So No Mas

Lake Sonoma: een groot stuwmeer in een prachtig maar onherbergzaam natuurgebied. Zodra je hier de trails op gaat, ben je op jezelf aangewezen. Het is droog, heet, er is geen drinkwater, en de meeste plekken zijn in geval van nood moeilijk of niet bereikbaar voor reddingswerkers. En Carlos Perez, met zijn organisatie “Bike Monkey” de motor achter het mountainbikegebeuren hier in Sonoma County, had het idee opgevat om hier een mountainbikewedstrijd van 100 mijl te organiseren... :-o

Vorig jaar oktober ging ik met Carlos en zijn kornuiten mee om de route te verkennen. Toen al bleek de ronde van 33 mijl (50 km) rondom een arm van het meer geen kattepis te zijn. Deze ronde zou drie keer afgelegd moeten worden! Waanzin, en uit veiligheidsoverwegingen werd de wedstrijd uiteindelijk teruggebracht tot 2 ronden, oftwel 100 km. Nog steeds geen makkie!

Gisteren was het zo ver. Na de regen en modder van Cool, werd nu het andere uiterste voorspeld: helder, zon, 35 graden!!! 's Ochtends vroeg op de parkeerplaats bij de start had de zon al flink kracht. Tijdens de briefing wordt iedereen op het hart gedrukt vooral goed te blijven drinken. Er zullen de nodige hulpposten zijn onderweg, met eten, drinken en eerste hulp. Er zijn nummers langs de route geplaats zodat in noodgevallen altijd de precieze lokatie aangegeven kan worden. De sherrif bevind zich in een boot op het meer zodat ook de afgelegen plekken bereikt kunnen worden. Kortom, er is alles aan gedaan om de wedstrijd veilig te laten verlopen.

Na de start doen we eerst twee lusjes over de weg naar een uitzichtpunt om de groep wat uit elkaar te rijden. Dan de trail op. De eerste helft van de route voert over een smal wandelpad langs de zuidkant van het meer, voornamelijk door het bos. De grote redwoodbomen zorgen voor schaduw en aangenaam koele temperaturen. Het pad slingert zich een weg langs de afgrond, korte steile klimmen en afdalingen volgen elkaar snel op, er is geen moment om uit te rusten. Ik rijd bewust niet voluit want de dag is nog lang. Ook de gapende afgrond langs de route doet me wat meer in de remmen knijpen. Op 20 km is er een hulppost ingericht door sponsor Camelbak. Ze hebben alles per boot moeten invaren naar deze afgelegen plek. Wel hebben ze meteen ook maar een complete geluidsinstallatie meegenomen en de opzwepende muziek knalt me dan ook al tegemoet als ik naar het meer afdaal. Mijn bidon wordt omgeruild voor een mooi nieuw Camelbakexemplaar: topservice! Ik voel me nog fit en vervolg mijn weg over de nog altijd achtbaantrekjes vertonende singletrack.

Na een rivierdoorwading (heerlijk koele voeten!) begint de tweede helft van de route aan de noordoever. Het landschap is hier meer droog open grasland, en ligt vol in de zon. De klimmen worden langer, de ondergrond moeilijker door stenen en erosie. Ik begin nu af te zien. Ik blijf drinken in de verschroeiende hitte maar ik merk dat ik toch langzaam een beetje uitgedroogd raak. Het lichaam kan maar een beperkte hoeveelheid vocht tegelijk opnemen. Bovenaan een zware klim is een koelbox met eten en drinken geplaatst en ik las even een pauze in. Een meisje wat ook even stopt vertelt dat ze uit Utah komt en regelmatig in Moab rijdt (het mountainbikemekka) maar dat ze deze route helemaal te gek vindt. Aan de hitte is ze daar in de woestijd wel gewend dus na een slokje water springt ze weer op de fiets en rijdt verder. Ik vervolg mijn weg wat minder voortvarend maar weet toch de langste klim van de route te bereiken. 250 hoogtemeters lijken niet veel maar met deze temperatuur in de volle zon, is dat toch flink afzien! Ik ken dit stuk en weet dat er bovenaan een camping is, waar een hulppost is. Dit geeft moed en ik waggel naar boven. Daar rijd ik zo de partytent in en laat me verzorgen. De camelbak en bidon worden gevuld, de ketting gesmeerd, en ik wordt toegejuichd als ik een blikje cola in een paar slokken naar binnen gooi. Ik kan er weer even tegenaan.

Bij het verlaten van de camping gaat de route aan de overkant van de weg weer verder, maar ik wordt door mannen met vlaggen terug de weg op gestuurd. “Section closed!” wordt er geroepen. Een beetje verward rijd ik verder, twee kilometer verderop wordt ik gelukkig wel weer de singletrack opgestuurd. Het is nu een beetje hangen en wurgen geworden. Er volgt nog een klimmetje over een helemaal kapotgeerodeerde weg, dan een waanzinnige afdaling over een smal pad, voor we weer op de weg uitkomen. Over een prachtige oude brug steken we het meer over, om de laatste kilometer over de weg terug naar de start/finish te nemen. Ik heb dan al besloten het bij een ronde te laten, en ik hoor om me heen dat ik niet de enige ben. Bij de finish zie ik dat de doorgang voor de tweede ronde met lint is afgesloten, de 2e ronde wordt voor iedereen afgelast. De watervoorraden bij de hulpposten raken op. Het blijkt dat in het gedeelte dat afgesloten was, er door een onverlaat een pijl is weggehaald, waardoor de leiders in de wedstrijd verkeerd zijn gereden. In dit onherbergzame gebied wil je geen verdwaalde mountainbikers moeten opsporen, dus is het hele stuk meteen afgesloten. De wedstrijd is hiermee de das omgedaan: niet iedereen heeft dezelfde route afgelegd dus er is geen klassement op te maken. Het gezicht van Carlos spreekt boekdelen: wat een teleurstelling dat zijn meesterproject op deze manier afloopt.

Voor mij speelde het wedstrijdklassement vanaf het begin al geen rol dus voor mij maakt het niet zo veel uit. Jammer dat ik een stuk van de route niet heb kunnen rijden, maar dit deed niets af aan de fantastische rit. Wederom een legendarische rit onder extreme omstandigheden. 45 km in 3 uur en 53 minuten, dat is vergelijkbaar met ritten in de Alpen! Ik heb een flink jasje uitgedaan: nog de hele middag heb ik me volgestopt met eten, en vooral heel veel gedronken, en nog ben ik de volgende ochtend ruim een kilo lichter dan normaal! Vandaag maar eens lekker bijkomen...