Cape Epic 2010

Eindelijk was het dan zo ver, na maanden van voorbereiding, reisden Marc en ik op 14 maart af naar Zuid-Afrika voor de Cape Epic! Na een voorspoedig verlopen vlucht, hebben we ons geïnstalleerd in een comfortabel bed & breakfast in Kaapstad. We hadden nog een kleine week voor de start, om rustig aan de warmte te wennen, de fietsen in orde te maken en nog wat laatste kilometers te trainen. Zo hebben we twee mooie ritjes op de flanken van de Tafelberg gemaakt. Verder vooral lekker veel ontspannen, en de lokale restaurants uitgetest.

Twee dagen voor de start, zijn we naar het 'officiële' hotel verhuisd. Van hier uit moesten we een reeks verplichtingen afwerken: startnummers en tassen afhalen, openingsceremonie, rider briefing, fietsen inchecken, tassen inchecken, etc. Een heel gedoe verspreid over twee dagen, en ondertussen zit je maar te wachten tot je eindelijk eens mag gaan fietsen, en loopt de spanning op. De avond voor de start nog even flink eten bij het hotelbuffet, en dan maar proberen nog wat te slapen...

Stage 1: Diemersfontein - Ceres (117 km / 2190 hm)

Zondagochtend 21 maart mogen we, na een busrit van een uur naar de startlocatie, dan eindelijk los! Traag komt de meute van 1200 mountainbikers op gang. We krijgen meteen een serie korte maar steile klimmetjes voor onze kiezen. Langzaam komen we in ons ritme en verlaat de spanning het lichaam. Na een wat langere klim, draaien we het asfalt op. We passeren het eerste water point, en dalen een heel eind af over asfalt. De snelheid loopt hoog op en de kilometers vliegen voorbij. Voor we er erg in hebben, zijn we halverwege.

Na het tweede water point begint het wat serieuzer te worden. Een lange maar goed lopende klim over een brede onverharde weg. Eenmaal boven, doorkruisen we een soort kleine hoogvlakte. Erg ruig, geen spoor van beschaving te bekennen. De route voert over mulle zandpaden. Het rijdt zwaar, er zijn weinig momenten om even te ontspannen. Via een nog ruigere, half overwoekerde pas, verlaten we dit niemandsland. De eerste licht technische afdaling van deze Epic, vol grote stenen, uitgesleten geulen, en struiken die midden in het pad opduiken. We komen goed beneden. We passeren het derde water point, en rijden de vallei in. Veel onbeduidende paden door weilanden en bossen. De vermoeidheid begint toe te slaan. We zijn er bijna, maar het venijn van deze etappe zit 'm in de staart: in de laatste 10 km worden we een oude spoorlijn op gestuurd. Ruim 7 km stuiteren en rammelen over stalen bielzen en scherpe stenen: slopend! We komen in 7 uur en 32 minuten over de finish, ruim binnen de tijdslimiet van 9 uur. De eerste etappe zit erop!

Stage 2: Ceres - Ceres (90 km / 1625 hm)

De 2e etappe wordt aangekondigd als "the singletrack stage", en dat wordt waargemaakt! Vanuit Ceres rijden we 3 lussen over het omvangrijke netwerk van mountainbikepaden in de omgeving. Aanvankelijk is het niet al te technisch, en ontstaan er hier en daar opstoppingen omdat het veld nog te dicht bij elkaar rijdt. Maar gaandeweg worden de klimmen steiler, de afdalingen rotsachtiger, en stijgt de temperatuur ook nog eens tot boven de 40 graden! Op ongeveer 40 km krijgen we de langste klim van vandaag: "Dead Man Walking" genaamd. Een steile en schijnbaar eindeloos tegen de berg op slingerende singletrack. Er is geen boom te bekennen, alleen maar lage struiken, dus we rijden continu vol in de brandende zon. Marc, die al een paar dagen last van z'n maag heeft, heeft het moeilijk. Halverwege moet hij van de fiets. Hij probeert een energiegelletje naar binnen te werken, dat lijkt goed te gaan, maar even later hangt hij kotsend over zijn fiets. Alles wat hij vandaag gegeten en gedronken heeft, ligt in een keer in de berm. Rustig lopend leggen we de rest van de klim af. Overleven is nu het enige dat telt voor Marc.

De afdaling is een geweldige rotsachtige singletrack, en Marc leeft weer een beetje op. Vol gas rossen we naar beneden. We moeten dan echter nog dik 35 km, en het wordt er niet makkelijker op. De ene singletrack volgt de andere op, dan weer rotsachtig, dan weer door mul zand. Marc ploetert voort op een lege maag, het gaat moeizaam maar hij houdt vol. Er volgen wat singletracks door het bos, in ieder geval wat schaduw. In de laatste kilometers krijgen we nog veel mul zand te verwerken, Marc is echt helemaal leeg en ondergaat het allemaal als een marteling. In 7 uur en 36 minuten komen we uiteindelijk over de finish, waar Marc nog maar eens een vuilnisbak volkotst. Het ziet er slecht uit voor hem. Ik heb me de halve etappe in moeten houden, dus voel me nog redelijk fit. Dit was zonder twijfel de zwaarste etappe van deze Epic! Het is een slagveld, er zijn al meer uitvallers dan vorig jaar.

Stage 3: Ceres - Ceres (120 km / 1700 hm)

Dinsdag staan we 's ochtends zonder al te hoge verwachtingen aan de start. Marc heeft wel wat kunnen eten, maar is gisteren heel erg diep gegaan. Hoewel ik me gisteren na de etappe nog fit voelde, heb ook ik nu last van mijn maag. We starten rustig, de route begint gelukkig ook met makkelijke paden door de wijngaarden. Op 20 km dient zich de eerste echte klim aan en meteen gaat het met Marc bergafwaarts. Hij voelt zich weer ziek en komt nauwelijks vooruit. Dat wordt niets. Na kort overleg, besluit hij bij het volgende water point af te stappen. Een flinke domper, maar een verstandig besluit.

Na me er van verzekerd te hebben, dat Marc bij de medische tent goed wordt opgevangen, rijd ik alleen door. Er volgen veel relatief makkelijke brede paden, zo nu en dan is er een technischer stuk vol stenen. Wat het echter zwaar maakt, is de zon. Het is nog weer warmer dan gisteren. Na het tweede water point, rijden we een vallei in waar het wel een oven lijkt. Achteraf blijken de temperaturen hier tot wel 50 graden te zijn opgelopen!! Een tuinslang op een boerenerf biedt eventjes verkoeling. Wat hierna volgt is echter ongekend. Een lange technische klim, vol stenen en half overwoekerd, vol in de brandende zon. Zo moet de hel er ongeveer uit zien. De hitte, het slopende terrein, het kost enorm veel energie en ik moet diep gaan. De afdaling is op zich goed te doen maar de vermoeidheid in o.a. armen en schouders wordt merkbaar. Ik kom uitgewoond aan bij het laatste water point. Het is nog zo'n 30 km, maar volgens een vrijwilliger zijn we 'aan de thuiszijde van de berg'. Het klimwerk zit er dus op, maar ik ben helemaal leeg en met een slakkengang ploeter ik over de relatief makkelijke paden. Vlak voor de finish nog even een paar kilometer mul zand, wat me definitief sloopt. Gebroken rol ik over de finish in 8 uur en 41 minuten. Marc tref ik op een matrasje in de schaduw, hij is gelukkig alweer een beetje opgeknapt. Nu ik nog!

Stage 4: Ceres - Worcester (86 km / 1640 hm)

Na de eerste drie zware etappes, is de vierde een relatief lichte. Veel makkelijke snelle paden, en de klimmen lijken niet al te lastig. Het is gelukkig ook een stuk minder heet dan de afgelopen dagen. Marc lijkt weer aardig hersteld, de middag 'vrij' heeft hem zichtbaar goed gedaan, en hij heeft weer flink bij kunnen eten. Met een blauw startnummer (buiten klassement) mag hij weer aan de start verschijnen. Ik ben als "individual rider" nog altijd in de race voor het felbegeerde finisher t-shirt, maar de zware dag van gisteren is me niet in de koude kleren gaan zitten. Vanaf de allereerste kilometer, heb ik eigenlijk geen fut in m'n lijf. De rollen zijn volledig omgedraaid en Marc moet nu mij op sleeptouw nemen. Op karakter rijd ik door, gelukkig valt de etappe erg mee. Er is één flinke technische klim, die ik redelijk over kom, maar de koek raakt langzaamaan echt wel op. Bij het laatste water point denk ik aan opgeven, maar Marc sleept me mee. We halen de finish (7 uur 36 min), maar vraag niet hoe. Mijn slechtste dag van de hele Epic!

Stage 5: Worcester - Worcester (27 km / 860 hm)

Vandaag staat een korte tijdrit op het programma, een geschenk uit de hemel, want slechts twee uurtjes op de fiets, en de rest van de dag tijd om te herstellen! We starten als één van de eerste teams. De route van 27 km voert over prachtige paden door de bergen. Veel technisch lastige stukken, en geweldige afdalingen! We genieten van de gave trails. Op de makkelijkere stukken houd ik me bewust in, ik doe geen trap te veel vandaag. Het uitgangspunt is herstellen, en geen energie verspillen. Voor Marc een beetje frustrerend want hij voelt zich weer helemaal fit en heeft zin om er flink tegenaan te gaan. In 2 uur en 13 minuten komen we over de finish. De rest van de dag gebruiken we om te eten, te rusten, nog meer te eten, nog meer te rusten, en nog weer wat te eten, nog meer rusten, etc...

Stage 6: Worcester - Oak Valley (123 km / 2240 hm)

De zesde etappe werd vooraf aangekondigd als de zwaarste dag van deze Epic. Na de slopende eerste dagen, zag ik het dan ook somber in. Gelukkig lijkt de rustige dag gisteren zijn werk te hebben gedaan, ik voel me weer een stuk fitter. In de praktijk blijkt de etappe ook enorm mee te vallen. We rijden meest over relatief vlakke, brede gravelwegen. De vermoeidheid is goed voelbaar, maar we kunnen toch weer redelijk tempo maken en we rijden weer lekker gelijk op.

Halverwege is een lange klim vanuit de wijngaarden omhoog richting een radiomast op een heuveltop. Het is af en toe steil maar we kunnen lekker ons eigen ritme aanhouden en komen makkelijk boven. Er volgen weer veel brede gravelwegen zonder al te veel moeilijke stukken, en we kunnen nog steeds lekker doorrijden.

Dan volgt het belangrijkste obstakel van de dag: een klim van zo'n 600 hoogtemeters. Eerst steil maar goed lopend richting het laatste water point. Daarna een ontzettend ruige pas. Het is niet steil maar het pad is extreem zwaar. Stenen, zand, de snelheid zakt tot een slakkengang. De lucht trekt dicht en er steekt een koude harde wind op. Toch weten we goed omhoog te komen, we houden een flink tempo aan en halen hordes mensen in die maar zijn gaan lopen.

Eenmaal boven, blijkt de bestorming van deze ruige pas, voor mij toch iets te hard te zijn gegaan. De spreekwoordelijke man met de hamer slaat genadeloos toe. De 20 km die resten kom ik nauwelijks nog vooruit, en de leuke singletracks op het eind kan ik niet meer waarderen. We finishen in een tijd van 8 uur en 45 minuten.

Stage 7: Oak Valley - Oak Valley (99 km / 2160 hm)

Nu ik de gevreesde zesde etappe heb overleefd, begin ik eindelijk te geloven in het behalen van de finish. Vandaag de laatste flinke rit. Voor de verandering, is het koud bij de start en regent het. De route voert over veel korte steile klimmen door de wijngaarden. Vervolgens weer technisch klimmen door een desolaat rotsachtig landschap. Het gaat weer redelijk goed, maar met de marteling van de laatste 20 km gisteren in het achterhoofd, probeer ik me in te houden. Er volgt nog een flinke klim met veel mul zand, waar hele stukken gewoon niet te fietsen valt. Op zo'n twee derde van de rit, heb ik het weer even moeilijk, maar Marc rijdt me uit de wind en neemt me op sleeptouw.

Na een flinke pauze bij het laatste water point, knap ik weer op en maken we ons op voor de beloofde singletracks in de laatste 20 km. Door strategisch inhalen, zorgen we ervoor vrij baan te hebben, zodat we eenmaal op de smalle trails goed gas kunnen geven. Eén van de leukste stukken van de Epic volgt, met z'n tweeën vliegen we over de fantastische singletracks! Goed gemutst komen we in 7 uur en 49 minuten over de finish. Een mooie rit vandaag, en nog maar één dag te gaan! Dat finisher t-shirt laat ik me nu niet meer afnemen!

Stage 8: Oak Valley - Lourensford (65 km / 1640 hm)

De laatste rit! Een relatief korte, met niet al te veel obstakels meer. We starten een uurtje later, dus we kunnen wat langer blijven slapen. Het is vandaag een massastart, wat in het begin voor nogal wat opstoppingen zorgt. Onder anderen op een prachtige singletrack, waar we helaas in de rij moeten aansluiten om deze lopend af te leggen. Het enige echte obstakel vandaag is een steil oplopende lus om een berg heen, door het Hottentot Holland natuurreservaat. Het is een lange steile klim, rotsachtig en vol stenen. Er is een lange file lopers voor ons te zien, maar wij weten de klim grotendeels fietsend af te leggen. De omgeving is prachtig, weer zo'n desolaat rotsachtig landschap zonder teken van leven. Na de top volgt een rotsachtige afdaling. We moeten nog één pasje over, waar we vanwege de beschermde status van de natuur, verplicht moeten lopen. We worden een stukje langs een spoorlijn gestuurd, even slaat de wanhoop toe door de herinnering aan de eerste etappe, maar gelukkig loopt er een pad langs de rails.

De wedstrijd zit er nu echt op, we krijgen nog een lang geneutraliseerd stuk door uitgestrekte velden, waarna we een lange gravelweg opdraaien die rechtstreeks naar de finish leidt. We hebben het gehaald! Marc heeft door zijn opgave in de derde etappe, geen recht op een finisher t-shirt, en wordt door de zijdeur afgevoerd. Hij heeft er flink de pest in. Ik mag na de finish lijn over het podium, en krijg mijn medaille uitgerijkt door de profs Rudi van Houts en Jose Hermida, die de etappe van vandaag gewonnen hebben. In de tent ligt het felbegeerde finisher t-shirt voor me klaar, en een bon voor een picknickpakket. Ik tref Marc weer en we ploffen in het gras neer. In het pakket vinden we een fles wijn, die we meteen maar open maken. Het zit er op!

De ervaring

De Cape Epic, wat een ervaring! Gruwelijk zwaar, gruwelijk mooi! Van te voren wisten we niet goed wat we konden verwachten. Dat het zwaar zou worden, ja dat wisten we wel. De eerste dagen waren achteraf het moeilijkst. De etappes waren zwaar, de hitte extreem, onze lijven stribbelden tegen. Marc werd ziek en dat kun je er dan niet bij hebben. Teleurgesteld als hij was over zijn opgave in de derde etappe, heeft hij de moed niet opgegeven en heeft buiten klassement, de rest van de Epic gewoon uitgereden. We bleven als team rijden. Gedurende de week, raakten we steeds meer in de wedstrijd. Het lukte beter om te eten, we zaten meer ontspannen op de fiets, we vonden een goed ritme zowel op de fiets als na afloop in het kamp. De vermoeidheid werd natuurlijk steeds groter, ik heb soms moeten vechten tegen de aandrang om gewoon maar van de fiets te stappen, en in de berm te gaan liggen slapen. Maar we hebben doorgezet, en het is een indrukwekkend ervaring, om je lichaam zo tot de grenzen van het kunnen te dwingen. De pijn is echter snel weer vergeten, wat overblijft is de enorme voldoening, en de geweldige herinneringen!

Het materiaal

Eén van de dingen waar we in de voorbereiding veel tijd, geld en moeite hadden gestoken, was het materiaal. We begonnen de Epic met twee in topstaat verkerende bikes. Ook de rest van de week heeft de techniek ons niet in de steek gelaten. Pas in de laatste etappe, kreeg ik te maken met enkele kleine probleempjes met de fiets, gelukkig zonder noemenswaardig oponthoud. Dat kan van vele anderen niet gezegd worden! De meereizende mecaniciens hebben dag en nacht doorgewerkt, om de vele fietsen die iedere dag na de etappe met technische mankementen werden ingeleverd, weer opgelapt te krijgen. Alles wat kapot kan, hebben we bij anderen kapot zien gaan. We waren dan ook behoorlijk tevreden, dat wij zelfs geen lekke band hadden gehad! De last minute keus om tubeless te rijden, bleek een gouden greep. Door de vele doorns op de route, stonden de teams die met binnenbanden reden, vaak meerdere keren per dag langs de kant om een bandje te verwisselen!

Uitrusten!

Na de finish hebben we eerst eens even lekker ontspannen. In een nabijgelegen bed & breakfast, hebben we heerlijk geluierd, bij het zwembad rondgehangen, goed gegeten, en rustig de fietsen weer ingepakt voor de terugreis. Marc is daarna vertrokken voor nog een vakantie van anderhalve week met twee Zuidafrikaanse vriendinnen. Ik heb nog een paar daagjes in Kaapstad in een hostel verbleven. Daar heb ik vooral lekker helemaal niets gedaan! Veel geslapen, een beetje rondslenteren in de stad, boekje lezen in het park, etc. Nog even genieten, voor het dagelijks leven weer begint!