Coolest 24 Hour Mountain Bike Race

Waanzinnig populair zijn ze hier in Amerika: 24-uurswedstrijden op de mountainbike. Van alles doet er aan mee, van gelegenheidsbikers die in een team van 4 tot wel 8 man een estafetterace rijden en daarnaast vooral heel veel bier drinken, tot professionals die echt 24 uur solo op de fiets zitten en voor de overwinning gaan. Ik wilde er ook wel eens iets van meemaken, en afgelopen zaterdag was de Coolest 24 Hour Race een mooie gelegenheid. Deze wedstrijd staat bekend als een van de beste en meest populaire van Californië, en bovendien gaat de opbrengst naar een stichting die terminale kankerpatienten hun laatste droomwens in vervulling laat gaan. Daar tikte ik graag de 60 dollar inschrijfgeld voor af.

Nou vind ik 24 uur op de mountainbike wel erg ver gaan, bovendien moet je dan investeren in allerlei dure lampen voor op je fiets en helm zodat je nog wat kunt zien als je 's nachts je rondjes afwerkt. Daar had ik dus niet zo'n zin in. Gelukkig is er meestal ook wel een 8-uurs variant, en dat leek me wel wat. Bovendien zou het een perfecte training zijn voor de "So No Mas 100" marathon twee weken later. In 8 uur zo veel mogelijk rondjes van 20 km rijden, in een mooi gebied, lekker in het zonnetje, veel publiek, ik zag het wel zitten.

In de aanloop naar het weekend begon het weerbericht te verslechteren. "Een buitje is alleen maar goed, dan is het niet zo stoffig!" werd er geroepen. De voorspellingen werden nog slechter. De dag voor de wedstrijd kwamen er berichten en foto's op internet van mensen die het parcours hadden bekeken. Hoosbuien, een grote modderbende. Voor race day werd ook regen voorspeld. Hmm, daarvoor zit ik niet in Californië! Vrijdagavond maar de banden verwisseld voor een paar met grover profiel. Zaterdagochtend vroeg op pad voor de 2 en een half uur durende autorit naar het plaatsje Cool. Vlak voor ik bij het wedstrijdterrein aankom rijd ik langs een grote zandafgraving. Later zal ik er achter komen waar dat zand voor gebruikt wordt...

Het terrein staat al stampvol met tentjes en auto's. Er is een heuse pitstraat waar de teams hun rijders en fietsen iedere ronde kunnen opkalefateren. Gauw mijn startnummer ophalen, wat eten en warmrijden. Het begint echter te regenen dus maar zo lang mogelijk in de auto gebleven. Bij een laatste inspectie van de fiets ontdek ik een scheur van een halve centimeter in de zijwand van de achterband. Geen tijd meer om te vervangen, ik hoop er maar het beste van. Vlak voor 12 uur naar de start. Die verloopt vrij chaotisch. 700 man duikt de eerste singletrack op, dat zorgt natuurlijk voor opstoppingen. Ik laat me maar meevoeren met de meute. Het parcours lijkt niet erg lastig, veel lange stukken glooiende singletrack door open grasland, en af en toe even flink harken door een modderpoel. Na 10 km ineens dwars door een diepe beek, en dan meteen een zeer steile klim. Iedereen gaat van de fiets, ik blijf op de fiets en haal zo een man of dertig in. De tweede helft van de route is duidelijk zwaarder met de nodige klimmen. In de afdalingen vliegt de modder me om de oren, en vooral op en zelfs onder mijn bril, waardoor ik nog maar weinig kan zien.

Bij de eerste doorkomst even gestopt bij de auto, regenjas uitgedaan (veel te warm) en snel wat eten en drinken, en weer verder. De tweede ronde gaat uitstekend, de regen is opgehouden en ik krijg er echt plezier in ondanks de modder. De steile klim doe ik nu ook maar lopend, met het oog op de resterende 6 en een half uur. Bij de tweede doorkomst ga ik meteen door voor de derde ronde. Het begint weer te regenen, en mijn kleren raken aardig doorweekt. Ik stop even om mijn minitool aan een gestrande biker met gebroken ketting uit te lenen, maar die staat zo te klungelen dat ik na 10 minuten de tool weer in beslag neem en verder ga. In een flits zie ik mountainbikelegende Tinker Juarez voorbijkomen. "Hi!" roept hij, beleefde vent! Hij doet de 24 uur, en is al aan zijn 4e ronde bezig! Ik ben ondertussen goed koud geworden van het stilstaan en dit leidt meteen het dieptepunt van de wedstrijd in. Het parcours begint nu echt een grote stroom modderig water te worden. Ook begint de modder, die cement-achtige eigenschappen blijkt te hebben (daar graven ze dat zand dus voor af), grote invloed op de aandrijving te krijgen. Schakelen gaat nog maar moeizaam. Koud, nat en ongelukkig ploeter ik voort, en ik moet toegeven dat ik op dat moment niet alleen aan opgeven dacht, maar zelfs overwoog om de mountainbike maar helemaal in de wilgen te hangen. Typisch een "waarom doe ik dit ook al weer" moment. Op de klimmen in het tweede deel trap ik mezelf echter weer warm, en zo komt ook de motivatie weer een beetje terug.

Bij de derde doorkomst maak ik een uitgebreide pitstop, ik trek droge kleren aan, eet wat van de meegenomen koude pizza, maak de aandrijving provisorisch schoon. Met het heerlijke gevoel van een droge broek ga ik na 20 minuten weer op weg. Het parcours is nu een grote glijbaan, glibberend baan ik me een weg. Het gaat eigenlijk nog best lekker, alleen is mijn fiets gewoon op. Schakelen gaat niet meer, en voor zijn de remblokken helemaal versleten en rem ik ijzer op ijzer. Met nog precies anderhalf uur te gaan glibber ik de start-finish over. Afgezien van de pauzes zijn mijn rondetijden steeds rond de anderhalf uur geweest, dus theoretisch zou ik er nog eentje kunnen rijden. Met het oog op de gezondheid en de staat van de fiets besluit ik het echter bij 4 ronden te houden.

Tja en dan sta je daar, van top tot teen met een centimeter modder bedekt, en er is geen douche. Een paar bikers hebben een tuinslang achter eens schuurtje ontdekt, daar ga ik dus maar met fiets en kleren onder. Snel droge kleren aan en de auto in, verwarming aan en rijden maar. De 24-uurswedstrijd komt nu eigenlijk net op gang, maar dat geloof ik verder wel. Ik wil naar huis onder de warme douche! Maar ik moet eerst nog twee en een half uur rijden. Thuisgekomen alle kleren in de badkuip uitgespoelt, en daarna nog twee keer in de machine moeten wassen om enigszins schoon te krijgen. Na een half uur schrobben onder de douche ziet ook mijn handdoek nog zwart als ik me afdroog.

Terugkijkend was het een geweldig avontuur natuurlijk. Hoewel het niet was wat ik me er van had voorgesteld, zijn er zeker positieve punten. De gescheurde band heeft het gehouden! En ik was na 6 en een half uur nog helemaal niet kapot, bij betere omstandigheden had ik zeker de 8 uur en 5 ronden kunnen volmaken. Ook vond ik het concept van een 8-uurs race leuker dan verwacht, het smaakt naar meer! De schade is inmiddels opgenomen en de fiets staat bij de bikeshop voor een broodnodige beurt. De weersvoorspelling voor komend weekend is weer goed. Nog even hard trainen en ik ben klaar voor de So No Mas 100!