Downieville

Wie had dat gedacht: het is begin december, en ik rijd hoog in de bergen van de Sierra Nevada! Downieville stond al sinds ik in Califonië ben hoog op mijn lijstje van te bezoeken mountainbikeplekken, maar het was er nog niet van gekomen. Normaal is dit voormalige mijnstadje in de noordelijke Sierras tegen november wel zo'n beetje ingesneeuwd, ik ging er dus al van uit dat het niets meer ging worden dit jaar. Begin vorige week begonnen er echter opgewonden berichten op internet te verschijnen. Na de eerste sneeuwstorm van het jaar was het steeds mooi weer geweest, en de sneeuw was weer gesmolten! De droge grond had de smeltende sneeuw als een spons opgezogen, met als resultaat betere trails dan ooit. Men had het over unieke omstandigheden, waar men nog jaren over zal spreken. Kortom, het was nu of nooit, en zo zoefde de Subaru vrijdagochtend 6 uur wederom de highway op, op weg naar Downieville!

Aangezien alle Amerikanen op vrijdag natuurlijk werken (part-timers zijn immers lapzwansen) stond ik er de eerste rit alleen voor. Via internet had ik een aardige rit op de route naar Downieville gevonden, en deze in mijn GPS gezet. Heen over een slingerend pad langs de rivier, terug over een bergrug. Na een goede drie en een half uur rijden parkeerde ik de auto bij de trailhead, en na een broodje kaas ging ik op weg. De route langs de rivier was behoorlijk technisch, vol stenen en steile klimmetjes. Ik moest vaak van de fiets om een stukje te lopen. De laag bladeren die de losse stenen aan het zicht onttrokken maakten het er niet makkelijker op. De klim naar de bergrug was steil, en overbevolkt met opdringerige insekten. Eenmaal boven in het zonnetje kon ik de beloning voor al dat gezwoeg opstrijken: van hier was het (bijna) alleen nog maar omlaag, en hoe! Een smalle singletrack door het bos, vol stenen en uitdagende haarspeldbochten. Na drie en een half uur stond ik uiteindelijk weer bij de auto, en kon ik op zoek naar mijn hotelletje.

Ik was toch wel behoorlijk gebroken na die heftige rit, dus na een praatje met de jongens van de bikeshop (die me prompt een biertje aanboden) en een pizza in de lokale snackbar, lekker in mijn hotelkamertje geïnstalleerd. In een mijnstadje in de bergen dat normaal rond deze tijd ingesneeuwd is, is natuurlijk niet zo veel te beleven. Ik had me dan ook goed voorbereid en het nodige vermaak meegenomen in de vorm van boeken, film en muziek. Dus met het kacheltje aan lekker op bed een filmpje gekeken op de laptop, en daarna maar vroeg gaan slapen.

Voor zaterdag had ik om half elf de bike shuttle besproken. Deze brengt je naar boven de berg op, waar de beroemde Downieville Downhill begint. Deze daalt van 2100 meter hoogte via grotendeels singeltrack af terug naar Downieville, zo'n 1200 meter lager. De route staat bekend als technisch en alleen voor 'gevorderden'. De andere bikers in de bus waren bijna allemaal volledig uitgerust met beschermende kleding, full face helmen en zware downhillfietsen, dus een klein beetje nerveus was ik wel. Twee kerels zagen er net als ik 'normaal' uit, dus hen maar eens aangesproken. Ze waren – ook net als ik – van plan eerst nog een stukje om te rijden en nog wat te klimmen alvorens via een alternatieve route aan de afdaling te beginnen. Na eerst een kort stukje afdaling, een echt smaakmakertje op 2100 meter hoogte met prachtig uitzicht op de omliggende bergen, kwam ik de heren weer tegen. “Just follow us!” riepen ze, en zo zijn we gedrieën via brede onverharde paden met het nodige klim- en daalwerk op een mooi uitzichtpunt uitgekomen. Na de verplichte foto op de rotspunt met fiets boven het hoofd, hier gepauzeerd en wat gegeten en gedronken. We kwamen er nog een kerel in volledige downhilluitrusting tegen die met zijn zware fiets omhoog was komen ploeteren. Onder de helm kwam het kalende hoofd van een oude man tevoorschijn! Minstens 65 schat ik, dat betekent dat ik nog een goede 40 jaar op de mountainbike te gaan heb, mooi! Hij ging voor ons uit naar beneden, zodat we hem, zoals hij zei, “konden redden als hij zou crashen.” We hebben hem niet meer gezien.

Goed, na nog een paar honderd meter klimmen ging dan eindelijk de afdaling beginnen. De singletrack ging meteen steil omlaag het bos in, de ene haarspeldbocht na de andere. Ik liet mijn gidsen maar voor gaan, en die vlogen meteen volle vaart er vandoor. Zelf maar een beetje voorzichtig omlaag gegaan. Qua moeilijkheid bleek het uiteindelijk allemaal wel mee te vallen. Het was wel technisch en steil, maar nergens te technisch of te steil, eigenlijk precies goed! Dat was dus genieten! Het slingerende pad bleef maar dalen en dalen, er kwam geen eind aan. Zo nu en dan wachtten de mannen op me. Mijn voorzichtigheid maakte langzaam plaats voor zelfvertrouwen en ik hoefde nergens van de fiets. De afdaling ging echt maar door en deed aan een alpenafdaling denken. Het laatste stukje terug naar het stadje was wat meer op en neer langs het riviertje. Vol adrenaline en met een dikke 1700 negatieve hoogtemeters op de teller kwamen we terug in Downieville. Wat een rit! Mijn fietsmaatjes moesten meteen weer terug naar hun woonplaats Reno in Nevada. Maar dat gaf niet want ik was totaal gebroken! Na de rit van gisteren deze heftige tocht, ik voelde echt iedere spier in mijn lijf. 's Avonds na een vegaburger in de saloon, naar goed voorbeeld van gisteren weer een filmpje gekeken en op tijd gaan slapen.

Zondagochtend wederom met de shuttle naar boven gegaan, om voor vertrek nog een keer de originele route van de Downieville Downhill te rijden. Deze gaat echt bijna alleen maar omlaag. Na nog eens extra genoten te hebben van de heerlijke trail vanaf de top, het deel van de route op gegaan dat we een dag eerder overgeslagen hadden. Het bleek de meest technische trail van het hele weekend, boordevol stenen. Na de ervaring van gisteren ging ik nu echter vol vertrouwen naar beneden. Ik kon me meer ontspannen en daardoor ook (nog) meer genieten. Het laatste deel, dat we gisteren ook al hadden gereden, ging als een trein. Na een groepje jongens met een lekke band van een reservebandje voorzien te hebben, kwam ik opgewekt weer terug in Downieville. Naar verluid één van de meest technische afdalingen in de wijde omgeving, en ik was zonder problemen naar beneden gekomen. Na een douche snel weer de auto in, en na nog eens drie en een half uur rijden, grotendeels op de cruise control, zat ik om een uur of half zeven thuis aan mijn ovenpizzaatje en een glas wijn in mijn eentje na te genieten. Weer een geweldig weekend!