Kerstvakantie in Quebec

Het romantische vooruitzicht van een witte kerst met mijn meisje was (letterlijk) nog ver weg toen ik op 1e kerstdag om 5 uur 's ochtends in het donker in Petaluma op de shuttlebus naar het vliegveld stond te wachten. Ook de twee hectische vluchten overvol met jenkende kinderen en gestresste vaders en moeders pasten niet zo bij de relaxte vakantie die ik voor ogen had. Tijdens de tussenstop in Detroit kon ik buiten echter al wat sneeuw zien (mijn eerste witte kerst!), en op een of andere manier heeft een zonsondergang op een vliegveld toch altijd wel wat. Zo kwam ik toch goedgestemd in Montreal aan, en na een zeer voorspoedige douane- en bagageafhandeling liep ik in de aankomsthal zo in de armen van Steph. Het zoveelste weerzien dit jaar; je kunt zeggen wat je wilt van een lange afstandsrelatie, maar de opwinding van zo'n weerzien is toch iedere keer weer leuk! Steph was er in ieder geval helemaal door vergeten waar ze de auto nou ook alweer geparkeerd had, en ik merkte eigenlijk niet eens dat het -12 graden was. Hoteldebotel reden we snel naar Laval.

Quebec City

Na een wandeling in mijn uppie door Vieux Montreal op 2e kerstdag (Steph moest werken) en een etentje bij Stephs moeder op, ehhh... 3e kerstdag, kon de vakantie echt beginnen. In alle vroegte togen we naar het station voor de treinreis naar Quebec City. Bijzonder comfortabel zoefden we door een wit landschap naar dit oude ommuurde stadje, ruim 3 uur ten noorden van Montreal. Eenmaal aangekomen liepen we zo het oude gedeelte van de stad in. Dat viel nog niet mee want door wisselend vriezen en dooien waren de steile straten veranderd in ijsbanen. Glibberend baanden we ons een weg door de Europees aandoende straten. Erg leuk en erg toerischtisch allemaal. De blikvanger is het Chateau Frontenac, een pompeus hotel bovenop een klif, vanwaar je over de half bevroren St Lawrencerivier uit kon kijken. In het lagere gedeelte van de stad zijn allemaal leuke winkeltjes en restaurantjes, en een ontzettend schattig pleintje, Place Royale. Op dezelfde plek werd de stad 400 jaar geleden gesticht, voor Noordamerikaanse begrippen erg oud. Na ingecheckt te hebben in ons hotelletje en een hapje te hebben gegeten, hebben we nogmaals een rondje gemaakt, nu in het donker. Natuurlijk wordt alles speciaal voor de toeristen mooi verlicht, dus zag het er allemaal nog mooier uit. Na de volgende dag nog wat meer door de straten geslenterd te hebben, hadden we het eigenlijk wel gezien. Na een heeeele lange lunch hebben we aan het eind van de middag weer de trein terug naar Montreal genomen.

Echte sneeuw!

De witte kerst was eigenlijk niet echt wit want de sneeuw was 'oud'. De ochtend na terugkomst uit Quebec City werden we echter wakker van het gepiep van achteruitrijdende sneeuwschuivers: er was een flink pak verse sneeuw gevallen! Steph moest weer werken dus ben ik weer alleen er op uit gegaan. Onder een inmiddels bijna heldere lucht heb ik de inmiddels bekende wandeling naar het uitzichtpunt in Parc Mont Royal gemaakt. Wat een prachtige witte wereld! Zo 's ochtends in het park was de sneeuw nog onaangetast, en met een dun winterzonnetje erbij moest zelfs de zonnebril tevoorschijn gehaald worden! Een flinke wandeltocht gemaakt door het park, en natuurlijk de verplichte foto's van de skyline van Montreal gemaakt vanaf het uitzichtpunt.

Oud en nieuw

Het leek erop dat de Canadezen niet echt warm of koud werden van de jaarwisseling, en dat de meesten het ongemerkt voorbij lieten gaan. Nou ben ik zelf ook niet zo'n feestvarken maar ik wilde toch in ieder geval wel iets doen. Na lang zoeken uitgevonden dat er wat muziek en vuurwerk in de oude haven zou zijn. Er werd wel een koude nacht voorspeld. Na lang aandringen Steph met tegenzin meegekregen in de metro naar de stad. Een kwartier voor middernacht kwamen we aan, en er was inderdaad een lokaal folkbandje enthousiast aan het spelen. Iedereen stond de springen op de maat van de muziek, maar ook zonder muziek zou ik wel aan het springen geweest zijn om warm te blijven, want het was ruim 20 graden onder nul! Tegen middernacht toog iedereen naar de haven en inderdaad werd het nieuwe jaar ingeluid met een bescheiden vuurwerkshow. Gelukkig, het hoort er toch een beetje bij! Vijf over twaalf werden we toch wel door en door koud dus snel weer terug de metro in!

Schaatsen

De laatste dag van de vakantie was het dan eindelijk zover. Na meer dan tien jaar ging ik de schaatsen weer onderbinden. Steph heeft jaren geleden na een flinke val met hersenschudding de schaatsen in de wilgen gehangen, dus was ik weer eens aangewezen op Valerie, met haar 1 meter 48 cm het schattigste meisje van Montreal, en altijd in om een lange Hollander op sleeptouw te nemen. Schaatsen op natuurijs doen ze hier eigenlijk niet, er wordt gebruikt gemaakt van kleine ijsbaantjes in de stad (net als in de film). In Parc Mont Royal is echter een meertje (Lac des Castors) waarop een wat grotere ijsbaan is vrijgemaakt, dus daar zijn we naar toe gegaan. Onwennig op de gehuurde schaatsen de eerste rondjes gemaakt, maar na een tijdje ging het steeds beter, en tijdens al het gebabbel van Val kwam de vertrouwde slag langzaam weer terug. Net als fietsen verleer je het blijkbaar nooit. Toen mijn begeleidster koude tenen kreeg zijn we maar gestopt, en samen met Steph hebben we in een chocoladerestaurant (ja ik wist ook niet dat het bestond) de avond gezellig afgesloten.

Aan alles komt een eind

Zo was er ongemerkt toch weer snel een einde gekomen aan de kerstvakantie. Met de wetenschap dat Steph over twee en een halve week alweer naar Petaluma komt, echter toch opgewekt weer op het vliegtuig gestapt. Dit keer heel wat minder hectisch dan de heenreis, en ik had voor de verandering eens een charmante buurvrouw op de eerste vlucht, waarmee ik tijdens de tussenstop in Minneapolis nog gezellig een hapje heb gegeten. Zo gaat de tijd een stuk sneller dan wanneer je alleen een beetje de tijd zit te doden! Uiteindelijk was ik om 2 uur 's nacht weer thuis, en de volgende morgen begon het werkende leven al weer. Op naar de volgende trip maar weer!