Echt heel bijzonder, en een leuke onverwachte toegift op deze sombere dag. 's Nachts werd het nog echt noodweer met regen en storm die de tent alle kanten op deed zwiepen. Gelukkig bleek alles bestand tegen dit geweld, van slapen kwam echter niet zoveel met al dat natuurgeweld om ons heen.

De volgende ochtend was het weer aardig opgeklaard, en konden we tijdens het ontbijt de zon begroeten. Voor de laatste overnachting wilden we doorrijden naar Las Vegas, dus alles ingepakt en op weg. Ik wilde nog even een foto maken bij The Devil's Cornfield, een stukje woestijn met struiken dat erg aan een korenveld doet denken. Na de foto snel weer in de auto, maar die weigerde te starten! Lege accu! Daar sta je dan in de woestijn. Gelukkig kwamen er aardig wat auto's voorbij, en er was er al snel eentje die me een lift wilde geven naar het ranger station. Daar liep ik tegen een kerel aan die een accustarter in de auto had, en aanbood om ons weer op weg te helpen. Zo gezegd zo gedaan, en na een half uurtje rondrijden durfden we het aan om de motor stil te zetten om te kunnen tanken. De rit van een kleine 3 uur naar Vegas was vooral over lange rechte wegen door de woestijn, en langs de nodige militaire terreinen en gevangenissen (handig zo'n woestijn, je kunt er van alles in kwijt). Al snel kwam de skyline van de gokstad in zicht en zonder problemen reden we de beroemde “Strip” op, waar alle casino's te vinden zijn.

Wij checkten in in de Sahara, een al wat ouder hotel dat inmiddels naar de wat goedkopere prijsklasse is afgedaald. Voor een appel en een ei hadden we een kamer, en na wat gemiste slaap ingehaald te hebben wandelden we het hotel uit de Strip op, richting de beroemde hotels en casino's met hun belachelijke gebouwen, neonreclames en andere aandachttrekkers. Bij dachtlicht was er eigenlijk nog niet zoveel aan, al was het gaaf om de nepeiffeltoren, -piratenboten en -venetiaanse kanalen te zien. We zijn was beroemde hotels binnengelopen en van binnen zien ze er eigenlijk allemaal hetzelfde uit: donkere hallen vol gokautomaten en speeltafels, waar rokende en drinkende gelukszoekers hun slag proberen te slaan. Er zijn ook de meest bizarre winkels, zo hebben we onze ogen uitgekeken in de M&M-winkel. Vier verdiepingen vol M&M-prullaria, een bioscoop met M&M-films, personeelsleden die rondlopen in een M&M-pak, en het meest bizarre: honderden mensen die alles maar kopen, kopen, kopen! Wij hielden het bij een M&M-ijsje, en zijn na de filmvertoning weer naar buiten gelopen want inmiddels was het donker geworden en dan transformeert de Strip in een kakafonie van schreeuwerige neonreclames en verlichting. Dit moet je echt een keer gezien hebben! Binnen een paar kilometer kom je hier de eiffeltoren, het vrijheidsbeeld en de sfinx tegen, allemaal vol knipperende lampen en reclames. Moe maar voldaan kwamen we terug bij het hotel.

Woensdagochtend hebben we na het ontbijt nog een paar dollar in de gokautomaten gestopt om het Vegasgevoel compleet te maken. Bij vertrek richting huis hadden we opnieuw problemen met de accu, gelukkig was er vlakbij een garage die ons weer op weg kon helpen. Toen was het nog een lange rit terug, op de bergpas was gelukkig goed weer en daarna restte nog de schijbaar oneindige Interstate 5. Ook het laatste stukje de Bay Area door viel nog tegen maar uiteindelijk waren we half negen thuis en konden we terugkijken op een fantastiche minivakantie.