1 jaar in Amerika

In April 2008 vertrok ik naar Amerika om er zes maanden te gaan werken. Inmiddels zit ik er al ruim een jaar! Wat vliegt de tijd voorbij! Ik weet nog goed dat ik terug kwam uit Zuid-Afrika en eigenlijk meteen alweer naar San Francisco vertrok. Behalve mijn vliegticket was er eigenlijk niet zo veel geregeld, nog geen werkvisum, nog geen woonruimte, mijn nieuwe collega's wisten eigenlijk niet wat ik kwam doen. Ik de eerste dagen werd een hoop geregeld. We vonden al snel een mooi appartement op loopafstand van centrum en kantoor, we kochten meubels bij de Ikea, er werd een telefoon voor me geregeld. Toen de rook een beetje was opgetrokken zat ik daar in mijn eentje in Amerika. Overweldigd door alle indrukken. Rustig aan m'n draai proberen te vinden op het werk. Een auto zoeken en proberen te verzekeren. Uiteindelijk lukte het allemaal vrij vlot en probleemloos. Mijn leven in Amerika kon beginnen!

Inmiddels ben ik dus een jaar verder. Het is eigenlijk onmogelijk samen te vatten wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is. Ik heb me gesetteld in Petaluma, me op mijn werk gestort, veel tijd op de mountainbike doorgebracht, de omgeving uitgekamd. Met het werkvisum is het uiteindelijk goedgekomen. De relatie met Steph, toen ik hier aankwam eigenlijk nog maar een prille vakantieliefde, heeft standgehouden, ondanks de afstand en het tijdsverschil. Lang leve Skype en goedkope vliegtickets! Ik werd een veel geziene gast in Montreal, en heb geweldige trips gemaakt. Naar Lake Tahoe en Downieville om te mountainbiken, Yosemite met Rein en Leuni, New Orleans voor mijn werk, Death Valley met Steph. Ondertussen heb ik hier ook de economie zien instorten, de aflossing van President Bush door Barack Obama van dichtbij meegemaakt, en het homohuwelijk in Californie afgeschaft zien worden. Verder blijft de verbazing over Amerika, hoe groot alles is, de spontaniteit van de Amerikanen, de van-dik-hout-zaagt-men-planken cultuur, de primitieve Amerikaanse samenleving die technologisch in de jaren vijftig is blijven hangen en economisch aan elkaar hangt van leningen, liefdadigheid, vrijwilligers, onderbetaalde illegalen en een belachelijk fooiensysteem. Ten slotte natuurlijk gewoon het Amerikagevoel, de ruimte, de afstanden, de enorme afmetingen van het land, en ongelimiteerde mogelijkheden en de alles-is-mogelijk instelling van de Amerikanen. Het is echt waanzinnig interessant om dit allemaal mee te maken, en ik heb dan ook geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om hier heen te gaan.

Het was nooit mijn bedoeling om me hier permanent te vestigen, zes maanden leek me net mooi. Nu is het haast ongemerkt al een jaar geworden, en is de tijd aangebroken om na te gaan denken over de nabije toekomst. Een lange afstandsrelatie is een tijdje leuk, maar op den duur wil je elkaar toch wel vaker zien dan om de twee maanden. We willen dus samen gaan wonen. Maar waar?! Er zijn nogal wat opties: Montreal? San Francisco? Amsterdam? Minimaal een van ons zal een grote stap moeten zetten, zoveel is zeker. Maar als je daar allebei toe bereid bent, kun je eigenlijk overal op de wereld gaan wonen! Nog meer opties! Zuid-Frankrijk misschien, of het westen van Canada? De eerste knoop is inmiddels doorgehakt: ik zal mijn visum, dat in augustus afloopt, niet verlengen. 1 augustus komt er een eind aan mijn avontuur in Californie en pak ik het vliegtuig terug naar Nederland. En dan? Wie zal het zeggen? Zeker is dat ik eerst maar eens wat vakantie neem. In juli met Steph nog een roadtripje door Californie. En in augustus, terug in Europa, lekker mountainbiken in de Alpen. Maar waar gaan we nou wonen?? Dat is nog een verrassing. Misschien nog wel het meest voor onszelf. We dromen stiekem van Zuid-Frankrijk. Daar zitten nog wel wat haken en ogen aan. Voor mij de taal, voor Steph de afstand. Werk voor ons beide. Bovendien wil Steph haar studie eerst nog afronden in Canada. We zijn er echter zeker van dat we een mooie oplossing zullen bedenken.

Wordt vervolgd!