Werken en trainen in Nederland

Ruim een maand geleden alweer ben ik vertrokken uit Montréal, voor een 'tussenpauze' van enkele maanden in Nederland. In alle rust zou ik me gaan voorbereiden op de Cape Epic in maart in Zuid-Afrika, en ondertussen zou ik een visum aanvragen voor Canada zodat ik in april weer terug naar Montréal kan. Tussendoor natuurlijk genoeg tijd om al mijn vrienden in Nederland weer eens op te zoeken. Een solide plan, zo leek het. Het loopt in de praktijk natuurlijk altijd weer anders.

Zo kwam er aan het einde van mijn verblijf in Canada een freelance klus voor mijn oude werkgever in Californië op mijn pad. Na enig beraad, en toen bleek dat ik op afstand zou kunnen werken, deze klus aangenomen, want de plannen voor 2010 zijn niet bepaald goedkoop. Zodoende ben ik sinds mijn aankomst in Nederland, eigenlijk vooral aan het werk geweest.

Daarnaast had ik er om diverse redenen voor gekozen, om mijn in Amerika gekochte mountainbike in Canada te laten overwinteren, en mijn 'oude' nog in Nederland staande bike gereed te gaan maken voor de Epic. Naast het werk, dus de nodige uurtjes (en euro's) gestoken in het sleutelen aan de fiets.

Ook in het voorbereiden van de visumaanvraag is de nodige tijd gaan zitten. De bureaucratische rompslomp die je voor zo'n visum moet doorlopen, is weinig inspirerend, maar hopelijk is het het allemaal waard geweest als ik straks een envelop met goed nieuws krijg van de Canadese ambassade.

Ten slotte, realiseerden Steph en ik bij het afscheid voor mijn vertrek, dat het maar liefst 5 maanden zou duren voor we elkaar weer zouden zien! Dat vonden we toch echt een beetje te lang! Na lang puzzelen met vrije dagen en frequent flyer miles, staat er inmiddels voor half januari een bezoek van Steph aan Nederland op de planning! Op mijn verjaardag komt mevrouw op Schiphol aan!

Kortom, voor trainen bleven maar weinig uurtjes over (laat staan voor een sociaal leven!), en de Nederlandse winter (waar komt die ineens vandaan?!) maakt het er ook niet makkelijker op. Zo tussendoor gelukkig toch aardig wat kunnen doen. Ook zijn de vooruitzichten goed: inmiddels is de fiets zo goed als klaar, is de visumaanvraag op de post, en zal het werk half januari klaar zijn. Met nog een kleine 12 weken te gaan tot de start van de Cape Epic, wordt het nu echt serieus. Geen excuses meer, trainen!

Zo ga ik weer een mooie tijd tegemoet. Eerst het bezoek van Steph, verder plannen Marc en ik nog een tripje naar een warm eiland om daar in een lekker klimaat te kunnen fietsen en relaxen. Verder in maart natuurlijk de Cape Epic zelf, en daarna een nieuw avontuur in Canada! Met het aangevraagde visum zou ik tot een jaar in Canada kunnen blijven, en er ook werken. Dat zou ons genoeg tijd moeten geven om wat meer definitieve plannen te maken. In de tussentijd natuurlijk een mooie gelegenheid om meer van Canada te zien!

Laat maar komen dat nieuwe jaar! :-)