New Orleans

Intens! Dat is het eerste woord dat in me opkomt als ik op de afgelopen vier dagen in New Orleans terugkijk. Wat een bijzondere stad; uniek, mooi, levendig, muziekaal, luidruchtig, vies, kortom heel veel indrukken in een korte tijd. Ik was er voor de ApacheCon US, de jaarlijkse conferentie van het open source softwarebolwerk, de Apache Software Foundation. Om de stad een steuntje in de rug te geven bij de wederopbouw na orkaan Katrina, was dit jaar New Orleans uitgekozen als verzamelplaats van het bijzonder uiteenlopende stelletje rare snuiters dat zich met deze organisatie bemoeit.

Obama!
Nog maar net aangekomen in New Orleans op dinsdagavond, ben ik met Arje, die er al een paar dagen was, vanuit het hotel het beroemde French Quarter ingelopen. Het was de dag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen en de grote vraag was of Obama het ging redden. De spanning was te voelen in het grotendeels 'zwarte' New Orleans. Na het verplichte wandelingetje door Bourbon Street, een interessante mix van subtiele Franse geveltjes met gietijzeren balkonnetjes en schreeuwerige Amerikaanse neonreclames, liepen we in een zijstraatje een groezelig pizzatentje in voor een snelle hap; ik had de hele middag in vliegtuigen gezeten en alleen ergens een slap broodje kunnen eten dus ik had nog wel erg honger zo laat op de avond. Net op het moment dat we binnenstapten kondigde CNN de overwinning van Obama aan. Dit werd met groot gejuich ontvangen door de aanwezige klanten. Een oudere "African American" straatartiest die naar binnen kwam om naar de tv te kijken, barstte in tranen uit. Voor de oudere mensen hier in het zuiden, waar je nog niet zo lang geleden vanwege je huidskleur niet met de bus meemocht, moet de verkiezing van een donkere president een emotionele gebeurtenis zijn. De man kon zijn geluk echt niet op en viel zo'n beetje iedere klant in de zaak in de armen. Later op de avond hebben we in de hotellobby op een groot scherm naar de verkiezingsspeech van Obama gekeken. Hoewel er ook wel republiekijnen aanwezig waren, leek de meerderheid toch erg blij met de nieuwe president. Er hing vooral opluchting in de lucht, 8 jaar Bush is de Amerikanen niet in de koude kleren gaan zitten. Heel bijzonder om dit historische moment van wat dichter bij dan normaal mee te maken!

ApacheCon
Ik was hier dus voor de ApacheCon, dus de volgende ochtend op tijd uit bed en gemeld in de conferentieruimte. Het vertrouwde beeld van een bonte verzameling van kerels in spijkerbroek en t-shirt, laptop en een verzameling digitale gadgets met zich meeslepend. De Apache Software Foundation is een organisatie die een uiteenlopende verzameling softwareproducten onder zijn hoede heeft, die allemaal gemeen hebben dat de broncode vrij verspreid mag worden. De software wordt door een levendige internetgemeenschap ontwikkeld. Het vooroordeel bestaat dat deze gemeenschap bestaat uit zolderkamerhobbyisten, in werkelijkheid zijn het gewoon professionals die door hun werkgever betaald worden om dit te doen. De bedrijven verdienen doorgaans geld met het aanbieden van diensten rondom de software (helpdesk, opleidingen, consultancy etc.). Toch zie je nog steeds de stereotiepe idealistische oude hacker met versleten t-shirt, bierbuik, baard en lang grijs haar rondlopen. Deze figuren staan doorgaans in hoog aanzien! Uiteindelijk is zo'n organisatie toch gewoon een club waarin mensen meer of minder belangrijk (kunnen/willen/proberen te) zijn. De ApacheCon is naast serieus ook een sociaal evenement, er wordt volop genetwerkt en 's avonds wordt het lokale nachtleven verkent. Hackers zijn meestal verwoede bierdrinkers! Spectaculair en ludiek was dit jaar een door een sponsor georganiseerde 'begrafenisoptocht' door de straten van New Orleans, geheel in lokale stijl voorgeleid door een vrolijke muziek spelende brass band. Het ging zogenaamd om de begrafenis van de commerciele software waarvan de broncode niet openbaar is (onofficieel gesymboliseerd door Microsoft). Geweldig om achter de band aan met zo'n zootje ongeregeld door de stad te lopen. Er was zelfs politiebegeleiding geregeld! Kortom een leuke conferentie met serieuze en minder serieuze kanten.

New Orleans beleven
Tussen de conferentieverplichtingen door heb ik zo goed en zo kwaad als het ging geprobeerd zo veel mogelijk van de directe omgeving te zien. Het hotel was gelukkig aan de rand van het French Quarter, een bijna Europese wijk met smalle straatjes en prachtige Franse geveltjes met gietijzeren balkonnetjes. De wijk staat bekend om het losbandige nachtleven, in tegenstelling tot de meeste Amerikaanse steden mag hier op straat gedronken worden, en ook de andere geneugten van het leven zijn hier volop voor handen. Nou kijken wij Nederlanders daar niet zo snel van op, maar voor de gemiddelde Amerikaan gaat dat echt heel ver en vooral jongeren laten zich dan ook helemaal gaan in de straten van het French Quarter. De combinatie van goedgehumeurde mensen, veel live muziek, het warme weer, en de unieke Frans-Amerikaanse sfeer maakt van New Orleans echt een unieke stad, gaaf om mee te maken.

Nou is New Orleans natuurlijk meer dan alleen het nachtleven in het French Quarter. Zo is er een aardige promenade langs de oever van de Missisippi, en is er nog het Garden District, een wat 'betere' wijk met prachtige houten huizen in koloniale stijl, zonder uitzondering in vrolijke kleuren geverfd. De tuinen van deze huizen staan vol met bloemen, bomen en planten, want dat wil wel groeien in zo'n subtropisch klimaat. We zijn hierdoor gereden met een taxi op weg naar de dierentuin, op de vrijdagmiddag die we onszelf vrij hadden gegeven. Nou ben ik niet zo' n dierentuinliefhebber, beesten opsluiten vind ik maar niets, maar de dierentuin ligt in een groot park vol weelderige vegetatie, en ze hebben de nodige lokale diersoorten zoals alligators en allerhande reptielen. De dieren hadden inderdaad weinig leefruimte en liepen zich duidelijk stierlijk te vervelen, maar toch was het leuk om witte tijgers, luipaardjongen, alligators en reptielen ter grootte van een kind van tien te zien. De taxichauffeur op de terugweg was een echte stereotiepe local, grote zwarte man op leeftijd met dat heerlijke zuidelijke accent en bulderende lach.

Na een heerlijke afsluitende maaltijd op vrijdagavond in een Afrikaans eethuisje, een vlot verlopen vlucht op zaterdag, en een relaxte zondag met Steph in Montreal, zit ik nu andermaal op een vliegveld, klaar voor de oversteek naar Europa. Drie en een halve maand ben ik niet in Nederland geweest, wat gaat de tijd toch snel! En de kleine twee weken die ik er zal zijn zullen veel te kort zijn! Maar ik kan ook niet wachten om weer naar California te gaan, aangenaam weer, lekker mountainbiken, weekendtrips maken, Amerika verder verkennen. En op naar een witte kerst in Montreal!