La Palma

Begin februari ben ik samen met Marc afgereisd naar La Palma voor een "trainingskamp" van twee weken. De ongekend sneeuwrijke Nederlandse winter had onze training voor de Cape Epic dusdanig beperkt, dat we hoopten onder de Canarische zon nog even flink wat uurtjes op de mountainbike te kunnen doorbrengen.

Na een vlucht van 4 en een half uur konden we op La Palma met bagage en fietsen in onze huurauto stappen, of liever huurbus, want in plaats van de bestelde Renaul Kangoo bestelwagen, kregen we een veel te grote Renault Trafic bus ter beschikking. Aldus met de vlam in de pijp door de tunnel naar de andere kant van het eiland, waar Carlos ons opwachtte bij de benzinepomp om ons naar het huisje te begeleiden. Een schattig huisje in een vreselijk steil en krap straatje in El Paso, lekker centraal gelegen in het volgens de statistieken zonrijke Aridanadal. We waren van alle gemakken voorzien, zelfs een dakterras om in het zonnetje onze fietsen uit te pakken en in elkaar te zetten. Carlos kwam ook nog even een fles zelfgemaakte wijn langsbrengen. Zo konden we die twee weken wel doorkomen, dat was duidelijk!

De eerste week zijn we meteen flink losgegaan op de mountainbike. La Palma staat bekend als een wandel- en mountainbikeparadijs, en dat is het ook. Door het wat grilligere, nattere, klimaat, trekt het wat minder strandtoeristen dan de andere Canarische Eilanden, maar de natuur is er wel veel mooier, groener en diverser door. Het aantal onverharde wegen en spectaculaire wandelpaden is, zeker voor zo'n klein eiland, werkelijk ongekend. Door een grondige voorbereiding hadden we de nodige GPS-tracks voorhanden, waarmee we prachtige trainingsritten in elkaar konden draaien. Zo gezegd zo gedaan, maar dat neemt niet weg dat het fietsen zelf op dit eiland ongekend zwaar blijft. Het is overal steil, er is werkelijk geen meter vlakke weg te vinden, en de ondergrond is zonder uitzondering zwaar: diep vulkaanzand, grof lavagesteente, onbetrouwbaar gladde tapijten van dennenaalden, en de nodige bodemerosie. De gemiddelde snelheid lag dan ook laag, en de training werd gemeten in hoogtemeters in plaats van kilometers. Qua weer hadden we wel de nodige bewolking, maar het grootste deel van de tijd fietsten we daar boven, en dus toch in de zon. Al snel hadden we de bekende bruine armpjes en beentjes die onze fietsoutfits netjes aftekenden.

Zo lagen we halverwege ons verblijf goed op schema om de 20.000 hoogtemeters te gaan halen, tot het weer omsloeg. Eerst nog dichte mist en hier en daar een buitje. Maar op dinsdag in de tweede week, bereikten we het meteorologische dieptepunt. 's Ochtends nog in de zon en blij dat de nattigheid schijnbaar voorbij was, maar later op de dag, hoog bovenin de bergen, trok het snel dicht en was een korte maar heftige bui voldoende om tot op de laatste draad doorweekt te raken. We hebben de klim afgemaakt - zolang je blijft fietsen, blijf je wel warm. Maar toen de afdaling! Het weer verslechterde: slagregens, ijskoude windvlagen, wegen die in rivieren veranderden, met af en toe grote naar beneden gevallen stukken rots. Rillend van de kou moesten we ook nog stoppen om een bandje te verwisselen. Hadden we de hele dag opgezien tegen de flinke klim die aan het eind van de route zat, nu waren we blij dat we onze half onderkoelde lijven warm konden fietsen! Terug in het huisje zagen we op de lokale televisiezender de schade die de storm op de verschillende eilanden had aangericht: meegesleurde auto's, aan flarden gewaaide benzinestations, vernielde bananenplantages. Er was een weeralarm afgegeven, de vliegvelden waren dicht, de veerboten bleven in de haven. Kortom we waren er nog goed afgekomen. Een paar dagen later zorgde dezelfde storm op Madeira overigens voor nog veel meer schade en zelfs slachtoffers.

De volgende twee dagen moesten we de storm uitzitten - en het vocht uit ons huisje proberen te stoken met het piepkleine elektrische kacheltje. Gelukkig hadden we op vrijdag weer een mooie dag. Voor het noorden werd regen voorspeld, waardoor we onze geplande rit naar het hoogste punt van het eiland moesten laten varen. In het zuiden leek het echter prachtig weer te worden, en dus hebben we maar een flinke monstertocht gereden, waarbij we de mooiste stukjes van onze eerdere ritten aan elkaar hebben geregen. Een lange onverharde klim, die ons langs een bizar zwart asveld over de bergkam voerde. Aan de andere kant via wat overwoekerde paadjes richting een zeer steile, en na het noodweer flink geërodeerde, weg terug omhoog naar ruim 1800 meter. Hier kruisten we de Ruta de los Vulcanes, een beroemde wandelroute over de 'rug' van het eiland. Dan een fantastiche afdaling van bijna 1200 hoogtemeters, grotendeels over rotsachtige wandelpaadjes. Dan weer een steile klim terug de kam op, om tot slot over glooiende singletracks door het bos terug naar huis te rijden. In het zicht van de haven, wist Marc helaas een dikke tak in zijn achterderailleur te rijgen, met flink wat schade tot gevolg. Met wat noodreparaties wisten we toch fietsend thuis te komen. Desondanks toch een fantastische rit, misschien wel de mooiste van allemaal.

De laatste twee dagen was het weer wat natter, en we hebben niet meer geprobeerd de fiets op te lappen. In plaats daarvan een flinke wandeling gemaakt, met nog een stukje Ruta de los Vulcanes. Het klaarde flink op en we hadden een prachtig zicht op de geografie van het eiland: de grote vulkaankrater in het noorden, de bergkam die zich naar het zuiden toe uitstrekt via een serie kleinere vulkanen. Indrukwekkend! 's Middags ook de bikes nog droog op het dakterras weer in kunnen pakken voor de terugreis.

Ondanks het slechte weer in de tweede week, konden we toch terugkijken op een geslaagd 'trainingskamp'. Maar liefst 44 uur en 35 minuten op de fiets gezeten, 15.472 hoogtemeters overwonnen, en dit in slechts 434 km! Het vertrouwen in een goede afloop van de Cape Epic is gegroeid, en de laatste onvolkomenheden in het materiaal vastgesteld. Nog een kleine drie weken om de laatste dingen te regelen, en dan reizen we af naar Kaapstad.

En die eindeloze paden op La Palma, die vragen erom om nog eens terug te komen! En dan zonder halve orkaan graag!